Dahi kafalar
New member
Bu hafta sonundan itibaren, Ukrayna’nın işgal altındaki dört bölgesindeki insanlar Rusya’ya katılıp katılmama konusunda “oylama yapacak”. Teyzem ve amcam da dahil olmak üzere Donetsk’teki birçok insan için bunun anlamı, parçası olmak istemedikleri bir ülkeye zorla kabul edilmeleri.
Doğu Ukrayna’da topluca Donbas olarak bilinen Donetsk ve Luhansk ve güneyde Kherson ve Zaporizhzhia, en azından kısmen Rusya tarafından işgal edildi. Bu yerlerde referandum yapmanın amacı, ilhaklarına ne kadar ince olursa olsun bir meşruiyet havası vermektir. Gerçi Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin, bu hafta başında açıklanan referandumlara Rusya’nın desteğini açıklarken elbette “kurtuluş”tan bahsetmişti.
Sayın Putin’in teyzem ve amcam gibi insanları özgürleştirmesini önermesi ilk değil ve şimdi geçmişte olduğundan daha doğru değil.
Rusya destekli ayrılıkçıların Ukrayna’nın en büyük şehirlerinden biri olan Donetsk’i kontrol altına alıp “Donetsk Halk Cumhuriyeti” ilan etmesinden bu yana, Rusya’ya katılma tartışmaları dalga dalga dalga dalga yayıldı. Birçok sakin ayrıldı, ancak gitmeyenler – çoğu gidecek yeri olmayan yaşlı insanlar – sadece Rusya, Kuzey Kore ve Suriye tarafından tanınan ve sürekli bombardıman altında olan bir cumhuriyette yaşamanın sürdürülemez olduğunu biliyorlardı. Bununla birlikte, şehrin Rusya’nın bir parçası olup olmayacağı konusundaki görüşler çok çeşitliydi. Bazıları Rus vatandaşlığına göz dikti çünkü Rusya’yı daha iyi işlere ve daha yüksek emekli maaşlarına sahip daha güçlü, daha zengin bir ülke olarak gördüler. Hayatları boyunca Donetsk’te yaşayan teyzem ve amcam gibi diğerleri bölgenin Ukrayna’ya geri dönmesini istedi.
Teyzem, Bay Putin, Donbas’ı Ukrayna’nın sözde neo-Nazi rejiminden “kurtarmak” için Şubat ayında işgalini ilan ettiğinde teselli edilemez bir şekilde ağladı. Ondan asla özgürleşmesini istemedi, o zaman bana telefon görüşmelerinde ağlamaklı bir şekilde söyledi; sadece ülkesinde barış içinde yaşamak istiyordu. Ama istila başladığında ve onu terk etmesi için ısrar ettiğimde, o kararlıydı: Bu kadar uzun süre kalmışlardı, dedi, şimdi gitmenin ne anlamı vardı? Henüz 70’lerinde olan teyzem ve amcam, hayatlarını yeni bir yerde yeniden başlattıklarını göremediler.
Benim için Ukrayna’da doğup Moskova ile Kaliforniya arasında büyüyen bir ABD göçmeni olarak, etraflarına bombalar düşerken bile topraklarına bağlılıklarını anlamak zordu. Yine de, Bay Putin’in işgalinden bu yana geçen yedi aydaki yaşamlarının, önceki sekiz yıllık savaştan o kadar da farklı olmadığını itiraf etmeliyim. Uzak bombardımanda uyuyabildikleri “sessiz günler” ve küfür ederek uyandıkları ya da kedilerinin korkuyla dışkıladığı “gürültülü geceler” vardı. Yaz aylarında, akan suyun olmadığı birçok “sıcak gün” de yaşadılar. Önlerine ne atıldıysa onu yaptılar. Nasıl olduklarını sormak için her aradığımda teyzem kaçınılmaz bir şekilde “Bir gün daha atlattık!” diye espri yaptı.
Bir noktada, yakın zamana kadar Moskova’da yaşayan ağabeyim onları onunla kalmaya davet etti. Ama teyzem ve amcam reddetti. Onlar için, Ukrayna’nın geri almak için savaştığı bombalı bir şehirde gelişigüzel varlıkları, işgalcinin parmağı altında barış içinde yaşamaktan daha iyi bir alternatif gibi görünüyordu.
Teyzem ve ben ne zaman bir referandum olup olmayacağı hakkında konuşsak, gergin bir şekilde güldü ve sonuca bağlı olarak Rusya’nın onları tutmak isteyip istemediği hakkında şaka yaptı. Donbas, Karadeniz’de güzel ve popüler bir tatil beldesi olan Kırım gibi değil, dedi. (Kırım, birçok Rus’un desteğiyle 2014’te ilhak edildi.) Sayın Putin’in gözü, doğu Ukrayna’da kömür madenciliği ile ünlü bir sanayi bölgesini ilhak etmekten çok daha büyük bir hedef üzerine kurulacaktı.
Ama şimdi, Bay Putin’in planladığı gibi gitmeyen yedi aylık bir savaşın ardından, ailemin 1950’lerden beri yaşadığı Ukrayna’yı Rusya’nın bir parçası yapmak nihayet masada.
Oylama Cuma günü başlayacak ve beş gün sürecek. Teyzem ve amcam katılmayı düşünmüyorlar çünkü oylarının bir önemi olmayacağını düşünüyorlar. Teyzem, telefon ve diğer mesajlaşma uygulamaları kapatıldığından beri elimizde kalan tek iletişim modu olan Telegram üzerinden bir mesajda “Bu referandum bir düzmece” dedi. “İstedikleri sonucu alacaklar”
“Evlerimize gelip bizi silah zoruyla zorlamadıkça oy kullanmayı planlayan kimseyi tanımıyorum” dedi.
Bana göre Donbas, Kherson ve Zaporizhzhia’nın resmi olarak ilhakı artık kesin. Sonuçta, Bay Putin nadiren söylediklerini yapmaz. Teyzeme ve amcama bu olduğunda ne yapmayı planladıklarını sorduğumda bilmediklerini söylüyorlar. Bence, Ukrayna Ordusu’nun son kazanımlarından sonra, hala bir son dakika erteleme umuduna tutunuyorlar.
Teyzem Ruslar tarafından “Belki kabul edilmeyeceğiz” der. “Ya da belki çok çabuk olmayacak. Pasaport değiştirmek kolay bir iş değil. Her iki durumda da, umutsuz bir hareket gibi görünüyor. ”
Belki de umutsuz bir harekettir. Ama bu gerçeği değiştirmiyor: Ailem özgürleşmiyor. Boyun eğdirilmek üzere.
Sasha Vasilyuk (@sashavasilyuk) yakında çıkacak olan “Varlığınız Zorunludur” adlı romanın yazarıdır.
The Times yayınlamaya kararlı harf çeşitliliği editöre. Bu veya makalelerimizden herhangi biri hakkında ne düşündüğünüzü duymak isteriz. İşte bazıları ipuçları . Ve işte e-postamız: [email protected] .
The New York Times Opinion bölümünü takip edin Facebook , Twitter (@zeynep) ve Instagram .
Doğu Ukrayna’da topluca Donbas olarak bilinen Donetsk ve Luhansk ve güneyde Kherson ve Zaporizhzhia, en azından kısmen Rusya tarafından işgal edildi. Bu yerlerde referandum yapmanın amacı, ilhaklarına ne kadar ince olursa olsun bir meşruiyet havası vermektir. Gerçi Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin, bu hafta başında açıklanan referandumlara Rusya’nın desteğini açıklarken elbette “kurtuluş”tan bahsetmişti.
Sayın Putin’in teyzem ve amcam gibi insanları özgürleştirmesini önermesi ilk değil ve şimdi geçmişte olduğundan daha doğru değil.
Rusya destekli ayrılıkçıların Ukrayna’nın en büyük şehirlerinden biri olan Donetsk’i kontrol altına alıp “Donetsk Halk Cumhuriyeti” ilan etmesinden bu yana, Rusya’ya katılma tartışmaları dalga dalga dalga dalga yayıldı. Birçok sakin ayrıldı, ancak gitmeyenler – çoğu gidecek yeri olmayan yaşlı insanlar – sadece Rusya, Kuzey Kore ve Suriye tarafından tanınan ve sürekli bombardıman altında olan bir cumhuriyette yaşamanın sürdürülemez olduğunu biliyorlardı. Bununla birlikte, şehrin Rusya’nın bir parçası olup olmayacağı konusundaki görüşler çok çeşitliydi. Bazıları Rus vatandaşlığına göz dikti çünkü Rusya’yı daha iyi işlere ve daha yüksek emekli maaşlarına sahip daha güçlü, daha zengin bir ülke olarak gördüler. Hayatları boyunca Donetsk’te yaşayan teyzem ve amcam gibi diğerleri bölgenin Ukrayna’ya geri dönmesini istedi.
Teyzem, Bay Putin, Donbas’ı Ukrayna’nın sözde neo-Nazi rejiminden “kurtarmak” için Şubat ayında işgalini ilan ettiğinde teselli edilemez bir şekilde ağladı. Ondan asla özgürleşmesini istemedi, o zaman bana telefon görüşmelerinde ağlamaklı bir şekilde söyledi; sadece ülkesinde barış içinde yaşamak istiyordu. Ama istila başladığında ve onu terk etmesi için ısrar ettiğimde, o kararlıydı: Bu kadar uzun süre kalmışlardı, dedi, şimdi gitmenin ne anlamı vardı? Henüz 70’lerinde olan teyzem ve amcam, hayatlarını yeni bir yerde yeniden başlattıklarını göremediler.
Benim için Ukrayna’da doğup Moskova ile Kaliforniya arasında büyüyen bir ABD göçmeni olarak, etraflarına bombalar düşerken bile topraklarına bağlılıklarını anlamak zordu. Yine de, Bay Putin’in işgalinden bu yana geçen yedi aydaki yaşamlarının, önceki sekiz yıllık savaştan o kadar da farklı olmadığını itiraf etmeliyim. Uzak bombardımanda uyuyabildikleri “sessiz günler” ve küfür ederek uyandıkları ya da kedilerinin korkuyla dışkıladığı “gürültülü geceler” vardı. Yaz aylarında, akan suyun olmadığı birçok “sıcak gün” de yaşadılar. Önlerine ne atıldıysa onu yaptılar. Nasıl olduklarını sormak için her aradığımda teyzem kaçınılmaz bir şekilde “Bir gün daha atlattık!” diye espri yaptı.
Bir noktada, yakın zamana kadar Moskova’da yaşayan ağabeyim onları onunla kalmaya davet etti. Ama teyzem ve amcam reddetti. Onlar için, Ukrayna’nın geri almak için savaştığı bombalı bir şehirde gelişigüzel varlıkları, işgalcinin parmağı altında barış içinde yaşamaktan daha iyi bir alternatif gibi görünüyordu.
Teyzem ve ben ne zaman bir referandum olup olmayacağı hakkında konuşsak, gergin bir şekilde güldü ve sonuca bağlı olarak Rusya’nın onları tutmak isteyip istemediği hakkında şaka yaptı. Donbas, Karadeniz’de güzel ve popüler bir tatil beldesi olan Kırım gibi değil, dedi. (Kırım, birçok Rus’un desteğiyle 2014’te ilhak edildi.) Sayın Putin’in gözü, doğu Ukrayna’da kömür madenciliği ile ünlü bir sanayi bölgesini ilhak etmekten çok daha büyük bir hedef üzerine kurulacaktı.
Ama şimdi, Bay Putin’in planladığı gibi gitmeyen yedi aylık bir savaşın ardından, ailemin 1950’lerden beri yaşadığı Ukrayna’yı Rusya’nın bir parçası yapmak nihayet masada.
Oylama Cuma günü başlayacak ve beş gün sürecek. Teyzem ve amcam katılmayı düşünmüyorlar çünkü oylarının bir önemi olmayacağını düşünüyorlar. Teyzem, telefon ve diğer mesajlaşma uygulamaları kapatıldığından beri elimizde kalan tek iletişim modu olan Telegram üzerinden bir mesajda “Bu referandum bir düzmece” dedi. “İstedikleri sonucu alacaklar”
“Evlerimize gelip bizi silah zoruyla zorlamadıkça oy kullanmayı planlayan kimseyi tanımıyorum” dedi.
Bana göre Donbas, Kherson ve Zaporizhzhia’nın resmi olarak ilhakı artık kesin. Sonuçta, Bay Putin nadiren söylediklerini yapmaz. Teyzeme ve amcama bu olduğunda ne yapmayı planladıklarını sorduğumda bilmediklerini söylüyorlar. Bence, Ukrayna Ordusu’nun son kazanımlarından sonra, hala bir son dakika erteleme umuduna tutunuyorlar.
Teyzem Ruslar tarafından “Belki kabul edilmeyeceğiz” der. “Ya da belki çok çabuk olmayacak. Pasaport değiştirmek kolay bir iş değil. Her iki durumda da, umutsuz bir hareket gibi görünüyor. ”
Belki de umutsuz bir harekettir. Ama bu gerçeği değiştirmiyor: Ailem özgürleşmiyor. Boyun eğdirilmek üzere.
Sasha Vasilyuk (@sashavasilyuk) yakında çıkacak olan “Varlığınız Zorunludur” adlı romanın yazarıdır.
The Times yayınlamaya kararlı harf çeşitliliği editöre. Bu veya makalelerimizden herhangi biri hakkında ne düşündüğünüzü duymak isteriz. İşte bazıları ipuçları . Ve işte e-postamız: [email protected] .
The New York Times Opinion bölümünü takip edin Facebook , Twitter (@zeynep) ve Instagram .