Gençler Gündem Yüzünden Diğer Şeylerle Meşgul Olamıyor

arkamikontrolet

New member
Teknolojik alet, mesken, otomobil almak artık sıkıntı olmanın da ötesinde. Markete girdiğimizde temel gereksinimerımızı bile alamadan çıkabiliyoruz. Bu sabah doğan bir bebek bile 20.725 TL’lik bir dış borç yükü ile doğdu. Büyüdüğünde vereceği vergilerin kendisi için kullanılıp kullanılmayacağı da meçhul.

Ve bunlar yalnızca birkaç yıl ortasında gerçekleşti, durum daha da berbata gidecek üzere görünüyor. Tanpınar’ın da dediği üzere; Türkiye, hiç bir devirde gençlerine kendisinden öbür bir şeyle meşgul olma fırsatı vermiyor.

Bahisle alakalı olsa da bu içerikte Avrupa ve Türkiye’deki market yahut otomobil meblağlarını kıyaslamak istemiyoruz. Zira artık bunları duymaktan bıktığınızı biliyoruz.



Ümitsizliğe kapılan bu neslin hissettikleri değerli. Bir toplumun psikolojisi altüst olmuş durumda. Bu ağır siyasi buhranın getirdiği ekonomik kriz niçiniyle sayısız şeyi kaybettik.


Yaşamamız gereken anılar bir bir yok oldu, yok olmaya devam ediyor.


Kur artışı yüzünden
hayallerimizdeki dünya seyahatinden vazgeçmek zorunda kaldık, yaşadığımız kentte bile tatil yapabilmek lüks oldu.

Ortalama bir dairenin fiyatı bir milyon liraya dayandı, birkaç yıl öncesine kadar bu fiyata villa almak mümkündü.

Otomobil meblağları durdurulamıyor artık. Bir ayda bile on binlerce lira artırım geliyor.


Bir Audi’ye sahip olmanız gerekirken bir Punto’nuz var artık. Tahminen o bile yok. Bir ay çalışıp otomobil almanın mümkün olduğu Finlandiya kadar fevkalade bir ekonomimiz olsun sıkıntısında de değiliz. Gerçekçiyiz, en azından insanca yaşayabileceğimiz, otomobil üzere temel gereksinimleri zorlanmadan alabileceğimiz bir iktisat talep ediyoruz.

Bir telefonu 4-5 yıldır kullanmak zorunda kalabiliyoruz. Kırılırsa, bozulursa ne yaparım diye düşünmekten paranoyak olduk.


Rahat bir biçimde Spotify, Netflix üzere abonelikleri alabilmemiz gerekirken artık kimilerine veda etmek zorunda kalıyoruz.

Hobilerimiz, yeteneklerimiz bile köreldi. Fotoğrafçılık yeteneğiniz mi var? Yeteneklerinizi sergilemek için âlâ bir lens alamıyorsunuz. Hayat kaliteniz düştü.


Markette, mağazada beğendiğimiz mamüllerin etiketini görür görmez içimizde kalıyor, alamıyoruz. Alsak bile “buna değdi mi” diye düşünüp pişmanlık hissediyoruz.



Arkadaşlarımızla buluşup dışarıda bir şeyler yapmaktan bile vazgeçer olduk. Ne konser biletine para yetiyor ne de kafede bir şeyler içmeye. Para harcamamak için meskende kalıp içimize kapanmaya mecbur bırakılıyoruz.

Eski keyifli halimize geri dönmemizi engelleyen bir gündem var.


Durulmak bilmeyen bu gündem yüzünden bir vakit içinder zevk alarak yaptığımız şeylere karşı hissizleştik, ne kadar istesek de hayattan keyif alamamaya başladık.


Sokak röportajında insanların birbirine girmesini izlemekten bıktık.


Evvelce yalnızca milletvekilleri arbede ederdi ama artık sokaktaki insanlara sıçradı bu. halbuki yıllar evvel bu biçimdesine bir tansiyon yoktu bu sokak röportajlarında. “Artiz ne arar pazarda, beyin bedava” üzere komik görüntüleri izlerdik.


Hayat kalitesini en tabana çeken önemli bir durum bu.


Üstelik ne Büyük Buhran ne Kıbrıs Savaşı’ndan dolayı ambargo ne de İkinci Dünya Savaşı var. Buna karşın kişi başına düşen gelirimiz arka arda 7 yıl boyunca düştü, 8.si de yolda ve Türkiye tarihinde daha evvel yaşanmamış bir çöküş bu.


Bizler Büyük Buhran’ı görmeyen ortanca çocuklardık ancak artık ne var ise görüyoruz.


Bizim buhranımız artık kendimizle değil.
Kendimize odaklanmamız gereken yaşlarda, gecenin bir yarısında döviz kurunu, resmi gazete açıklamalarını, ismini bile duymamamız gereken bireylerin görüntülerini takip ediyoruz.

Kendi hayatlarımıza odaklanamaz olduk. Yalnızca kendi şahsi kaygılarımızı düşünmemiz gerekirdi.


Bir şey alamamaktan şikayet etmek yerine imtihanımızın makûs geçmesinden, arkadaşımızla olan meselelerimizden şikayet etmeliydik.

Bütün bunlar yüzünden artık keyifli hissedemediğimiz kısır bir döngünün içine girdik. Bu döngünün artık bir son bulması gerekiyor!
 
Üst