Tarihsel olarak papalık genelgeleri dogmatik meselelerle ilgilenir; Ancak Laudatio Si', dini inançların ötesinde iyi niyetli tüm insanları hedef almakta, bir düşünce noktası ve eylem çağrısı olarak hizmet etme arayışındadır.
Aşağıda, Papa Francis'in “ortak evimizin bakımı” olarak adlandırdığı tartışmaya devam etmek için en alakalı olduğunu düşündüğüm bazı noktaların altını çiziyorum:
Sürdürülemez bir kalkınma modeli. Çevresel bozulma, esas olarak son 200 yılda yaşanan dizginsiz endüstriyel faaliyetlerin ve kentsel büyümenin bir ürünüdür.
Bu anlamda modernite, sözde “ilerleme ve kalkınma” adına her türlü çevreden ve mevcut kaynaklardan yararlanmanın haklı olduğu bir düşünce şemasıyla karakterize edilmiştir.
Bu sorumsuz tutumun sonuçları açıktır; Ormansızlaşma, hava kirliliği ve su kıtlığı, doğal varlıkları tahrip eden ve çoğu zaman geri dönüşü olmayan hasarlara neden olan tüketiciliğin etkileridir.
Uzmanlar ve akademisyenler, mevcut çevre tahribatı eğilimleri tersine çevrilmezse orta vadede öngörülebilir senaryonun felaket olacağının farkındalar. Temelde söz konusu olan, yaşadığımız dünyanın insanlar için yaşanabilir kalmasını sağlamaktır.
Kayıtsızlığın küreselleşmesi. Ekolojik bozulma, bireysel ve toplumsal değerlerdeki düşüşle bağlantılıdır. Sorun, insanın “baskın” bir tür olarak özünün yanlış anlaşılmasında yatmaktadır.
Bu yanılgıya göre insanın diğer canlı türlerinden ve doğanın cansız unsurlarından üstün olduğu, dolayısıyla kendimize herhangi bir sınır koymadan her şeyin elimizin altında olması meşrudur.
Tam tersine, etik ve duyarlı bir vizyon bize, insanın akıl ve özgürlükle donatılmış bir varlık olarak niteliğinin, bizi sorumlu ve bilinçli davranmaya, aynı zamanda refah ve çevre dengesini sağlamaya yönlendirmesi gerektiğini anlatır.
Eğer bencillik ve tüketim takıntısı toplumdaki dinamiklerin itici gücü olmaya devam ederse, o zaman çevre tahribatının vahim sonuçlara varıncaya kadar devam edeceği kesindir. Acilen bir paradigma değişimine ihtiyaç var.
Tek kullanımlık kültür. Çevre krizi, toplumun insan onuru ve varoluş amacına ilişkin pusulasını kaybettiğinde aldığı kötü kararların bir yansımasıdır.
Maddi şeylere orantısız bağlılık, muhakeme yeteneğimizi bulanıklaştırabilir ve bizi hayatın bundan daha büyük bir anlamı olmadığına inandırabilir; Bu anlayışa göre boşluklar zevklerle ve acımasız zenginlik birikimiyle doldurulabilir.
Aşağıda, Papa Francis'in “ortak evimizin bakımı” olarak adlandırdığı tartışmaya devam etmek için en alakalı olduğunu düşündüğüm bazı noktaların altını çiziyorum:
Sürdürülemez bir kalkınma modeli. Çevresel bozulma, esas olarak son 200 yılda yaşanan dizginsiz endüstriyel faaliyetlerin ve kentsel büyümenin bir ürünüdür.
Bu anlamda modernite, sözde “ilerleme ve kalkınma” adına her türlü çevreden ve mevcut kaynaklardan yararlanmanın haklı olduğu bir düşünce şemasıyla karakterize edilmiştir.
Bu sorumsuz tutumun sonuçları açıktır; Ormansızlaşma, hava kirliliği ve su kıtlığı, doğal varlıkları tahrip eden ve çoğu zaman geri dönüşü olmayan hasarlara neden olan tüketiciliğin etkileridir.
Uzmanlar ve akademisyenler, mevcut çevre tahribatı eğilimleri tersine çevrilmezse orta vadede öngörülebilir senaryonun felaket olacağının farkındalar. Temelde söz konusu olan, yaşadığımız dünyanın insanlar için yaşanabilir kalmasını sağlamaktır.
Kayıtsızlığın küreselleşmesi. Ekolojik bozulma, bireysel ve toplumsal değerlerdeki düşüşle bağlantılıdır. Sorun, insanın “baskın” bir tür olarak özünün yanlış anlaşılmasında yatmaktadır.
Bu yanılgıya göre insanın diğer canlı türlerinden ve doğanın cansız unsurlarından üstün olduğu, dolayısıyla kendimize herhangi bir sınır koymadan her şeyin elimizin altında olması meşrudur.
Tam tersine, etik ve duyarlı bir vizyon bize, insanın akıl ve özgürlükle donatılmış bir varlık olarak niteliğinin, bizi sorumlu ve bilinçli davranmaya, aynı zamanda refah ve çevre dengesini sağlamaya yönlendirmesi gerektiğini anlatır.
Eğer bencillik ve tüketim takıntısı toplumdaki dinamiklerin itici gücü olmaya devam ederse, o zaman çevre tahribatının vahim sonuçlara varıncaya kadar devam edeceği kesindir. Acilen bir paradigma değişimine ihtiyaç var.
Tek kullanımlık kültür. Çevre krizi, toplumun insan onuru ve varoluş amacına ilişkin pusulasını kaybettiğinde aldığı kötü kararların bir yansımasıdır.
Maddi şeylere orantısız bağlılık, muhakeme yeteneğimizi bulanıklaştırabilir ve bizi hayatın bundan daha büyük bir anlamı olmadığına inandırabilir; Bu anlayışa göre boşluklar zevklerle ve acımasız zenginlik birikimiyle doldurulabilir.