Dahi kafalar
New member
Ara seçimlere yaklaşırken, çoğu siyasi haberin yarışmayı, kötü bir ekonomiden yararlanan Cumhuriyetçiler ile seçmenleri GOP’un gerileyen sosyal gündemi hakkında korkutmaya çalışan Demokratlar arasındaki bir mücadele olarak çerçevelediğini görüyorum. Seçmenler gerçekten de kötü bir ekonomi algılıyorlar. Ancak algılar mutlaka gerçeklikle eşleşmez.
Özellikle, siyasi habercilik genellikle ekonominin kötü durumda olduğunu kabul etse de, veri farklı bir hikaye anlatıyor. Evet, endişe verici derecede yüksek enflasyonumuz var. Ancak diğer göstergeler çok daha olumlu bir tablo çiziyor. Enflasyon ciddi bir durgunluk olmadan düşürülebilirse – ki bu gerçek bir olasılık gibi görünüyor – geleceğin tarihçileri pandemi karşısında ekonomi politikasını dikkate değer bir başarı öyküsü olarak görecekler.
Ekonominin durumunu değerlendirirken karşılaştırma için hangi dönemi kullanmalıyız? Daha önce Cumhuriyetçilerin mevcut ekonomiyi, gazın galon başına 2 dolar olduğu, ancak Covid’den gök yüksek ölümler ve derinden bunalımlı istihdam gibi daha az hoş olan gerçeklerin Ocak 2021’in hayali bir versiyonuyla karşılaştırmayı sevdiklerini belirtmiştim. resim. Çok daha iyi bir karşılaştırma, pandemi tüm gücüyle vurmadan hemen önce Şubat 2020 ile.
Peki, mevcut ekonomi pandeminin meskeniyle nasıl kıyaslanıyor?
İlk olarak, işlerde ve üretimde aşağı yukarı tam bir toparlanma yaşadık. Yüzde 3,5 olan işsizlik oranı, virüs vurmadan önce olduğu yere geri döndü. İstihdam edilen asal yaştaki yetişkinlerin yüzdesi de öyle. Gayri safi yurtiçi hasıla, Kongre Bütçe Ofisi’nin pandemi öncesi öngördüğüne yakın.
Bu iyi haber hafife alınmamalıdır. Pandeminin ilk aylarında, işlerde ve büyümede “yaralara”, kalıcı hasara yol açacağına dair birçok tahmin vardı. 2007-9 resesyonundaki yavaş toparlanma, ekonomistlerin hafızalarında hâlâ tazeydi. Dolayısıyla tam istihdama dönme hızımız dikkate değer, o kadar ki buna Büyük İyileşme adını verebiliriz.
Yine de, işçiler yeniden iş sahibi olabilecekken, satın alma güçleri enflasyondan büyük bir darbe almadı mı? Cevap sizi şaşırtabilir.
Eylül ayında tüketici fiyatları pandeminin meskeninde olduğundan yüzde 15 daha yüksekti. Bununla birlikte, ortalama ücretler yüzde 14 arttı ve neredeyse enflasyonla eşleşti. İş gücünün yüzde 80’inden fazlasını oluşturan denetim dışı çalışanların ücretleri yüzde 16 arttı. Dolayısıyla, politikadan fazla etkilenmeyen, ancak insanların yaşamları için çok önemli olan gaz ve gıda fiyatları daha az karşılanabilir hale gelse de, genel olarak gerçek ücretlerde büyük bir darbe olmadı.
Zorunlu not: Hem fiyatların hem de ücretlerin başka ölçüleri vardır ve seçerseniz, hikayeyi biraz daha kötü veya biraz daha iyi hale getirebilirsiniz. Daha da önemlisi, bazı Amerikalılar özellikle çok artan fiyatlara maruz kalıyor. Bununla birlikte, ortalama olarak, yaşam standartlarında büyük bir darbe olmadı.
Ama enflasyonu düşürmek çirkin bir durgunluk gerektirmez mi? Belki ve yaygın durgunluk tahminleri, kamuoyu algılarını olumsuz etkiliyor olabilir. Ancak bunlar, yerleşik bir gerçek değil, tahminlerdir ve birçok ekonomist bu tahminlerle aynı fikirde değildir. Dezenflasyonun bu sefer 1970’lerden sonra olduğundan çok daha kolay olacağına dair makul argümanlar olduğunu söylemek dışında, devam eden bu tartışmayı burada yeniden ele almayacağım.
Ancak bu söylediklerime rağmen kamuoyunda çok olumsuz ekonomik algılar var. Bu bize ekonominin gerçekten kötü durumda olduğunu söylemiyor mu?
Hayır, değil. İnsanlar kendilerinin ne kadar iyi yaptıklarını biliyorlar. Bununla birlikte, ulusal ekonomi hakkındaki görüşleri, kişisel deneyimlerinden keskin bir şekilde farklı olabilir.
Bir Federal Rezerv araştırması, 2021’de kendi mali durumlarına olumlu bakan insan sayısındaki artış ile ekonomiye olumlu bakan azalan insan sayısı arasında büyük bir fark olduğunu ortaya koydu; İnsanların kendi gözleriyle gördükleri yerel ekonomiye ilişkin algılar arada bir yerdeydi. 2022 için sonuçlar aldığımızda benzer görüneceklerinden şüpheleniyorum.
Dürüst olmak gerekirse, onlarca yıllık durgunluktan sonra enflasyonun yeniden canlanması, olası durgunluk korkularıyla birleştiğinde birçok Amerikalıyı sinirlendirdi. Ancak mesele, halkın endişelenmekte haksız olması değil; ekonomiye ilişkin olumsuz kamuoyu görüşlerinin, ekonominin her boyutta olmasa da pek çok açıdan iyi durumda olduğu önermesini çürütmediğidir.
Şimdi, Demokratların son kampanya günlerini seçmenlere ekonominin aslında gayet iyi olduğunu söyleyerek geçirmelerini önermiyorum. Değil.
Ancak Demokratlar, genel ekonominin de kötü durumda olduğunu kabul etmemelidir. Onların gözetiminde bazı çok iyi şeyler oldu, her şeyden önce neredeyse herkesin beklentilerini aşan bir iş kurtarma. Ve Cumhuriyetçiler enflasyonu kınayabilirken, Cumhuriyetçilerin bunu azaltmak için hiçbir planı olmadığını belirtmekte her hakları var.
The Times yayınlamaya kararlı harf çeşitliliği editöre. Bu veya makalelerimizden herhangi biri hakkında ne düşündüğünüzü duymak isteriz. İşte bazıları ipuçları . Ve işte e-postamız: [email protected] .
The New York Times Opinion bölümünü takip edin Facebook , Twitter (@zeynep) ve Instagram .
Özellikle, siyasi habercilik genellikle ekonominin kötü durumda olduğunu kabul etse de, veri farklı bir hikaye anlatıyor. Evet, endişe verici derecede yüksek enflasyonumuz var. Ancak diğer göstergeler çok daha olumlu bir tablo çiziyor. Enflasyon ciddi bir durgunluk olmadan düşürülebilirse – ki bu gerçek bir olasılık gibi görünüyor – geleceğin tarihçileri pandemi karşısında ekonomi politikasını dikkate değer bir başarı öyküsü olarak görecekler.
Ekonominin durumunu değerlendirirken karşılaştırma için hangi dönemi kullanmalıyız? Daha önce Cumhuriyetçilerin mevcut ekonomiyi, gazın galon başına 2 dolar olduğu, ancak Covid’den gök yüksek ölümler ve derinden bunalımlı istihdam gibi daha az hoş olan gerçeklerin Ocak 2021’in hayali bir versiyonuyla karşılaştırmayı sevdiklerini belirtmiştim. resim. Çok daha iyi bir karşılaştırma, pandemi tüm gücüyle vurmadan hemen önce Şubat 2020 ile.
Peki, mevcut ekonomi pandeminin meskeniyle nasıl kıyaslanıyor?
İlk olarak, işlerde ve üretimde aşağı yukarı tam bir toparlanma yaşadık. Yüzde 3,5 olan işsizlik oranı, virüs vurmadan önce olduğu yere geri döndü. İstihdam edilen asal yaştaki yetişkinlerin yüzdesi de öyle. Gayri safi yurtiçi hasıla, Kongre Bütçe Ofisi’nin pandemi öncesi öngördüğüne yakın.
Bu iyi haber hafife alınmamalıdır. Pandeminin ilk aylarında, işlerde ve büyümede “yaralara”, kalıcı hasara yol açacağına dair birçok tahmin vardı. 2007-9 resesyonundaki yavaş toparlanma, ekonomistlerin hafızalarında hâlâ tazeydi. Dolayısıyla tam istihdama dönme hızımız dikkate değer, o kadar ki buna Büyük İyileşme adını verebiliriz.
Yine de, işçiler yeniden iş sahibi olabilecekken, satın alma güçleri enflasyondan büyük bir darbe almadı mı? Cevap sizi şaşırtabilir.
Eylül ayında tüketici fiyatları pandeminin meskeninde olduğundan yüzde 15 daha yüksekti. Bununla birlikte, ortalama ücretler yüzde 14 arttı ve neredeyse enflasyonla eşleşti. İş gücünün yüzde 80’inden fazlasını oluşturan denetim dışı çalışanların ücretleri yüzde 16 arttı. Dolayısıyla, politikadan fazla etkilenmeyen, ancak insanların yaşamları için çok önemli olan gaz ve gıda fiyatları daha az karşılanabilir hale gelse de, genel olarak gerçek ücretlerde büyük bir darbe olmadı.
Zorunlu not: Hem fiyatların hem de ücretlerin başka ölçüleri vardır ve seçerseniz, hikayeyi biraz daha kötü veya biraz daha iyi hale getirebilirsiniz. Daha da önemlisi, bazı Amerikalılar özellikle çok artan fiyatlara maruz kalıyor. Bununla birlikte, ortalama olarak, yaşam standartlarında büyük bir darbe olmadı.
Ama enflasyonu düşürmek çirkin bir durgunluk gerektirmez mi? Belki ve yaygın durgunluk tahminleri, kamuoyu algılarını olumsuz etkiliyor olabilir. Ancak bunlar, yerleşik bir gerçek değil, tahminlerdir ve birçok ekonomist bu tahminlerle aynı fikirde değildir. Dezenflasyonun bu sefer 1970’lerden sonra olduğundan çok daha kolay olacağına dair makul argümanlar olduğunu söylemek dışında, devam eden bu tartışmayı burada yeniden ele almayacağım.
Ancak bu söylediklerime rağmen kamuoyunda çok olumsuz ekonomik algılar var. Bu bize ekonominin gerçekten kötü durumda olduğunu söylemiyor mu?
Hayır, değil. İnsanlar kendilerinin ne kadar iyi yaptıklarını biliyorlar. Bununla birlikte, ulusal ekonomi hakkındaki görüşleri, kişisel deneyimlerinden keskin bir şekilde farklı olabilir.
Bir Federal Rezerv araştırması, 2021’de kendi mali durumlarına olumlu bakan insan sayısındaki artış ile ekonomiye olumlu bakan azalan insan sayısı arasında büyük bir fark olduğunu ortaya koydu; İnsanların kendi gözleriyle gördükleri yerel ekonomiye ilişkin algılar arada bir yerdeydi. 2022 için sonuçlar aldığımızda benzer görüneceklerinden şüpheleniyorum.
Dürüst olmak gerekirse, onlarca yıllık durgunluktan sonra enflasyonun yeniden canlanması, olası durgunluk korkularıyla birleştiğinde birçok Amerikalıyı sinirlendirdi. Ancak mesele, halkın endişelenmekte haksız olması değil; ekonomiye ilişkin olumsuz kamuoyu görüşlerinin, ekonominin her boyutta olmasa da pek çok açıdan iyi durumda olduğu önermesini çürütmediğidir.
Şimdi, Demokratların son kampanya günlerini seçmenlere ekonominin aslında gayet iyi olduğunu söyleyerek geçirmelerini önermiyorum. Değil.
Ancak Demokratlar, genel ekonominin de kötü durumda olduğunu kabul etmemelidir. Onların gözetiminde bazı çok iyi şeyler oldu, her şeyden önce neredeyse herkesin beklentilerini aşan bir iş kurtarma. Ve Cumhuriyetçiler enflasyonu kınayabilirken, Cumhuriyetçilerin bunu azaltmak için hiçbir planı olmadığını belirtmekte her hakları var.
The Times yayınlamaya kararlı harf çeşitliliği editöre. Bu veya makalelerimizden herhangi biri hakkında ne düşündüğünüzü duymak isteriz. İşte bazıları ipuçları . Ve işte e-postamız: [email protected] .
The New York Times Opinion bölümünü takip edin Facebook , Twitter (@zeynep) ve Instagram .