arkamikontrolet
New member
Yaşadığımız hayat devamlı ileri yanlışsız seyreden düz bir çizgi olarak görülebilir. Lakin hepimiz biliyoruz ki hayat dediğimiz aslında sayısız yan yolu ve zikzakları olan uzun ve şiddetli bir maratondur. Bu niçinle ortasında bir fazlaca paradoks barındırır. Yanlışsız görünmesine karşın ortasında çelişkiler barındıran paradokslar ömrümüzün her alanında karşımıza çıkar ve bunlarla nasıl uğraş ettiğimiz bizim yolumuzu belirler.
Paradoksların temelinde, muvaffakiyet için o muvaffakiyetin yararlarından uzak kalmak yatar. Yani acısız bir hayat için acı çekmelisiniz. Başlar biraz karıştı değil mi? Gelin hayatta içine düşebileceğiniz ve âlâ bir biçimde gayret ederseniz tahminen de muvaffakiyetinizin gerisindeki sır olacak paradokslara yakından bakalım.
Birdenbire kendinizi ortasında bulacağınız paradokslar:
İkarus balmumundan kanatlara sahiptir, tek yapması gereken Güneş’e fazla yaklaşmamaktır. Lakin o uçmanın büyüsüne kapılır, Güneş’e yaklaşır ve kanatları eridiği için yere çakılır. Hayatta başarılı pek kaybedeceğiniz şeylerin sayısı da artar. Birebir durum bir şeylere sahip olarak keyifli pek da geçerlidir. Yani azdan az, fazlacatan fazlaca masraf. Milyon dolarlık bir şirketle milyar dolarlık bir şirketin iflas etmesi içindeki fark da budur.
Başarısızlık başarıyı doğurur:
Hoş bir hayal olsa da kimse birinci denemesinde başarılı olamaz. Denedikçe daha fazla başarısız olur lakin her başarısızlıkta bir şeyler öğrenir yani deneyim kazanırsınız. Kazandığınız deneyim ise sonunda başarıyı getirir. Samuel Beckett’in dediği üzere “Hep denedin, daima yenildin. Olsun. bir daha dene, bir daha yenil. Daha uygun yenil.” Sonunda yenilmeyene kadar yenilin.
Daha berbat şeyleri önlemek için berbat şeyler yapmak gerekir:
sıradan bir örnekten ilerleyelim; bir bağınız var, mutsuzsunuz ve günden güne daha da mutsuz oluyorsunuz fakat ayrılmak acı vereceği kaçınıyorsunuz. Ayrılın, mutsuz olun ve bu biçimdece daha epey mutsuz olmaktan kurtulun. Misal bir durumu sinemalarda de sık sık görürüz. Milyonlarca günahsızın hayatını kurtarmak için kimi vakit bir temizin ölmesi gerekir. Çok daha büyük ziyanları önlemek için kimi vakit az da olsa ziyan görmek gerekir.
Yaşamak için ölmek zorundayız:
Yaşıyoruz. Bunu nereden biliyoruz? Zira meyyit değiliz. Yani yaşıyor olmak için sonunda ölmemiz gerekiyor. Sonunda vefat olmayan bir hayatta yaşadığımızdan bahsedebilir miydik? Her akşam hava kararmıyor olsa aydınlıktan kelam etmek ne kadar mantıklı olurdu? Bir gün emekli olmayacaksak çalışmanın ne manası var? Yani bir şeyin sonunu kabul etmek, o şeyin varlığının delilidir. Bunun değerini bilmek ise bizi insan yapar.
Her şeyi kabul ederseniz hiç bir şeye sahip olamazsınız:
İnsanın hayatını aldığı kararlar belirler. Karşımıza sayısız fırsat çıkar. Fırsatları kaçırmak istemez ve hepsini kabul edersek sonunda elimizde hiç bir şey olmadığını görürüz. Zira maksatlar ve kurallar çerçevesinde ilerlemezsek tahminen hayalimizdeki fırsatı kaçırmış olacağız. Bu niçinle ‘Hayır.’ demeyi öğrenmeli ve amaçlarınızla kurallarınıza uymayan durumlardan kaçınmalısınız.
Tartışmacılar kimseyi ikna edemez:
Karşı tarafa bir şey kabul ettirmek için tartışma yapmak gerekebilir. En sıkı tartışmacılar birçok vakit hisleriyle hareket etmeye başladıkları için asla karşı tarafı ikna edemezler. Güzel bir iknacı ise tartışmak yerine düşünür, müşahede yapar, sorular sorar ve bir bakmışsınız karşı tarafı ikna edivermiş.
Zahmetsiz üzere görünenler, en çok gayret sarfedilenlerdir:
Kaliteli, hoş, başarılı şeyler fazla dikkat çekmezler. Zira o kadar yeterlidirler ki hayatın olağan akışına yakışırlar. Hepimiz biliyoruz ki yeterli olan şeyler, en büyük emek gerektirenlerdir. Örneğin; dışarı çıkarken saçınıza doğal bir görünüm vermek kaç saatinizi alıyor? Haberim yokmuş üzere çek fotoğraflarını çekmek ne kadar da kolay olsa gerek mi? sıradanliği büyüsü, ardındaki görünmez uğraşta saklıdır.
“Bildiğim tek şey, hiç bir şey bilmediğimdir.”
Sokrates tarafınca söylenmiş olan “Bildiğim tek şey, hiç bir şey bilmediğimdir.” kelamını hepimiz biliriz. Bu kelamın altında yatan mana şudur; insan o kadar az şey bilir ki ne kadar epeyce şey öğrenirse ne kadar az şey bildiğini fakat bu biçimde fark eder. Yeni şeyler öğrendikçe bilginin sonsuzluğunu öğreniyor ve aslında pek de bir şey bilmediğinizi fark ediyorsunuz. En yeterlisi aşam uzunluğu öğrenme prosedürüdür.
Her şey bir anda büyür:
sıradan bir örnekle gidelim; tırnaklarınız nasıl büyüyor? Her gün belli bir ölçüde büyüyor ve sonunda sizi rahatsız edecek noktaya gelince kesiyorsunuz. Lakin hiç bir vakit tırnaklarım uzuyor demezsiniz, tırnaklarım uzamış dersiniz. Her gün belli bir ölçü kazanan şirket fakat milyar dolarlık sermayeye sahip olunca fark edilir. Her gün büyümemize karşın başımızda bir beyaz saç gördüğümüzde yaşlandığımız fark ederiz. Yani büyüme bir anda fark edilir.
Çok çalışmak, az çalışmaktır:
Girmeniz gereken bir imtihandan bir ay evvel çalışmaya başlarsanız o geniş mühletin rahatlığı sizi rehavete düşürür. Daha hayli var diye diye çalışmalarınız verimsiz olur. Tıpkı durum iş dünyasında bir proje teslim etmeniz gerektiğinde de geçerli. halbuki o iş için harcaması gereken gerçek süreyi bulmak ve o mühlet boyunca tam kapasite çalışmak epey daha verimlidir. kimi vakit günlerce süren bir işin tam konsantre olduğunuzda birkaç saatte tamamlandığını bakılırsabilirsiniz.
Hızlanmak için yavaşlamak gerekir:
Bir girişimcisiniz ve yeni bir start-up projesine başladınız. Her şey yolunda gidiyor lakin bir türlü o aklınızda ivmeyi kazanamadınız. İşte tam o anda durursunuz. Etrafınıza, iş arkadaşlarınıza, ortaklarınıza, müşterilerinize, kaynaklarınıza ve amaçlarınıza bakarsınız. O kadar hızlanmıştınız ki sizi dolandıran ortağınıza, tembel çalışanınıza, yetersiz kaynağınıza ya da uzaklaşmakta olan müşterinize dikkat etmediniz. Lakin artık durduğunuz için tüm bunları nazaranbilir ve düzelterek epeyce daha süratli bir biçimde yolunuza devam edebilirsiniz.
Para olmadan para kazanamazsınız:
Dolar ne hoş arttı ya vaktinde on bin liralık alan varlıklı oldu. Pekala ya 1 milyon liralık dolar alan? On modül eserle teşebbüs dünyasına giren ne kazandı, bin modül eserle giren ne kazandı? Para, parayı çeker. Para kazanmak için paranız yani sermayeniz olması gerekiyor. David Rockefeller’ın dediği üzere “Bana birinci milyon dolarımı nasıl kazandığımı sormayın, geri kalan hepsinin hesabını verebilirim.” Değerli olan birinci milyonu bulmaktır.
Kabul ettiğiniz ve buna göre çaba ettiğiniz sürece başarılı olabileceğiniz birtakım paradokslardan bahsettik ve bu durumların zorlayıcı yanlarını anlattık. Anlattıklarımıza emsal paradoksları yorumlarda paylaşabilirsiniz.
Paradoksların temelinde, muvaffakiyet için o muvaffakiyetin yararlarından uzak kalmak yatar. Yani acısız bir hayat için acı çekmelisiniz. Başlar biraz karıştı değil mi? Gelin hayatta içine düşebileceğiniz ve âlâ bir biçimde gayret ederseniz tahminen de muvaffakiyetinizin gerisindeki sır olacak paradokslara yakından bakalım.
Birdenbire kendinizi ortasında bulacağınız paradokslar:
- Ne kadar yüksekteyseniz o kadar sert düşersiniz.
- Başarısızlık başarıyı doğurur.
- Daha makûs şeyleri önlemek için makûs şeyler yapmak gerekir.
- Yaşamak için ölmek zorundayız.
- Her şeyi kabul ederseniz hiç bir şeye sahip olamazsınız.
- Tartışmacılar kimseyi ikna edemez.
- Zahmetsiz üzere görünenler, en epeyce efor sarfedilenlerdir.
- “Bildiğim tek şey, hiç bir şey bilmediğimdir.”
- Her şey bir anda büyür.
- Çok çalışmak, az çalışmaktır.
- Hızlanmak için yavaşlamak gerekir.
- Para olmadan para kazanamazsınız.
İkarus balmumundan kanatlara sahiptir, tek yapması gereken Güneş’e fazla yaklaşmamaktır. Lakin o uçmanın büyüsüne kapılır, Güneş’e yaklaşır ve kanatları eridiği için yere çakılır. Hayatta başarılı pek kaybedeceğiniz şeylerin sayısı da artar. Birebir durum bir şeylere sahip olarak keyifli pek da geçerlidir. Yani azdan az, fazlacatan fazlaca masraf. Milyon dolarlık bir şirketle milyar dolarlık bir şirketin iflas etmesi içindeki fark da budur.
Başarısızlık başarıyı doğurur:
Hoş bir hayal olsa da kimse birinci denemesinde başarılı olamaz. Denedikçe daha fazla başarısız olur lakin her başarısızlıkta bir şeyler öğrenir yani deneyim kazanırsınız. Kazandığınız deneyim ise sonunda başarıyı getirir. Samuel Beckett’in dediği üzere “Hep denedin, daima yenildin. Olsun. bir daha dene, bir daha yenil. Daha uygun yenil.” Sonunda yenilmeyene kadar yenilin.
Daha berbat şeyleri önlemek için berbat şeyler yapmak gerekir:
sıradan bir örnekten ilerleyelim; bir bağınız var, mutsuzsunuz ve günden güne daha da mutsuz oluyorsunuz fakat ayrılmak acı vereceği kaçınıyorsunuz. Ayrılın, mutsuz olun ve bu biçimdece daha epey mutsuz olmaktan kurtulun. Misal bir durumu sinemalarda de sık sık görürüz. Milyonlarca günahsızın hayatını kurtarmak için kimi vakit bir temizin ölmesi gerekir. Çok daha büyük ziyanları önlemek için kimi vakit az da olsa ziyan görmek gerekir.
Yaşamak için ölmek zorundayız:
Yaşıyoruz. Bunu nereden biliyoruz? Zira meyyit değiliz. Yani yaşıyor olmak için sonunda ölmemiz gerekiyor. Sonunda vefat olmayan bir hayatta yaşadığımızdan bahsedebilir miydik? Her akşam hava kararmıyor olsa aydınlıktan kelam etmek ne kadar mantıklı olurdu? Bir gün emekli olmayacaksak çalışmanın ne manası var? Yani bir şeyin sonunu kabul etmek, o şeyin varlığının delilidir. Bunun değerini bilmek ise bizi insan yapar.
Her şeyi kabul ederseniz hiç bir şeye sahip olamazsınız:
İnsanın hayatını aldığı kararlar belirler. Karşımıza sayısız fırsat çıkar. Fırsatları kaçırmak istemez ve hepsini kabul edersek sonunda elimizde hiç bir şey olmadığını görürüz. Zira maksatlar ve kurallar çerçevesinde ilerlemezsek tahminen hayalimizdeki fırsatı kaçırmış olacağız. Bu niçinle ‘Hayır.’ demeyi öğrenmeli ve amaçlarınızla kurallarınıza uymayan durumlardan kaçınmalısınız.
Tartışmacılar kimseyi ikna edemez:
Karşı tarafa bir şey kabul ettirmek için tartışma yapmak gerekebilir. En sıkı tartışmacılar birçok vakit hisleriyle hareket etmeye başladıkları için asla karşı tarafı ikna edemezler. Güzel bir iknacı ise tartışmak yerine düşünür, müşahede yapar, sorular sorar ve bir bakmışsınız karşı tarafı ikna edivermiş.
Zahmetsiz üzere görünenler, en çok gayret sarfedilenlerdir:
Kaliteli, hoş, başarılı şeyler fazla dikkat çekmezler. Zira o kadar yeterlidirler ki hayatın olağan akışına yakışırlar. Hepimiz biliyoruz ki yeterli olan şeyler, en büyük emek gerektirenlerdir. Örneğin; dışarı çıkarken saçınıza doğal bir görünüm vermek kaç saatinizi alıyor? Haberim yokmuş üzere çek fotoğraflarını çekmek ne kadar da kolay olsa gerek mi? sıradanliği büyüsü, ardındaki görünmez uğraşta saklıdır.
“Bildiğim tek şey, hiç bir şey bilmediğimdir.”
Sokrates tarafınca söylenmiş olan “Bildiğim tek şey, hiç bir şey bilmediğimdir.” kelamını hepimiz biliriz. Bu kelamın altında yatan mana şudur; insan o kadar az şey bilir ki ne kadar epeyce şey öğrenirse ne kadar az şey bildiğini fakat bu biçimde fark eder. Yeni şeyler öğrendikçe bilginin sonsuzluğunu öğreniyor ve aslında pek de bir şey bilmediğinizi fark ediyorsunuz. En yeterlisi aşam uzunluğu öğrenme prosedürüdür.
Her şey bir anda büyür:
sıradan bir örnekle gidelim; tırnaklarınız nasıl büyüyor? Her gün belli bir ölçüde büyüyor ve sonunda sizi rahatsız edecek noktaya gelince kesiyorsunuz. Lakin hiç bir vakit tırnaklarım uzuyor demezsiniz, tırnaklarım uzamış dersiniz. Her gün belli bir ölçü kazanan şirket fakat milyar dolarlık sermayeye sahip olunca fark edilir. Her gün büyümemize karşın başımızda bir beyaz saç gördüğümüzde yaşlandığımız fark ederiz. Yani büyüme bir anda fark edilir.
Çok çalışmak, az çalışmaktır:
Girmeniz gereken bir imtihandan bir ay evvel çalışmaya başlarsanız o geniş mühletin rahatlığı sizi rehavete düşürür. Daha hayli var diye diye çalışmalarınız verimsiz olur. Tıpkı durum iş dünyasında bir proje teslim etmeniz gerektiğinde de geçerli. halbuki o iş için harcaması gereken gerçek süreyi bulmak ve o mühlet boyunca tam kapasite çalışmak epey daha verimlidir. kimi vakit günlerce süren bir işin tam konsantre olduğunuzda birkaç saatte tamamlandığını bakılırsabilirsiniz.
Hızlanmak için yavaşlamak gerekir:
Bir girişimcisiniz ve yeni bir start-up projesine başladınız. Her şey yolunda gidiyor lakin bir türlü o aklınızda ivmeyi kazanamadınız. İşte tam o anda durursunuz. Etrafınıza, iş arkadaşlarınıza, ortaklarınıza, müşterilerinize, kaynaklarınıza ve amaçlarınıza bakarsınız. O kadar hızlanmıştınız ki sizi dolandıran ortağınıza, tembel çalışanınıza, yetersiz kaynağınıza ya da uzaklaşmakta olan müşterinize dikkat etmediniz. Lakin artık durduğunuz için tüm bunları nazaranbilir ve düzelterek epeyce daha süratli bir biçimde yolunuza devam edebilirsiniz.
Para olmadan para kazanamazsınız:
Dolar ne hoş arttı ya vaktinde on bin liralık alan varlıklı oldu. Pekala ya 1 milyon liralık dolar alan? On modül eserle teşebbüs dünyasına giren ne kazandı, bin modül eserle giren ne kazandı? Para, parayı çeker. Para kazanmak için paranız yani sermayeniz olması gerekiyor. David Rockefeller’ın dediği üzere “Bana birinci milyon dolarımı nasıl kazandığımı sormayın, geri kalan hepsinin hesabını verebilirim.” Değerli olan birinci milyonu bulmaktır.
Kabul ettiğiniz ve buna göre çaba ettiğiniz sürece başarılı olabileceğiniz birtakım paradokslardan bahsettik ve bu durumların zorlayıcı yanlarını anlattık. Anlattıklarımıza emsal paradoksları yorumlarda paylaşabilirsiniz.