arkamikontrolet
New member
Bilecik Vilayet Ulusal Eğitim Müdürlüğü’nde memur olan Yakup, işi niçiniyle İzmir’deki ailesinden farklı ve Bilecik’te yalnız yaşıyor. Her engelli vatandaş üzere gündelik hayatta kıymetli problemlerle çaba ediyor. 9 yıl evvel görme yetisini kaybettikten daha sonra devletin, toplumun, teknoloji şirketlerinin görme engellileri gereğince umursamadığını fark etti ve o günden bu güne konuyle ilgili aktivistlik yapıyor.
Engellilerin karşılaştıkları sıkıntıların tahliline ait fikirlerini bizimle paylaştı. Bugün 3 Aralık Dünya Engelliler Günü‘nde bu mevzuya dikkat çekmek istiyoruz.
Daha evvel Webtekno aracılığıyla teknoloji firmalarına “her şeyi daha erişilebilir kılmaları için” değerli bir davette bulunmuştu.
Daveti kimi bölümlerce dikkate alınmıştı.
Açıklamalarını kendi ağzından aktarıyoruz: Engelli olmak yalnızca bir uzvunuzun eksikliği değil, hayli daha fazlasıdır.
örneğin bir görme engelliyi anlamak için gözünüzü kapatmanızın yetmeyeceği üzere bir işitme engelliyi anlamak için de yalnızca kulağınızı kapatmanız yetmez. Ben bunu söylemiş olduğimde birfazlaca insan, “Tabii canım, bunu yaşayan sizsiniz” diyerek büsbütün olumsuz kanılara giriyor.
halbuki engelli olmak, eksileriyle ve artılarıyla epey daha fazlasıdır. Dışarıdan bakıldığında rastgele bir pürüzü olmayan bir kişi, ben görme engelli olduğum için, duyu organları bakımından benden üstün görünüyor. Fakat bendeki 4 duyu organı kendi nazaranvlerini yerine getirmenin yanında görmemin eksikliğini de gidermeye çalıştığı için, ben o şahsa nazaran birtakım bazı üstün duruma gelebiliyorum. Bu da gösteriyor ki bir engelliyi anlayabilmek için yahut bir engellinin bir muhtaçlığını gidermek için eksik olan uzvuna değil var olan uzvuna hitap etmek gerekiyor.
Bu bahiste toplumlarda önemli sıkıntılar var. örneğin bir yaşlı amca bana gelip, “Evladım, ver elindeki bastonu, ben taşıyayım; sana yük olmasın” demişti.
Bunun eğitim düzeyiyle falan da alakası yok. Bir mühendis de bana, “Görme engelliler için el feneri üretilse işinizi görür mü?” diye sormuştu. Kendisi bakılırsamediği vakit feneri yakıp görüyor, bizi de o denli zannediyor.
Aslında gerek ülkemizde gerek dünyada toplumun hayli büyük bir çoğunluğu engelliler konusunda gereğince hassas. Lakin kâfi düzeyde şuur olmadığı için bu biçimdesi trajikomik olaylarla karşılaşıyoruz.
Hani bir kelam vardır ya, “nasıl millet olursanız o denli yönetilirsiniz” diye. Bu bahiste devletler de tıpkı maalesef. Toplumun gözünde engelliler nasılsa devletler de birebir.
Toplum, engellileri anlamaya çalışmadan yalnızca güzel niyetle yardımcı oluyor. Devletler de engellilerle alakalı olarak yalnızca engelli maaşı verince, kimi yerlerde indirimleri hayata geçirip olumlu ayrımcılık yapınca engellilere hizmet ettim sanıyor.
Açıkçası engelliler konusunda gerek toplumun gerek devletin üzerine büyük görevler düşüyor. Her şeydilk evvel bizim anlaşılmaya gereksinimimiz var. Zira herkes bu ömrü dizayn ederken engellileri saf dışı bırakıyor ve daha sonrasında eklemelerle engelliler için bir şeyler yapmaya çalışıyor. Bu yapılanların da birçok, engelliler gereğince anlaşılmadığı için bir işe yaramıyor.
Turizmde otellerin yıldız statülerine engellilerin de dahil edilmesi gerekiyor. Navigasyon uygulamalarına engelli yolu özelliğinin de eklenmesi gerekiyor.
Üretilen teknolojik bir eser engellilere hitap etmediği vakit ilgili kurumlar tarafınca o eserin ayıplı mal kapsamına alınması gerekiyor. Daha da kıymetlisi engellilerle ilgili bir şeyler yapanların ödüllendirilmesi yerine yapmayanların cezalandırılacağı düzeneklerin oluşturulması gerekiyor.
Bütün bunların yanında engellilerle ilgili daha aktif siyasetlerin geliştirilmesi için devletler tarafınca engellilerin toplumsal yardımlaşma kapsamından çıkartılması gerekiyor. Bizim meselelerimizin ve tahlillerinin tek bir kurum yahut bir bakanlık değil, bütün kurumları ve bütün bakanlıkları koordine edebilecek daha ehil bir makam tarafınca ele alınması gerekiyor.
Şayet bu sistemler hayata geçirilirse devletlerin engelliler için ayırdığı bütçenin yarısı ile fazlaca daha verimli işler yapılabilir.
Lakin biz engelliler ekseriyetle potansiyel dilenci muamelesi gördüğümüz için bu talepler hiç dikkate alınmıyor. Ben şahsen kendisiyle barışık olan bir engelliyim. örneğin daima derim ki gorenler ne kadar memnun ki ben görmüyorum diye üzüleyim. Çoktan aştım kendi meselelerimi.
Sadece beşerler beni anlamadığı vakit engelli olduğumu fark ediyorum. Emin olun bu mahzur görmemekten daha güç. Hani “asıl mahzur beyinlerde” diyorlar ya, nitekim asıl mahzurun beyinlerde olmasından dolayı en çok engelliler mağdur oluyor.
Engellilerin karşılaştıkları sıkıntıların tahliline ait fikirlerini bizimle paylaştı. Bugün 3 Aralık Dünya Engelliler Günü‘nde bu mevzuya dikkat çekmek istiyoruz.
Daha evvel Webtekno aracılığıyla teknoloji firmalarına “her şeyi daha erişilebilir kılmaları için” değerli bir davette bulunmuştu.
Daveti kimi bölümlerce dikkate alınmıştı.
Açıklamalarını kendi ağzından aktarıyoruz: Engelli olmak yalnızca bir uzvunuzun eksikliği değil, hayli daha fazlasıdır.
örneğin bir görme engelliyi anlamak için gözünüzü kapatmanızın yetmeyeceği üzere bir işitme engelliyi anlamak için de yalnızca kulağınızı kapatmanız yetmez. Ben bunu söylemiş olduğimde birfazlaca insan, “Tabii canım, bunu yaşayan sizsiniz” diyerek büsbütün olumsuz kanılara giriyor.
halbuki engelli olmak, eksileriyle ve artılarıyla epey daha fazlasıdır. Dışarıdan bakıldığında rastgele bir pürüzü olmayan bir kişi, ben görme engelli olduğum için, duyu organları bakımından benden üstün görünüyor. Fakat bendeki 4 duyu organı kendi nazaranvlerini yerine getirmenin yanında görmemin eksikliğini de gidermeye çalıştığı için, ben o şahsa nazaran birtakım bazı üstün duruma gelebiliyorum. Bu da gösteriyor ki bir engelliyi anlayabilmek için yahut bir engellinin bir muhtaçlığını gidermek için eksik olan uzvuna değil var olan uzvuna hitap etmek gerekiyor.
Bu bahiste toplumlarda önemli sıkıntılar var. örneğin bir yaşlı amca bana gelip, “Evladım, ver elindeki bastonu, ben taşıyayım; sana yük olmasın” demişti.
Bunun eğitim düzeyiyle falan da alakası yok. Bir mühendis de bana, “Görme engelliler için el feneri üretilse işinizi görür mü?” diye sormuştu. Kendisi bakılırsamediği vakit feneri yakıp görüyor, bizi de o denli zannediyor.
Aslında gerek ülkemizde gerek dünyada toplumun hayli büyük bir çoğunluğu engelliler konusunda gereğince hassas. Lakin kâfi düzeyde şuur olmadığı için bu biçimdesi trajikomik olaylarla karşılaşıyoruz.
Hani bir kelam vardır ya, “nasıl millet olursanız o denli yönetilirsiniz” diye. Bu bahiste devletler de tıpkı maalesef. Toplumun gözünde engelliler nasılsa devletler de birebir.
Toplum, engellileri anlamaya çalışmadan yalnızca güzel niyetle yardımcı oluyor. Devletler de engellilerle alakalı olarak yalnızca engelli maaşı verince, kimi yerlerde indirimleri hayata geçirip olumlu ayrımcılık yapınca engellilere hizmet ettim sanıyor.
Açıkçası engelliler konusunda gerek toplumun gerek devletin üzerine büyük görevler düşüyor. Her şeydilk evvel bizim anlaşılmaya gereksinimimiz var. Zira herkes bu ömrü dizayn ederken engellileri saf dışı bırakıyor ve daha sonrasında eklemelerle engelliler için bir şeyler yapmaya çalışıyor. Bu yapılanların da birçok, engelliler gereğince anlaşılmadığı için bir işe yaramıyor.
Turizmde otellerin yıldız statülerine engellilerin de dahil edilmesi gerekiyor. Navigasyon uygulamalarına engelli yolu özelliğinin de eklenmesi gerekiyor.
Üretilen teknolojik bir eser engellilere hitap etmediği vakit ilgili kurumlar tarafınca o eserin ayıplı mal kapsamına alınması gerekiyor. Daha da kıymetlisi engellilerle ilgili bir şeyler yapanların ödüllendirilmesi yerine yapmayanların cezalandırılacağı düzeneklerin oluşturulması gerekiyor.
Bütün bunların yanında engellilerle ilgili daha aktif siyasetlerin geliştirilmesi için devletler tarafınca engellilerin toplumsal yardımlaşma kapsamından çıkartılması gerekiyor. Bizim meselelerimizin ve tahlillerinin tek bir kurum yahut bir bakanlık değil, bütün kurumları ve bütün bakanlıkları koordine edebilecek daha ehil bir makam tarafınca ele alınması gerekiyor.
Şayet bu sistemler hayata geçirilirse devletlerin engelliler için ayırdığı bütçenin yarısı ile fazlaca daha verimli işler yapılabilir.
Lakin biz engelliler ekseriyetle potansiyel dilenci muamelesi gördüğümüz için bu talepler hiç dikkate alınmıyor. Ben şahsen kendisiyle barışık olan bir engelliyim. örneğin daima derim ki gorenler ne kadar memnun ki ben görmüyorum diye üzüleyim. Çoktan aştım kendi meselelerimi.
Sadece beşerler beni anlamadığı vakit engelli olduğumu fark ediyorum. Emin olun bu mahzur görmemekten daha güç. Hani “asıl mahzur beyinlerde” diyorlar ya, nitekim asıl mahzurun beyinlerde olmasından dolayı en çok engelliler mağdur oluyor.