arkamikontrolet
New member
Koşuşturma kültürü, neredeyse hiç dinlenmeyen, dinlenseler de akılları sürekli işlerinde olan insanların psikolojilerini anlatan bir kavram diyebiliriz. Aslında bu kültürü benimseyen bireyler, halk tabiriyle işkolik olarak anılan şahıslardır. 7/24 iş düşünen, iş haricinde başka bir hayatları olmayan bu insanların, daima meşguliyet içerisinde olduklarını bakılırsabiliriz. Zira onlar hiç durmaksızın çalıştıkları vakit, gerçek başarıyı elde edeceklerine inanıyor.
Keza dünya çapındaki iş piyasalarında da çalışanlara, daima daha süratli olmaları/daha sıkıntısız iş çıkarmaları ve her daim olduklarının ”dahası” olmaları gerektiği algısı empoze ediliyor. Biz de bu yazımızda, daima bir koşuşturmaca içerisinde olanların, aslında kendilerine nasıl büyük ziyanlar verdiklerini tartışıyoruz.
Bu bireyleri ele veren en büyük özellikleri, bir molaya çıktıklarında yahut bir tatile gittiklerinde, çalışmadıkları her saat için pişmanlık duymalarıdır.
Bu özellik genellikle kişinin gençlik senelerında ortaya çıkıyor. Zira o periyotlarda bireyler, etraflarındaki yetişkinlerden ”hep daha uygununu yapmalısın”, ”her daim kendini ileriye taşımalısın” öğütlerini alıp benimsemeye başlıyor. Bu da onların, ömrün tek hedefinin toplum tarafınca onaylanan saygın bir pozisyon elde etmek olduğunu düşünmelerine yol açıyor. bu biçimdece maraton koşar üzere muvaffakiyet ismine koşmaya başlıyorlar.
Bu şahıslar için bir müddet daha sonra orta vermek yahut dinlenmek, hiç bir mana tabir etmeyen kavramlar olmaya başlıyor. Ki birçok da çalıştıkları şirketlerde, işverenlerinin bitmek tükenmek bilmeyen beklentilerini karşılamak için durmadan uğraş veriyor. bu biçimde yaptıklarında, iş ortamında değer nazaranceklerini düşünüyorlar ancak sonuç daima hüsran oluyor.
Çünkü bu insanları tanımlayan en bariz özelliklerinden biri de sürekli çalışmaktan çok, iş tariflerine dahil olmayan işleri bile yapmaya çalışmalarıdır. Bu da onların, başkalarının gözünde ”her şeyi, sorgusuzca yapan bir joker eleman” olmalarına sebep oluyor. bu biçimdece beşerler, bu bireyleri verdikleri emekler için takdir etmemeye, görmezden gelmeye başlıyor. Bu da koşuşturan bireylerin, bir müddet daha sonra yaptıkları hiç bir işten tatmin olmamalarına yol açabiliyor. Yani bu durum, aslında kişinin işinde başarılı bulunmasına yardımcı olmuyor aksine onun, tükenmişlik sendromu yaşamasına yol açabiliyor.
Aslında bu duruma niye olan en kıymetli iki etken: Toksik olumluluğun ardına sığınan mükemmelliyetçi işverenler ve rekabetçi iş arkadaşları…
Günümüzün tanınan kültürü, yaşamın tüm zorluklarına karşı insanlara olumlu düşünmek gerektiğini aşılıyor. Hatta bu pollyannacılık derecesine varan olumlayıcı tavır yüzünden, beşerler artık gerçeklerden kaçarak bir hayal dünyasında bile yaşayabiliyor. Bir defa gerilimli durumlarda her vakit olumlu hissedemez ve düşünemeyiz. Her şeye olumluluk fetişizmi içerisinden bakan insan toplulukları, hayatta aksiliklerin da olması gerektiğini mutlaka anlamadıkları için sizin iş hayatında yaşadığınız gerilimi de anlamayacaklardır.
Eğer iş hayatında patronlarınız ve iş arkadaşlarınız tarafınca ”çabuk pes etme, herkes birebir durumu yaşıyor”, ”başkaları yapıyorsa sen de yapabilirsin”, ”şikayet etme, bak millet nasıl şartlarda çalışıyor” üzere telaffuzlar duyuyorsanız, tebrikler, ışık topu üzere toksik bir çalışma ortamına sahipsiniz.
Ki esasen bu tavırlar, koşuşturma külçeşidini de besliyor. örneğin birine bu türlü yaklaşmak, onu daha fazla çalışması için motive etme maksadı taşıyormuş üzere görünse de aslında bireye tahminen de hiç taşıyamayacağı bir sorumluluk yükleyebiliyor.
her insanın yeteneği ve kapasitesi birbirinden farklı. Lakin biz kapitalizmin tek tip muvaffakiyet anlayışını o denli içselleştirmişiz ki bunu herkese indirgemeye çalışıyoruz. Bu da kişinin, daima iş arkadaşlarıyla yarış halinde olup daha fazla ön plana çıkmaya ve daha fazla imtiyaz elde etmeye kendini adamasına yol açıyor. Zira bu anlayışta muvaffakiyete giden yol, kişinin sadece kendini işine adamasından geçiyormuş üzere bir algı oluşuyor. Düşünün, özel hayat, hobiler, aile, arkadaşlar… Bunların hiç biri koşuşturma kültürü içerisinde önemsenmiyor.
Ancak tek problem bu değil. örneğin evvelce beşerler işten meskene geldiklerinde, iş ile ilgili tüm irtibat kanallarıyla irtibatları kesilirdi zira yüz yüze bağlantı hakimdi.
Ancak artık teknoloji ilerledi. Bu niçinle akıllı telefonlarımız yardımıyla, sürekli iş ortamıyla temas içerisinde olabiliyoruz. Ki bu durum, kişinin üzerinde sürekli network’leriyle bağlantıda olması gerekiyormuş üzere bir baskı yaratıyor.
Yani bu durumda beşere kendine ayıracak bir zaman aslına bakarsan kalmıyor desek palavra olmaz. Beşerler, iş gruplarında ne konuşulduğunu kaçırmak istemiyor. Bu yüzden nerede olurlarsa olsunlar sürekli bağlantı kanallarını denetim ediyorlar. E sonuç olarak meskende bile bu kadar işle haşır neşir olmak, kişinin zihinsel olarak da yorulmasına yol açıyor diyebiliriz.
Koşuşturma kültürüne nazaran ne kadar meşgulsen; o kadar yüksek maaş, o kadar yüksek statü, o kadar yüksek bir iş teklifi alma şansın var demektir. özetlemek gerekirsesı bu niyet biçimine göre işkolik olmak, kişinin meslek konusunda ömrünü kurtarıyor. Lakin bundan evvelki başlıkta ele aldığımız üzere durum hiç de o denli değil.
örneğin yapılan bir araştırmada, Birleşik Krallık’ta yaşayan ve faal iş ömrü olan vatandaşların neredeyse %15’inin, iş ömründe yaşadıkları gerilim niçiniyle ruhsal meseleleri olduğu tespit ediliyor.
bir daha Japonya’da yapılan öteki bir çalışmada da bu ülkede yaşayan ve ruhsal rahatsızlığı olan işçilerin sayısının, başka ülkelerdeki personellerden daha fazla olduğu görülüyor. Bir başka araştırmada ise uzun çalışma saatlerine tabi tutulan çalışanların, daha sık depresyon ve uyku bozuklukları yaşadıkları söyleniyor. Ayrıyeten hayatının merkezindeki tek varlığı işi olan birisinin, takdir edersiniz ki sosyal ömrü da pek olmuyor. Kişi bu niçinle yalnızlaşmaya ve topluma yabancılaşmaya başlıyor.
Ayrıca ”oldukca çalışırsan başarılı olursun” üzere, sıradan ve tek değişkenli bir niye sonuç bağlantısı kurmak, hayatta her vakit işe yarıyor mu? Bu, katiyetle tartışılması gereken bir mevzu.
Misal Tesla’nın CEO’su Elon Musk, kendisine bu kadar fazlaca para kazandıran şeyin, koşuşturma kültürü olduğunu, ”dünyayı değiştirmek için haftada en az 80 yahut 100 saat çalışmak gerekiyor” formundaki kelamlarıyla onaylıyor.
Musk üzere başarılarıyla toplumda ön plana çıkan insanların, bu tip telaffuzlarda bulunmaları, kendileriyle birebir pozisyonda olmayan ve tahminen de hiç olamayacak olan insanlara ‘imkansız bir umut’ aşılamaktan öteki bir şey yapmıyor. Yani bireylere daima durmaksızın çalışın demek, onların sıhhatlerinden olmalarına yol açacak kadar tehlikeli sonuçlar doğurabilir.
Hatta Dünya Sıhhat Örgütü (DSÖ) bile haddinden çok çalışmanın tehlikeli olduğunu söylüyor. örneğin yaptıkları bir araştırmada, haftada en az 55 saat çalışmanın, yılda 745.000’den çok insanı öldürdüğünü tespit ediyorlar. Araştırmanın raporuna nazaran hayli çalışmak, felç riskini %35, kalp hastalıkları riskini de %17 oranda artırıyor.
Sözün özü, yarınlar yokmuşcasına çalışmak her şartta, her vakit ve herkes için uygun bir davranış olmayabilir. Ayrıyeten bir yere yetişiyormuş gibi, daima çarçabuk çalışmanın kime ne yararı var? Bu durumdan muzdarip bireylerin, mental sıhhatlerini korumak ismine bir uzmandan yardım almalarında yarar olduğunu söyleyebiliriz. Zira devamlı işiniz için koşturuyor olmanız, bir müddet daha sonra psikolojinizi, fiziki sağlığınızı ve toplumsal etrafınızı riske atmanıza yol açabilir.
Keza dünya çapındaki iş piyasalarında da çalışanlara, daima daha süratli olmaları/daha sıkıntısız iş çıkarmaları ve her daim olduklarının ”dahası” olmaları gerektiği algısı empoze ediliyor. Biz de bu yazımızda, daima bir koşuşturmaca içerisinde olanların, aslında kendilerine nasıl büyük ziyanlar verdiklerini tartışıyoruz.
Bu bireyleri ele veren en büyük özellikleri, bir molaya çıktıklarında yahut bir tatile gittiklerinde, çalışmadıkları her saat için pişmanlık duymalarıdır.
Bu özellik genellikle kişinin gençlik senelerında ortaya çıkıyor. Zira o periyotlarda bireyler, etraflarındaki yetişkinlerden ”hep daha uygununu yapmalısın”, ”her daim kendini ileriye taşımalısın” öğütlerini alıp benimsemeye başlıyor. Bu da onların, ömrün tek hedefinin toplum tarafınca onaylanan saygın bir pozisyon elde etmek olduğunu düşünmelerine yol açıyor. bu biçimdece maraton koşar üzere muvaffakiyet ismine koşmaya başlıyorlar.
Bu şahıslar için bir müddet daha sonra orta vermek yahut dinlenmek, hiç bir mana tabir etmeyen kavramlar olmaya başlıyor. Ki birçok da çalıştıkları şirketlerde, işverenlerinin bitmek tükenmek bilmeyen beklentilerini karşılamak için durmadan uğraş veriyor. bu biçimde yaptıklarında, iş ortamında değer nazaranceklerini düşünüyorlar ancak sonuç daima hüsran oluyor.
Çünkü bu insanları tanımlayan en bariz özelliklerinden biri de sürekli çalışmaktan çok, iş tariflerine dahil olmayan işleri bile yapmaya çalışmalarıdır. Bu da onların, başkalarının gözünde ”her şeyi, sorgusuzca yapan bir joker eleman” olmalarına sebep oluyor. bu biçimdece beşerler, bu bireyleri verdikleri emekler için takdir etmemeye, görmezden gelmeye başlıyor. Bu da koşuşturan bireylerin, bir müddet daha sonra yaptıkları hiç bir işten tatmin olmamalarına yol açabiliyor. Yani bu durum, aslında kişinin işinde başarılı bulunmasına yardımcı olmuyor aksine onun, tükenmişlik sendromu yaşamasına yol açabiliyor.
Aslında bu duruma niye olan en kıymetli iki etken: Toksik olumluluğun ardına sığınan mükemmelliyetçi işverenler ve rekabetçi iş arkadaşları…
Günümüzün tanınan kültürü, yaşamın tüm zorluklarına karşı insanlara olumlu düşünmek gerektiğini aşılıyor. Hatta bu pollyannacılık derecesine varan olumlayıcı tavır yüzünden, beşerler artık gerçeklerden kaçarak bir hayal dünyasında bile yaşayabiliyor. Bir defa gerilimli durumlarda her vakit olumlu hissedemez ve düşünemeyiz. Her şeye olumluluk fetişizmi içerisinden bakan insan toplulukları, hayatta aksiliklerin da olması gerektiğini mutlaka anlamadıkları için sizin iş hayatında yaşadığınız gerilimi de anlamayacaklardır.
Eğer iş hayatında patronlarınız ve iş arkadaşlarınız tarafınca ”çabuk pes etme, herkes birebir durumu yaşıyor”, ”başkaları yapıyorsa sen de yapabilirsin”, ”şikayet etme, bak millet nasıl şartlarda çalışıyor” üzere telaffuzlar duyuyorsanız, tebrikler, ışık topu üzere toksik bir çalışma ortamına sahipsiniz.
Ki esasen bu tavırlar, koşuşturma külçeşidini de besliyor. örneğin birine bu türlü yaklaşmak, onu daha fazla çalışması için motive etme maksadı taşıyormuş üzere görünse de aslında bireye tahminen de hiç taşıyamayacağı bir sorumluluk yükleyebiliyor.
her insanın yeteneği ve kapasitesi birbirinden farklı. Lakin biz kapitalizmin tek tip muvaffakiyet anlayışını o denli içselleştirmişiz ki bunu herkese indirgemeye çalışıyoruz. Bu da kişinin, daima iş arkadaşlarıyla yarış halinde olup daha fazla ön plana çıkmaya ve daha fazla imtiyaz elde etmeye kendini adamasına yol açıyor. Zira bu anlayışta muvaffakiyete giden yol, kişinin sadece kendini işine adamasından geçiyormuş üzere bir algı oluşuyor. Düşünün, özel hayat, hobiler, aile, arkadaşlar… Bunların hiç biri koşuşturma kültürü içerisinde önemsenmiyor.
Ancak tek problem bu değil. örneğin evvelce beşerler işten meskene geldiklerinde, iş ile ilgili tüm irtibat kanallarıyla irtibatları kesilirdi zira yüz yüze bağlantı hakimdi.
Ancak artık teknoloji ilerledi. Bu niçinle akıllı telefonlarımız yardımıyla, sürekli iş ortamıyla temas içerisinde olabiliyoruz. Ki bu durum, kişinin üzerinde sürekli network’leriyle bağlantıda olması gerekiyormuş üzere bir baskı yaratıyor.
Yani bu durumda beşere kendine ayıracak bir zaman aslına bakarsan kalmıyor desek palavra olmaz. Beşerler, iş gruplarında ne konuşulduğunu kaçırmak istemiyor. Bu yüzden nerede olurlarsa olsunlar sürekli bağlantı kanallarını denetim ediyorlar. E sonuç olarak meskende bile bu kadar işle haşır neşir olmak, kişinin zihinsel olarak da yorulmasına yol açıyor diyebiliriz.
Koşuşturma kültürüne nazaran ne kadar meşgulsen; o kadar yüksek maaş, o kadar yüksek statü, o kadar yüksek bir iş teklifi alma şansın var demektir. özetlemek gerekirsesı bu niyet biçimine göre işkolik olmak, kişinin meslek konusunda ömrünü kurtarıyor. Lakin bundan evvelki başlıkta ele aldığımız üzere durum hiç de o denli değil.
örneğin yapılan bir araştırmada, Birleşik Krallık’ta yaşayan ve faal iş ömrü olan vatandaşların neredeyse %15’inin, iş ömründe yaşadıkları gerilim niçiniyle ruhsal meseleleri olduğu tespit ediliyor.
bir daha Japonya’da yapılan öteki bir çalışmada da bu ülkede yaşayan ve ruhsal rahatsızlığı olan işçilerin sayısının, başka ülkelerdeki personellerden daha fazla olduğu görülüyor. Bir başka araştırmada ise uzun çalışma saatlerine tabi tutulan çalışanların, daha sık depresyon ve uyku bozuklukları yaşadıkları söyleniyor. Ayrıyeten hayatının merkezindeki tek varlığı işi olan birisinin, takdir edersiniz ki sosyal ömrü da pek olmuyor. Kişi bu niçinle yalnızlaşmaya ve topluma yabancılaşmaya başlıyor.
Ayrıca ”oldukca çalışırsan başarılı olursun” üzere, sıradan ve tek değişkenli bir niye sonuç bağlantısı kurmak, hayatta her vakit işe yarıyor mu? Bu, katiyetle tartışılması gereken bir mevzu.
Misal Tesla’nın CEO’su Elon Musk, kendisine bu kadar fazlaca para kazandıran şeyin, koşuşturma kültürü olduğunu, ”dünyayı değiştirmek için haftada en az 80 yahut 100 saat çalışmak gerekiyor” formundaki kelamlarıyla onaylıyor.
Musk üzere başarılarıyla toplumda ön plana çıkan insanların, bu tip telaffuzlarda bulunmaları, kendileriyle birebir pozisyonda olmayan ve tahminen de hiç olamayacak olan insanlara ‘imkansız bir umut’ aşılamaktan öteki bir şey yapmıyor. Yani bireylere daima durmaksızın çalışın demek, onların sıhhatlerinden olmalarına yol açacak kadar tehlikeli sonuçlar doğurabilir.
Hatta Dünya Sıhhat Örgütü (DSÖ) bile haddinden çok çalışmanın tehlikeli olduğunu söylüyor. örneğin yaptıkları bir araştırmada, haftada en az 55 saat çalışmanın, yılda 745.000’den çok insanı öldürdüğünü tespit ediyorlar. Araştırmanın raporuna nazaran hayli çalışmak, felç riskini %35, kalp hastalıkları riskini de %17 oranda artırıyor.
Sözün özü, yarınlar yokmuşcasına çalışmak her şartta, her vakit ve herkes için uygun bir davranış olmayabilir. Ayrıyeten bir yere yetişiyormuş gibi, daima çarçabuk çalışmanın kime ne yararı var? Bu durumdan muzdarip bireylerin, mental sıhhatlerini korumak ismine bir uzmandan yardım almalarında yarar olduğunu söyleyebiliriz. Zira devamlı işiniz için koşturuyor olmanız, bir müddet daha sonra psikolojinizi, fiziki sağlığınızı ve toplumsal etrafınızı riske atmanıza yol açabilir.
- Kaynaklar: BFI France, Monster
- Görsel Kaynakları: Repeller, Typelish, Profesi UNM, The Concordian, Shondaland, The Swaddle, Fairygodboss