arkamikontrolet
New member
Yaşadığımız coğrafyada sıklıkla bir teksil materyali olarak bilinen keçeyle yıllardır çeşitli çalışmalar yapan Hasret Akman, sokak hayvanları için düzenlenecek bir stantla yapıtlarını sanatseverlere sunacak. İzmir Toplumsal Kalkınma ve İşletme Kooperatifi SKOOP ve EGİAD’ın işbirliğinde düzenlenecek stant 16-17-18 Mayıs boyunca Konak İzmir’deki EGİAD Toplumsal ve Kültürel Etkinlikler Merkezi’nde ziyaretçilerini bekliyor.
Bu satırları okuyan her insanın, yapıtların ortaya çıkış öyküsünde kendilerine bir hisse bulacağından eminiz. Her ne kadar Hasret Akman kendisine bir “sanatçı” ve çalışmalarına “eser” demek istemese de bu kıssa, aslında hepimizin öyküsü…
“yaşamımı evrelere ayırdım” diyen Hasret Akman, yüzü olmayan bebekler yaparak keçe sanatına başladı. Pekala niye yaptığı bebeklerin yüzü yoktu?
()
Aslında “yüzü olmayan bebekler” Waldorf İdeolojisi ismi verilen bir eğitim öğretisinden ortaya çıkıyor. Birden fazla bezden üretilen bu “ifadesiz” bebekleri aslında hepimiz, hayatımızda en az bir sefer görmüşüzdür. Hasret Akman’ın keçelerle bu bebekleri üretmeye başlamasına sebep olan şey içinizi ısıtacak tipten:
“yaşamımı evrelere ayırdım, zira her kıymetli hadisede biraz daha büyüyoruz. Biz bayanları en çok büyüten ve hem de en epeyce korkutan olay da olağan olarak bir çocuk sahibi olmak. Bu birinci evre. Fakat bu stantta birinci evrede yaptıklarımı görmeyeceksiniz, zira onları yaptığım periyotta -yaşadığım hislerin de etkisiyle- hiç bir vakit sergileme gayesi gütmedim. Kimilerini armağan ettim, birazını da kendim için sakladım. Zira bana hayli değerli bir vakti hatırlatıyordu. 2016 yılında oğlum Bora’yı doğurduğum zamanı…”
Bir çocuk hiç kimseye benzemese bile onu sevmekten vazgeçer misiniz? Bu sorunun cevabını bir anniçin alalım:
()
“O periyotta -şimdi düşününce epeyce enterasandı- meskene her gelen tanıdığımızın, komşumuzun çocuğu bir şeye benzetme eforu vardı. Aslında ben de yapıyordum tıpkı şeyi, işte “gözler tıpkı ben, ayakları tıpkı babası, saç rengini dedesinden almış”… daha sonra “Yaaa” dedim kendi kendime “Çocuk hiç kimseye benzemiyorsa bir daha de sevimeyecek miydik… Olağan ki de sevecektik.”
“Bütün bunları ayıp olmasın diye kimseye söylememezlik ederken, atölyeme aldım keçelerimi, başladım yüzü olmayan bebekler ve aileler çizmeye… Zira biz şekillendirmesek onları, onlar bizim gözümüzde bir daha ‘oldukça büyük bir aşkla büyütülecek ve bağlancak küçük yaratıklar’ olarak kalacaklardı ömür uzunluğu. İşte bu korkutucu hislerle bir çok bebek yapmaya başladım. Waldorf denilen bu bebeklerin aslında bir sürü ideolojisi, manası olabilirdi lakin benim için tek bir manası vardı.”
“Eğer bir fazla ayak altında dolanmazsak çocuklarımız hayli daha sağlıklı bireyler olarak ortaya çıkacaklardı. O yüzden Bora’yı hiç kimseye benzetmedim. Neye benzeriyse benzesin benim tek nazaranvim annelik, ne olursa olsun onu epeyce sevecektim.”
Fakat bu stantta keçeden yapılan bebekler ve insan figürleri değil, tabiatta bizden çok kelam sahibi olması gereken hayvanlar karşımıza çıkıyor. Pekala niye?
Hasret Akman’ın keçe çalışmalarındaki “ikinci evre” olarak isimlendirdiği bu devir, oğlunun ismini da taşıyan sanat teşebbüsü BORART’ı kurarak sonuçlanıyor. Lakin bu vakitteki çalışmaları, aslıdna hepimizi meskenlere kilitleyip dünyayı kalıcı bir biçimde değiştiren pandemiyle başlıyor. Bu sebeple “İkinci evre aslında pek de komik geçmedi.” diyor Akman ve ekliyor:
“Biz konutlarımızda görünmeyen bir düşmanla savaşmaya çalışırken dışarıda hekimlerin, hemşirelerin, bilimin ve bütün dünyanın savaşını izledik. Hatta bu dünyanın ne kadar küçük kaldığını ve ne kadar değersiz olduğumuzu gördük, ötürüsıyla hepimizin ruh hali bozuldu. Tahminen de bir yılbaşı evvel herkes birbirine dünya barışı diye bildiriler verirken, biz kapı önüne çay içmeye bile çıkamaz olduk. Çok acıklı bir halimiz vardı, gülecek bir taraf yoktu, zira vefatın gülünecek bir tarafı da yoktur (herbiçimde).”
Pandemiyle hayvanlar içinde aslında her insanın nazaranmeyeceği epeyce manalı bir temas vardı. Biz korkarak konutumuza kapanırken, tabiat kendine gelmeye başladı:
Yeni olağanın artık yeni olmadığı günleri hatırlarsınız. Kaybettiğimiz özgürlüklerimizin yokluğuna alışırken, aslında tabiat özgür kalmıştı. Bizim için vahim olan bir dizi varyantlar silsilesi, tabiat için pek de müthiş değildi artık. Akman’a nazaran bu vakitte hepimiz “insan olmanın normalliğinden” uzaklaştık:
“Korkarak konutlarımızda saklanmak bence işin en vahim tarafıydı, zira bütün özgürlüklerimiz elimizden gitmişti. Olağandan çok uzaklaştık. Olağanlık derken vasat bir olağanlıktan değil insan olmanın normalliğinden bahsediyorum. En büyük lüksümüz artık pencereden bakmak olunca alışılmış ben de kucak kucak pencereden bakma lüksümü kullandım ve orada bir şey dikkatimi çekti; tabiat kendine gelmişti. Renkler daha parlaktı, gökyüzü daha maviydi, yeşil daha yeşildi… Aslında tabiatta ne kadar istenmediğimizi ve ne kadar zoraki var olduğumuzu gördüm. Buna şahit olmak acıydı fakat yeni bir şey değildi.”
Çoğumuzun dünya gözüyle goremediği hayvanlar, evvel keçeden figürlere akabinde epeyce kuvvetli bir “kadın” temsiliyetine dönüşüyor bu sergide…
Sergilenecek çalışmalarını anlatırken Hasret Akman erkekleri tenzih ederek “Her bayanın ruhunda aslında bir sürü kuvvetli ve özel bayan yaşadığından” bahsediyor, lakin bu sonuca ulaşırken bu dünyayı paylaştığımız hayvanlardan yola çıkıyor:
“Haddimizi aşan bir insanlık olarak her türlü ziyanı verirken denize, yeşile ve her tarafa şüphesiz tabiatın bizi kusmak istemesi fazlaca olağandı. Gerçek ortaklarımızı da unuttuğumuzu fark ettim, insan bencil bir yaratıktı. meğer bu tabiatta en az bizim kadar hak sahibi, tahminen de daha fazlasını hak eden hayvanlar vardı. Lakin biz her insanın alanını, hakkını gasp ettiğimiz için doğal ki en istenmeyen canlı bizdik.”
“Oturup tabiattan aldığımı tabiata vermek istedim ve hayvanları yapmaya başladım ancak elimden çıkan hayvanları daha evvel hiç dünya gözüyle görmediğimi fark ettim. Niçin bunları yapıyorum diye düşünürken aslında çalışmalarımın bir manası olduğunu fark ettim. Biz kadınlardı bu mana.”
“Her hanımın ruhunda bir sürü kuvvetli ve özel bayan yaşıyor. Çocuğuna ziyan verdiğin bir anne motamot bu biçimde bir aslana döner işte…”
“Dişisi avlanmaya gittiği vakit yumurtasının başında sonsuz bir sadakatle bekleyen öbür bir erkek ırkı var mı bilmiyorum canlılar içinde…”
“yinea düşen bir bayan ömründe, her gün birebir şeyleri telkin etmeye çalışırken bundan epey sıkıldığımızı fark ettim ve atları hayal ettim, sonsuz bir yeşillik ortasında fecî bir özgürlük hissiyle koşan…”
“En hoşu, nasıl sevileceklerini her insanın bilmesi gereken kuşlardı; zira fazla sıkarsanız epeyce çabuk canlarından olurlardı. Çok korunaklı olmak zorundaydılar, hayli hassaslardı.”
“beraberinde hem özgürlerdi birebir vakitte yemek yedikleri yere dönerler, yuvalarını ağızlarıyla yaparlar, yavrularını ağızlarıyla beslerlerdi.”
“Annelik gerçekte bir sanat; hammaddesinin evlat olduğu, onu büyük bir sorumlulukla işlediği, kıyaslamadan, özgür bir birey olarak topluma hazırladığı…”
Hasret Akman’ın sokak hayvanlarına takviye sağlamak için düzenlenecek olan Keçe & Hayvan Büstleri Standı, 16-17-18 Mayıs tarihlerinde İzmir, Konak’taki EGİAD Toplumsal ve Kültürel Etkinlikler Merkezi’de ziyaretçilerini bekliyor. Hepiniz davetlisiniz!
Hasret Akman’ın çalışmalarını paylaştığı BORART Instagram hesabınını buradan takip edebilir, kendisi ve çalışmaları hakkındaki daha ayrıntılı bilgiye BORART resmi internet sitesi üzerinden ulaşabilirsiniz.
Bu satırları okuyan her insanın, yapıtların ortaya çıkış öyküsünde kendilerine bir hisse bulacağından eminiz. Her ne kadar Hasret Akman kendisine bir “sanatçı” ve çalışmalarına “eser” demek istemese de bu kıssa, aslında hepimizin öyküsü…
“yaşamımı evrelere ayırdım” diyen Hasret Akman, yüzü olmayan bebekler yaparak keçe sanatına başladı. Pekala niye yaptığı bebeklerin yüzü yoktu?
()
Aslında “yüzü olmayan bebekler” Waldorf İdeolojisi ismi verilen bir eğitim öğretisinden ortaya çıkıyor. Birden fazla bezden üretilen bu “ifadesiz” bebekleri aslında hepimiz, hayatımızda en az bir sefer görmüşüzdür. Hasret Akman’ın keçelerle bu bebekleri üretmeye başlamasına sebep olan şey içinizi ısıtacak tipten:
“yaşamımı evrelere ayırdım, zira her kıymetli hadisede biraz daha büyüyoruz. Biz bayanları en çok büyüten ve hem de en epeyce korkutan olay da olağan olarak bir çocuk sahibi olmak. Bu birinci evre. Fakat bu stantta birinci evrede yaptıklarımı görmeyeceksiniz, zira onları yaptığım periyotta -yaşadığım hislerin de etkisiyle- hiç bir vakit sergileme gayesi gütmedim. Kimilerini armağan ettim, birazını da kendim için sakladım. Zira bana hayli değerli bir vakti hatırlatıyordu. 2016 yılında oğlum Bora’yı doğurduğum zamanı…”
Bir çocuk hiç kimseye benzemese bile onu sevmekten vazgeçer misiniz? Bu sorunun cevabını bir anniçin alalım:
()
“O periyotta -şimdi düşününce epeyce enterasandı- meskene her gelen tanıdığımızın, komşumuzun çocuğu bir şeye benzetme eforu vardı. Aslında ben de yapıyordum tıpkı şeyi, işte “gözler tıpkı ben, ayakları tıpkı babası, saç rengini dedesinden almış”… daha sonra “Yaaa” dedim kendi kendime “Çocuk hiç kimseye benzemiyorsa bir daha de sevimeyecek miydik… Olağan ki de sevecektik.”
“Bütün bunları ayıp olmasın diye kimseye söylememezlik ederken, atölyeme aldım keçelerimi, başladım yüzü olmayan bebekler ve aileler çizmeye… Zira biz şekillendirmesek onları, onlar bizim gözümüzde bir daha ‘oldukça büyük bir aşkla büyütülecek ve bağlancak küçük yaratıklar’ olarak kalacaklardı ömür uzunluğu. İşte bu korkutucu hislerle bir çok bebek yapmaya başladım. Waldorf denilen bu bebeklerin aslında bir sürü ideolojisi, manası olabilirdi lakin benim için tek bir manası vardı.”
“Eğer bir fazla ayak altında dolanmazsak çocuklarımız hayli daha sağlıklı bireyler olarak ortaya çıkacaklardı. O yüzden Bora’yı hiç kimseye benzetmedim. Neye benzeriyse benzesin benim tek nazaranvim annelik, ne olursa olsun onu epeyce sevecektim.”
Fakat bu stantta keçeden yapılan bebekler ve insan figürleri değil, tabiatta bizden çok kelam sahibi olması gereken hayvanlar karşımıza çıkıyor. Pekala niye?
Hasret Akman’ın keçe çalışmalarındaki “ikinci evre” olarak isimlendirdiği bu devir, oğlunun ismini da taşıyan sanat teşebbüsü BORART’ı kurarak sonuçlanıyor. Lakin bu vakitteki çalışmaları, aslıdna hepimizi meskenlere kilitleyip dünyayı kalıcı bir biçimde değiştiren pandemiyle başlıyor. Bu sebeple “İkinci evre aslında pek de komik geçmedi.” diyor Akman ve ekliyor:
“Biz konutlarımızda görünmeyen bir düşmanla savaşmaya çalışırken dışarıda hekimlerin, hemşirelerin, bilimin ve bütün dünyanın savaşını izledik. Hatta bu dünyanın ne kadar küçük kaldığını ve ne kadar değersiz olduğumuzu gördük, ötürüsıyla hepimizin ruh hali bozuldu. Tahminen de bir yılbaşı evvel herkes birbirine dünya barışı diye bildiriler verirken, biz kapı önüne çay içmeye bile çıkamaz olduk. Çok acıklı bir halimiz vardı, gülecek bir taraf yoktu, zira vefatın gülünecek bir tarafı da yoktur (herbiçimde).”
Pandemiyle hayvanlar içinde aslında her insanın nazaranmeyeceği epeyce manalı bir temas vardı. Biz korkarak konutumuza kapanırken, tabiat kendine gelmeye başladı:
Yeni olağanın artık yeni olmadığı günleri hatırlarsınız. Kaybettiğimiz özgürlüklerimizin yokluğuna alışırken, aslında tabiat özgür kalmıştı. Bizim için vahim olan bir dizi varyantlar silsilesi, tabiat için pek de müthiş değildi artık. Akman’a nazaran bu vakitte hepimiz “insan olmanın normalliğinden” uzaklaştık:
“Korkarak konutlarımızda saklanmak bence işin en vahim tarafıydı, zira bütün özgürlüklerimiz elimizden gitmişti. Olağandan çok uzaklaştık. Olağanlık derken vasat bir olağanlıktan değil insan olmanın normalliğinden bahsediyorum. En büyük lüksümüz artık pencereden bakmak olunca alışılmış ben de kucak kucak pencereden bakma lüksümü kullandım ve orada bir şey dikkatimi çekti; tabiat kendine gelmişti. Renkler daha parlaktı, gökyüzü daha maviydi, yeşil daha yeşildi… Aslında tabiatta ne kadar istenmediğimizi ve ne kadar zoraki var olduğumuzu gördüm. Buna şahit olmak acıydı fakat yeni bir şey değildi.”
Çoğumuzun dünya gözüyle goremediği hayvanlar, evvel keçeden figürlere akabinde epeyce kuvvetli bir “kadın” temsiliyetine dönüşüyor bu sergide…
Sergilenecek çalışmalarını anlatırken Hasret Akman erkekleri tenzih ederek “Her bayanın ruhunda aslında bir sürü kuvvetli ve özel bayan yaşadığından” bahsediyor, lakin bu sonuca ulaşırken bu dünyayı paylaştığımız hayvanlardan yola çıkıyor:
“Haddimizi aşan bir insanlık olarak her türlü ziyanı verirken denize, yeşile ve her tarafa şüphesiz tabiatın bizi kusmak istemesi fazlaca olağandı. Gerçek ortaklarımızı da unuttuğumuzu fark ettim, insan bencil bir yaratıktı. meğer bu tabiatta en az bizim kadar hak sahibi, tahminen de daha fazlasını hak eden hayvanlar vardı. Lakin biz her insanın alanını, hakkını gasp ettiğimiz için doğal ki en istenmeyen canlı bizdik.”
“Oturup tabiattan aldığımı tabiata vermek istedim ve hayvanları yapmaya başladım ancak elimden çıkan hayvanları daha evvel hiç dünya gözüyle görmediğimi fark ettim. Niçin bunları yapıyorum diye düşünürken aslında çalışmalarımın bir manası olduğunu fark ettim. Biz kadınlardı bu mana.”
“Her hanımın ruhunda bir sürü kuvvetli ve özel bayan yaşıyor. Çocuğuna ziyan verdiğin bir anne motamot bu biçimde bir aslana döner işte…”
“Dişisi avlanmaya gittiği vakit yumurtasının başında sonsuz bir sadakatle bekleyen öbür bir erkek ırkı var mı bilmiyorum canlılar içinde…”
“yinea düşen bir bayan ömründe, her gün birebir şeyleri telkin etmeye çalışırken bundan epey sıkıldığımızı fark ettim ve atları hayal ettim, sonsuz bir yeşillik ortasında fecî bir özgürlük hissiyle koşan…”
“En hoşu, nasıl sevileceklerini her insanın bilmesi gereken kuşlardı; zira fazla sıkarsanız epeyce çabuk canlarından olurlardı. Çok korunaklı olmak zorundaydılar, hayli hassaslardı.”
“beraberinde hem özgürlerdi birebir vakitte yemek yedikleri yere dönerler, yuvalarını ağızlarıyla yaparlar, yavrularını ağızlarıyla beslerlerdi.”
“Annelik gerçekte bir sanat; hammaddesinin evlat olduğu, onu büyük bir sorumlulukla işlediği, kıyaslamadan, özgür bir birey olarak topluma hazırladığı…”
Hasret Akman’ın sokak hayvanlarına takviye sağlamak için düzenlenecek olan Keçe & Hayvan Büstleri Standı, 16-17-18 Mayıs tarihlerinde İzmir, Konak’taki EGİAD Toplumsal ve Kültürel Etkinlikler Merkezi’de ziyaretçilerini bekliyor. Hepiniz davetlisiniz!
Hasret Akman’ın çalışmalarını paylaştığı BORART Instagram hesabınını buradan takip edebilir, kendisi ve çalışmaları hakkındaki daha ayrıntılı bilgiye BORART resmi internet sitesi üzerinden ulaşabilirsiniz.