arkamikontrolet
New member
Antropolog Shelly Volsche’un bir araştırmasında lisana getirdiği üzere son senelerda, evcil hayvanlara olan ilgi artmış durumda. Artan ilgiyle birlikte hayvanları sevme halimiz de evrilmiş üzere duruyor; zira şu telaffuzlar online platformlarda, hayvan sahiplendirme sayfalarında sık sık gördüğümüz “Ben onun annesiyim“, “Ben onun babasıyım“, “Öz çocuğum olsa anca bu kadar severdim”, “Oğlum”, “Kızım” üzere telaffuzları sık duyar olduk.
İnsan bağlantılarını tanımlamak için kullanılan bu kavramlar, insanların evcil hayvanlar ile olan bağlarını tanımlamak için de kullanılmaya başlanınca online platformlarda yanlış anlaşılmalar ortaya çıkabiliyor.
O yanlış anlaşılmalardan bir örnek:
Ortaya çıkan yanlış anlaşılmalarla birlikte, bu durumu daha ileri bir düzeye taşıyan ve hakikaten de kendi çocuğu üzere bakılırsan bir kitle de mevcut üzere duruyor. İnsanların niye hayvanlarla bu kadar yakın bir bağ kurduğuyla ilgili farklı mecralarda farklı teoriler mevcut. Bu teorilerden kimileri ise şunlar:
İnsan ve hayvan ilgileri üzerine çalışan bilim insanları, bilimde yeni bir alanın keşfini sağladılar: Antrozooloji (Anthrozoology). Bu alanda çalışan evrimci antropolog Sarah Hrdy, 2009’da, kendi tipinden olmayan canlıların yavrularının bakımını üstlenmenin insanlara has bir özellik olduğunu belirttikten daha sonra bunun antropologlar ve biyologlar içinde alloparenting olarak bilindiğini de aktardı.
Bu anlayışa göre beşerler bu çağda kendi yavruları yerine hayvanların yavrularını koyuyor olabilir. Zira evcil hayvanın bakımını üstlenmek bir çocuk yetiştirmeye kıyasla daha az vakit, maliyet ve emek gerektirir. tıpkı vakitte insanın duygusal gereksinimlerini (sevgi, ilgi, bağ kurma vb.) gidermenin yeni bir yolu da olabilir.
Beşerler bağ kurma gereksinimini hayvanlarla mı gideriyor?
Bağlanma kuramının kurucularından olan Psikolog John Bowbly’ye göre insan birinci inançlı bağlanmasını kendisine bakım veren bireyle, birden fazla vakit annesiyle kurar. Bu, 2 yaşına kadar devam eder. Ergenlikte bu bağ arkadaşlarla kurulurken yetişkinlikte ise romantik münasebetlere evrilir. ötürüsıyla bu bağ kurma gereksinimi daima devam eder. Bu teoriyi dillendiren şahıslara göre beşerler birbirlerine karşı itimat sorunu yaşadıkları ve birbirleriyle bağ kurmak istemedikleri için kendilerine ihanet edemeyecek canlılar olan hayvanlara yönelmiş olabilirler.
Ayrıyeten hayvanlar denetim edebildiğimiz canlılar oldukları için gelecek endişemizi da yatıştırıyor olabilirler: Evcil hayvanlar yaşlansalar da değişmezler ve istediğimiz tutarlılığı sağlarlar. Her gün konuta geldiğimizde bizi görmekten memnun olurlar, ilgimizi beklerler, bize sevgi vermeye hazırdırlar. Hatta biz öldükten daha sonra bile bizi sevmeye devam edebilirler. Tıpkı ölen sahibinin akabinde 15 yıl boyunca onu her akşam beklediği metro istasyonunda tıpkı saatte bekleyen Hachi üzere. Hachi: Bir Köpeğin Öyküsü (Hachiko: A Dog’s Tale) sinemasında, Hachi her sabah sahibiyle birlikte metro istasyonuna kadar yürür, akşam da onun geleceği saatlerde tekrar metro istasyonuna gelip onu bekler ve birlikte meskenlerine dönerler. Sahibi öldüğünde de, kendisi de ölene kadar buna devam eder.
İnsanların bu davranışları hayvanların tabiatını değiştiriyor olabilir mi?
Bu teoriye nazaran hayvanlar insan olmadıkları için onları seviyoruz. Kendimizde ve diğerlerinde görmek istediğimiz şeyleri onlara yansıtıyoruz. Onların sahiden hayvan -vahşi, doğal- olmalarını istemiyor ve bizim üzere bir insan olmalarını lakin daha statik ve öngörülebilir olmalarını istiyor olabiliriz.
Hatta bu yüzden onlara banyo yaptırıp, kıyafetler almış, onlara kendi konutumuzu açmış olabiliriz. Yalnızlık endişemizi da onlarla yenmeye çalışıyoruzdur tahminen de.
İnsan bağlantılarını tanımlamak için kullanılan bu kavramlar, insanların evcil hayvanlar ile olan bağlarını tanımlamak için de kullanılmaya başlanınca online platformlarda yanlış anlaşılmalar ortaya çıkabiliyor.
O yanlış anlaşılmalardan bir örnek:
Ortaya çıkan yanlış anlaşılmalarla birlikte, bu durumu daha ileri bir düzeye taşıyan ve hakikaten de kendi çocuğu üzere bakılırsan bir kitle de mevcut üzere duruyor. İnsanların niye hayvanlarla bu kadar yakın bir bağ kurduğuyla ilgili farklı mecralarda farklı teoriler mevcut. Bu teorilerden kimileri ise şunlar:
- Hayvan yavruları insan yavrularının yerini mi alıyor?
- Beşerler bağ kurma gereksinimini hayvanlarla mı gideriyor?
- İnsanların bu davranışları hayvanların tabiatını mı değiştiriyor?
İnsan ve hayvan ilgileri üzerine çalışan bilim insanları, bilimde yeni bir alanın keşfini sağladılar: Antrozooloji (Anthrozoology). Bu alanda çalışan evrimci antropolog Sarah Hrdy, 2009’da, kendi tipinden olmayan canlıların yavrularının bakımını üstlenmenin insanlara has bir özellik olduğunu belirttikten daha sonra bunun antropologlar ve biyologlar içinde alloparenting olarak bilindiğini de aktardı.
Bu anlayışa göre beşerler bu çağda kendi yavruları yerine hayvanların yavrularını koyuyor olabilir. Zira evcil hayvanın bakımını üstlenmek bir çocuk yetiştirmeye kıyasla daha az vakit, maliyet ve emek gerektirir. tıpkı vakitte insanın duygusal gereksinimlerini (sevgi, ilgi, bağ kurma vb.) gidermenin yeni bir yolu da olabilir.
Beşerler bağ kurma gereksinimini hayvanlarla mı gideriyor?
Bağlanma kuramının kurucularından olan Psikolog John Bowbly’ye göre insan birinci inançlı bağlanmasını kendisine bakım veren bireyle, birden fazla vakit annesiyle kurar. Bu, 2 yaşına kadar devam eder. Ergenlikte bu bağ arkadaşlarla kurulurken yetişkinlikte ise romantik münasebetlere evrilir. ötürüsıyla bu bağ kurma gereksinimi daima devam eder. Bu teoriyi dillendiren şahıslara göre beşerler birbirlerine karşı itimat sorunu yaşadıkları ve birbirleriyle bağ kurmak istemedikleri için kendilerine ihanet edemeyecek canlılar olan hayvanlara yönelmiş olabilirler.
Ayrıyeten hayvanlar denetim edebildiğimiz canlılar oldukları için gelecek endişemizi da yatıştırıyor olabilirler: Evcil hayvanlar yaşlansalar da değişmezler ve istediğimiz tutarlılığı sağlarlar. Her gün konuta geldiğimizde bizi görmekten memnun olurlar, ilgimizi beklerler, bize sevgi vermeye hazırdırlar. Hatta biz öldükten daha sonra bile bizi sevmeye devam edebilirler. Tıpkı ölen sahibinin akabinde 15 yıl boyunca onu her akşam beklediği metro istasyonunda tıpkı saatte bekleyen Hachi üzere. Hachi: Bir Köpeğin Öyküsü (Hachiko: A Dog’s Tale) sinemasında, Hachi her sabah sahibiyle birlikte metro istasyonuna kadar yürür, akşam da onun geleceği saatlerde tekrar metro istasyonuna gelip onu bekler ve birlikte meskenlerine dönerler. Sahibi öldüğünde de, kendisi de ölene kadar buna devam eder.
İnsanların bu davranışları hayvanların tabiatını değiştiriyor olabilir mi?
Bu teoriye nazaran hayvanlar insan olmadıkları için onları seviyoruz. Kendimizde ve diğerlerinde görmek istediğimiz şeyleri onlara yansıtıyoruz. Onların sahiden hayvan -vahşi, doğal- olmalarını istemiyor ve bizim üzere bir insan olmalarını lakin daha statik ve öngörülebilir olmalarını istiyor olabiliriz.
Hatta bu yüzden onlara banyo yaptırıp, kıyafetler almış, onlara kendi konutumuzu açmış olabiliriz. Yalnızlık endişemizi da onlarla yenmeye çalışıyoruzdur tahminen de.