arkamikontrolet
New member
Enes Kara, çabucak hemen 19 yaşında ve hayata yeni adım atmış genç bir üniversite öğrencisiydi. Bu ülke topraklarında yaşayan gençlerin pek birden fazla üzere türlü baskılarla, istemediği bir hayata ve umudunun olmadığı bir geleceğe sürüklendiği bir ömrü oldu. Tüm bunların yükünü taşıyamayan Enes, ardında bir görüntü ve not bırakarak hayatına son verdi.
Okuduğu kısmın, kaldığı cemaat yurdunun ve onu istmediği bir hayata zorlayan aile baskısının bize hem Enes’in mevti tıpkı vakitte ülkemizdeki gençlerin hayata bakışı hakkında söylemiş olduği hayli şey var. Enes bunu bıraktığı notta ‘Yaşama sevincim kalmadı’ diyerek anlatmayı seçmiş.
‘İnternette azcık araştırırsan az buçuk anlarsın hekimlerin durumunu’
Enes’in geride bıraktığı notta en hayli değindiği konulardan biri, okuduğu kısım olan tıp ve doktorluk mesleği. Son devirde ülkemizde yaşanan büyük tabip göçü, karşılaşılan şiddet olaylarının artması, makûs çalışma şartları, maaşlar… Bunlar her biri, heyecanla okuması gereken bu kısmı Enes için bir ümitsizlik yuvasına çevirmiş.
Enes kısmı ile ilgili kanılarını bıraktığı notun bir kısmında şu sözlerle anlatmış;
”Hadi daha kolay bir üniye geçtim mezun olunca tus var köpek üzere çalışman gerekiyor haydi ona da çalıştım daha sonra asistan oluyorsun ve mobbinge maruz kalıyorsun, uzun müddetlerde sıkça nöbet tutuyorsun, psikolojik-fiziksel şiddete maruz kalabiliyorsun daha da uzar özetlemek gerekirsesı insancıl koşullarda çalışamıyorsun, gençliğini çürütmenin, emeklerinin karşılığını alamıyorsun ve sıkıntılar uzman olunca da bitmiyor bitse bile hayatımın önümdeki 10 yılına tekabül ediyor bu mühlet, aldığın maaş da 8k falan haydi 10 olsun yoksulluk hududunu bile geçemiyor.”
”Bu birinci meseleydi bir de ailem var”
Enes’in ‘yaşama sevincini’ alıp götüren şeylerden biri de aile baskısı olmuş. Toplumumuzun en acı gerçeklerinden biri olan ve ne yazık ki kabul edilmesi de tıpkı oranda sıkıntı olan bir mevzu başlığı, aile baskısı. Hele de bu baskı bir gencin hayatına son vermesine tesir ettiyse. Ne yazık ki Enes de bunu hayatış. Ailesinin onu istemediği bir hayata zorlaması, geleceğe dair kendi hayallerini kurmasının önüne geçmesi, çabucak hemen 19 yaşında ona altından kalkılması güç bir ümitsizlik yüklemiş.
Enes, ailesiyle ilgili durumu da şöyleki anlatmış;
”Bu birinci sıkıntıydı bir de ailem var. Ben yaklaşık 11. sınıftan beri müslüman değilim ailemse tam zıddı Türkiye’deki en yobaz ailelerden biri. En sıradaninden dayım 10 yıllık sevgilisi ile sadece saçı açık diye evlenememişti. Şu an onların zoruyla cemaat yurdunda kalıyorum kalıyorum. Lisede ve ortaokulda bir daha bu biçimde medreselere sıkça geliyordum kimi tatillerde yatılı kalıyordum. bu biçimdelar da istemiyordum fakat ailem zorluyordu ve haftada 1-2 gün geliyordum ya da yılda 1-2 hafta yatılı kalıyordum epeyce da kolay olsa gerekdi bir de en çok üniversiteye kadar gelirim aslına bakarsan diye düşünüyordum. Burda vakit namazları mecburî. Cemaat biçiminde kılıyoruz namazdan daha sonra ders var vs. 30dk sürüyor yaklaşık her vakit, günlük 1 saat burda olan kitaplardan okuman zarurî haftanın 3 günü cemaat dersine katılman mecburî yemekleri bir daha öğrenciler yapıyor, haftanın 1 günü paklığı bir daha biz yapıyoruz. Sabah namazıyla uyanıyorum, okula gidiyorum geliyorum, akşam namazı, yemek, okuma, yatsı namazı, cemaat dersi daha sonra saat 10 aslına bakarsanız sonraki gün yeniden 6.30 üzere tekrar namaza uyanıyorum. Pazartesileri bu biçimde , öbür günler de cemaat dersi yok bir tek 8d e özgür oluyorum,hafta sonu da emsal bir daha 3 saat üzere vir şey kalıyor ve kalan vakitte adam akıllı ders de çalışamıyorum zira ruhsal olarak yorgun oluyorum. Bu 2 sorunu başka farklı düşününce aslında katlanalamayacak şeyler değil ancak bunları birleştirince tüm yaşama sevincimi alıyor, özgür hissetmiyorum kendimi 24 saatten kendime ayırabildiğim 3 saat falan. Buna ek olarak periyot sonlarında okuma programı oluyor 1 hafta boyunca sabahtan akşama kadar burdaki kitaplardan okuyorsun telefonuna falan da el koyuyorlar. Düşünsene bir periyot buna katlanıyorsun daha sonra orta tatil diye seviniyorsun lakin yok zorla okuma programı var. Yazarken bile makus oluyorum. Her günüm gerilimle geçiyor, saçım dökülüyor ortada beyazlar var (bir müddetdir okulu saldığım için eskisi üzere değil gerçi artık). 19 yaşımı asla bu biçimde hayal etmemiştim.”
Cemaat yurtları, gençlerin özgürlüklerini yok ediyor
Ülkemizde lise ve üniversite öğrencilerinin büyük oranda aile zoru ya da ‘imkansızlıklar‘ sebebiyle gittiği cemaat yurtları, din eğitimi ve uygulamaları ismi altında, ömrü deneyimleyecek, özgürlükle tanışacak gençlerin tüm haslıklarını ellerinden alıyor. Gençlere bir seçim bahtı sunmayan bu kurumlar, ne yazık ki bir fazlaca bahtsız olayın da sık sık merkezinde yer alıyor.
Enes’in yaşadıkları da bize bu durumun ne kadar önemli bir boyutu olduğunu bir defa daha gösteriyor. Gençlerin hal verilip kullanıma sunulacak birer kil kesimi olmadığını anlamak ve onlara umutla bakabilecekleri bir gelecek sağlamak ailelerin ve toplumun bakılırsavi.
Şayet bir genç hekim olacağı için sevinemiyorsa, yaşama sevincim kalmadı diyorsa, tasaların altında eziliyor, ‘ben yaşadım bunları, tahminen kardeşlerim kurtulur’ deyip hayatına son veriyorsa, bu sırf Enes’in öyküsü değil, hepimizin kıssasıdır. Umuyoruz ki gençlerin ‘yaşayabileceği’ günler, hayli uzağımızda değildir.
Toplumsal medyada her acı hadisede olduğu üzere sayısız paylaşım yapıldı
Okuduğu kısmın, kaldığı cemaat yurdunun ve onu istmediği bir hayata zorlayan aile baskısının bize hem Enes’in mevti tıpkı vakitte ülkemizdeki gençlerin hayata bakışı hakkında söylemiş olduği hayli şey var. Enes bunu bıraktığı notta ‘Yaşama sevincim kalmadı’ diyerek anlatmayı seçmiş.
‘İnternette azcık araştırırsan az buçuk anlarsın hekimlerin durumunu’
Enes’in geride bıraktığı notta en hayli değindiği konulardan biri, okuduğu kısım olan tıp ve doktorluk mesleği. Son devirde ülkemizde yaşanan büyük tabip göçü, karşılaşılan şiddet olaylarının artması, makûs çalışma şartları, maaşlar… Bunlar her biri, heyecanla okuması gereken bu kısmı Enes için bir ümitsizlik yuvasına çevirmiş.
Enes kısmı ile ilgili kanılarını bıraktığı notun bir kısmında şu sözlerle anlatmış;
”Hadi daha kolay bir üniye geçtim mezun olunca tus var köpek üzere çalışman gerekiyor haydi ona da çalıştım daha sonra asistan oluyorsun ve mobbinge maruz kalıyorsun, uzun müddetlerde sıkça nöbet tutuyorsun, psikolojik-fiziksel şiddete maruz kalabiliyorsun daha da uzar özetlemek gerekirsesı insancıl koşullarda çalışamıyorsun, gençliğini çürütmenin, emeklerinin karşılığını alamıyorsun ve sıkıntılar uzman olunca da bitmiyor bitse bile hayatımın önümdeki 10 yılına tekabül ediyor bu mühlet, aldığın maaş da 8k falan haydi 10 olsun yoksulluk hududunu bile geçemiyor.”
”Bu birinci meseleydi bir de ailem var”
Enes’in ‘yaşama sevincini’ alıp götüren şeylerden biri de aile baskısı olmuş. Toplumumuzun en acı gerçeklerinden biri olan ve ne yazık ki kabul edilmesi de tıpkı oranda sıkıntı olan bir mevzu başlığı, aile baskısı. Hele de bu baskı bir gencin hayatına son vermesine tesir ettiyse. Ne yazık ki Enes de bunu hayatış. Ailesinin onu istemediği bir hayata zorlaması, geleceğe dair kendi hayallerini kurmasının önüne geçmesi, çabucak hemen 19 yaşında ona altından kalkılması güç bir ümitsizlik yüklemiş.
Enes, ailesiyle ilgili durumu da şöyleki anlatmış;
”Bu birinci sıkıntıydı bir de ailem var. Ben yaklaşık 11. sınıftan beri müslüman değilim ailemse tam zıddı Türkiye’deki en yobaz ailelerden biri. En sıradaninden dayım 10 yıllık sevgilisi ile sadece saçı açık diye evlenememişti. Şu an onların zoruyla cemaat yurdunda kalıyorum kalıyorum. Lisede ve ortaokulda bir daha bu biçimde medreselere sıkça geliyordum kimi tatillerde yatılı kalıyordum. bu biçimdelar da istemiyordum fakat ailem zorluyordu ve haftada 1-2 gün geliyordum ya da yılda 1-2 hafta yatılı kalıyordum epeyce da kolay olsa gerekdi bir de en çok üniversiteye kadar gelirim aslına bakarsan diye düşünüyordum. Burda vakit namazları mecburî. Cemaat biçiminde kılıyoruz namazdan daha sonra ders var vs. 30dk sürüyor yaklaşık her vakit, günlük 1 saat burda olan kitaplardan okuman zarurî haftanın 3 günü cemaat dersine katılman mecburî yemekleri bir daha öğrenciler yapıyor, haftanın 1 günü paklığı bir daha biz yapıyoruz. Sabah namazıyla uyanıyorum, okula gidiyorum geliyorum, akşam namazı, yemek, okuma, yatsı namazı, cemaat dersi daha sonra saat 10 aslına bakarsanız sonraki gün yeniden 6.30 üzere tekrar namaza uyanıyorum. Pazartesileri bu biçimde , öbür günler de cemaat dersi yok bir tek 8d e özgür oluyorum,hafta sonu da emsal bir daha 3 saat üzere vir şey kalıyor ve kalan vakitte adam akıllı ders de çalışamıyorum zira ruhsal olarak yorgun oluyorum. Bu 2 sorunu başka farklı düşününce aslında katlanalamayacak şeyler değil ancak bunları birleştirince tüm yaşama sevincimi alıyor, özgür hissetmiyorum kendimi 24 saatten kendime ayırabildiğim 3 saat falan. Buna ek olarak periyot sonlarında okuma programı oluyor 1 hafta boyunca sabahtan akşama kadar burdaki kitaplardan okuyorsun telefonuna falan da el koyuyorlar. Düşünsene bir periyot buna katlanıyorsun daha sonra orta tatil diye seviniyorsun lakin yok zorla okuma programı var. Yazarken bile makus oluyorum. Her günüm gerilimle geçiyor, saçım dökülüyor ortada beyazlar var (bir müddetdir okulu saldığım için eskisi üzere değil gerçi artık). 19 yaşımı asla bu biçimde hayal etmemiştim.”
Cemaat yurtları, gençlerin özgürlüklerini yok ediyor
Ülkemizde lise ve üniversite öğrencilerinin büyük oranda aile zoru ya da ‘imkansızlıklar‘ sebebiyle gittiği cemaat yurtları, din eğitimi ve uygulamaları ismi altında, ömrü deneyimleyecek, özgürlükle tanışacak gençlerin tüm haslıklarını ellerinden alıyor. Gençlere bir seçim bahtı sunmayan bu kurumlar, ne yazık ki bir fazlaca bahtsız olayın da sık sık merkezinde yer alıyor.
Enes’in yaşadıkları da bize bu durumun ne kadar önemli bir boyutu olduğunu bir defa daha gösteriyor. Gençlerin hal verilip kullanıma sunulacak birer kil kesimi olmadığını anlamak ve onlara umutla bakabilecekleri bir gelecek sağlamak ailelerin ve toplumun bakılırsavi.
Şayet bir genç hekim olacağı için sevinemiyorsa, yaşama sevincim kalmadı diyorsa, tasaların altında eziliyor, ‘ben yaşadım bunları, tahminen kardeşlerim kurtulur’ deyip hayatına son veriyorsa, bu sırf Enes’in öyküsü değil, hepimizin kıssasıdır. Umuyoruz ki gençlerin ‘yaşayabileceği’ günler, hayli uzağımızda değildir.
Toplumsal medyada her acı hadisede olduğu üzere sayısız paylaşım yapıldı