arkamikontrolet
New member
Sempatiklikleri, çeviklikleri ve büyüleyici güzellikleriyle kediler, uzun yıllardır beşerlerle birlikte ahenk ortasında yaşayan harika canlılardır. bir hayli çeşidi bulunan kediler ayrıyeten dünyanın neresine giderseniz gidin karşılaşabileceğiniz, en yaygın görülen hayvan tiplerinden de birisidir.
Kediler, yaşadıkları iklim ve bölgenin kaidelerine nazaran de değişiklik gösterebilir. Bu yazımızda, tabiat gözlemcisi ve tıp tabibi Pedram Türkoğlu’nun derlemesini yaptığı tweet’ten ilhamla Türkiye topraklarında yaşayan hoşlar hoşu kedi tülerini sizler için derledik. Keyifli okumalar.
Türkiye’de yaşayan kedi cinsleri
Evcil Kedi (Felis catus)
Kendilerine has kişilikleriyle hepimizin tanıyıp sevdiği kediler; anatomik açıdan kuvvetli, esnek vücutları ve süratli refleksleri ile başka kedigillere benzerler. Tarih boyunca kutsal görülüp tapılan kediler, sıcakkanlı tutumlarıyla yüzsenelerdır insanlara arkadaşlık etmiştirler.
70’ten çok ırkı olduğu kestirim edilen kediler; toplumsal bir cins olmaları ve yüksek üreme oranlarıyla da bilinirler.
Yaban Kedisi (Felis silvestris)
Doğal yayılımı Batı Avrupa’dan Orta ve Doğu Avrupa’ya, oradan da Orta Asya’ya uzanan Yaban kedisinin bir alt tipi olan Afrika yaban kedisi, evcil kediler atası olarak bilinir. Avrupa yaban kedisi (Felix silvestris silvestris), Afrika yaban kedisi (Felis silvestris lybica) ve Asya yaban kedisi (Felis silvestris ornata) olmak üzere üç alt tipe ayrılmaktadır.
Yaban kedisine başta Türkiye’nin kuzeyi olmak üzere güney ve batı kısımlarında da rastlamak mümkündür.
Saz Kedisi (Felix chaus)
Saz yahut Sazlık kedisi, uzun bacakları ve kısa bir kuyruğu olan bir yaban kedisidir. Kulaklarının ucunda bulunan siyah tüyler sebebiyle vaşağa benzeyen Sazlık kedisi, bu sebeple bataklık vaşağı olarak da bilinir. Nemli ve sulak alanlarda yaşamayı yeğleyen Sazlık kedisi, Türkiye’de Eğirdir Gölü, Nallıhan, Manavgat Çayı, Akyatan Gölü ve Porsuk Çayı’nda görülmüştür.
Jenerasyonu tehlike altında olan Sazlık kedisi, ülkemizde en son Adana, Yumurtalık’ta görüntülenmiştir. Fakat petrokimya ve çarpık yapılaşma sebebiyle Sazlık kedisinin Türkiye’deki bu son doğal hayat alanı da yok olma tehlikesiyle karşı karşıya.
Karakulak (Caracal caracal)
Dış görünüşüyle vaşağa benzeyen, hatta yanlış bir biçimde Step ve Mısır vaşağı üzere isimlerle anılan Karakulak, Afrika altın kedisi ve serval ile yakın akraba olan bir tiptir. Türkiye’de Karakulak’ın Güney Toroslar, Konya Havzası ve Güneydoğu Anadolu’da yaşadığı düşünülmektedir.
İnsanlara basitçe ahenk sağlamasıyla bilinen Karakulak; evcilleştirilebilir olmalarıyla da bilinir. Lakin belirtmekte yarar var- tam bir saklanma ustası olan Karakulak’a tabiatta rastlamak için ekstra şanslı olmanız gerekir. Anadolu’nun kimi yerlerinde fotokapanlarla takip edilmekte olan Karakulak’ın sayısı pek az olduğundan avlaması muhakkak yasaktır.
Vaşak (Lynx lynx)
Orta büyüklükteki etçil, omurgalı ve yabani bir tıp olan vaşak, kedilere olan benzerliğinin yanında onlardan yaklaşık 5 ila 6 kat daha ağırdır. Yırtıcı olmalarına karşın evcilleştirilebilen vaşaklar, çoklukla çam ormanları ve açık ormanlık topraklarda hayatlarını sürdürür. Türkiye’de ise vaşaklara Tunceli, Antalya, Ardahan, Bolu, Çankırı, Kars, Kastamonu, Erzurum, Sivas, Artvin ve Rize’de rastlamak mümkündür. Çok uygun birer dağcı olan vaşaklar, evcil kedilerin bilakis mükemmel yüzücülerdir.
Lakin maalesef ki vaşaklar da insanlığın tehdidi altında yok olmak üzere olan cinslerden birisidir. Ne yazık ki bu hoş canlılar, World Conservation Union’ın (Dünya Muhafaza Birliği) deklare ettiğı kuşağı tehlike altındaki 120 göğüslü çeşidi listesinde yer almakta.
Anadolu Parsı (Panthera pardus tulliana)
Bilimsel ismi Panthera pardus tulliana olan Anadolu parsı; Orta Doğu ve Batı Asya’da yaygın görülen İran parsının (Panthera pardus saxicolor) Anadolu’da yaşamakta olan bir ırkıdır. Uzun bir süre bir pars alt tipi olarak kabul edilen Anadolu parsı, batı ve orta Asya pars tiplerinden genetik olarak pek farklı olmadığının keşfedilmesinin akabinde İran parsının bir alt çeşidi olmuştur.
yıllardır Türkiye’de görülmeyen ve jenerasyonu tükendiği düşünülen Anadolu parsı kısa bir süre öncesinde termal kameralara yakalanmış; bu büyüleyici canlının tehlike altında da olsa varlığını sürdürmeye devam ettiği anlaşılmıştı.
Kediler, yaşadıkları iklim ve bölgenin kaidelerine nazaran de değişiklik gösterebilir. Bu yazımızda, tabiat gözlemcisi ve tıp tabibi Pedram Türkoğlu’nun derlemesini yaptığı tweet’ten ilhamla Türkiye topraklarında yaşayan hoşlar hoşu kedi tülerini sizler için derledik. Keyifli okumalar.
Türkiye’de yaşayan kedi cinsleri
Evcil Kedi (Felis catus)
Kendilerine has kişilikleriyle hepimizin tanıyıp sevdiği kediler; anatomik açıdan kuvvetli, esnek vücutları ve süratli refleksleri ile başka kedigillere benzerler. Tarih boyunca kutsal görülüp tapılan kediler, sıcakkanlı tutumlarıyla yüzsenelerdır insanlara arkadaşlık etmiştirler.
70’ten çok ırkı olduğu kestirim edilen kediler; toplumsal bir cins olmaları ve yüksek üreme oranlarıyla da bilinirler.
Yaban Kedisi (Felis silvestris)
Doğal yayılımı Batı Avrupa’dan Orta ve Doğu Avrupa’ya, oradan da Orta Asya’ya uzanan Yaban kedisinin bir alt tipi olan Afrika yaban kedisi, evcil kediler atası olarak bilinir. Avrupa yaban kedisi (Felix silvestris silvestris), Afrika yaban kedisi (Felis silvestris lybica) ve Asya yaban kedisi (Felis silvestris ornata) olmak üzere üç alt tipe ayrılmaktadır.
Yaban kedisine başta Türkiye’nin kuzeyi olmak üzere güney ve batı kısımlarında da rastlamak mümkündür.
Saz Kedisi (Felix chaus)
Saz yahut Sazlık kedisi, uzun bacakları ve kısa bir kuyruğu olan bir yaban kedisidir. Kulaklarının ucunda bulunan siyah tüyler sebebiyle vaşağa benzeyen Sazlık kedisi, bu sebeple bataklık vaşağı olarak da bilinir. Nemli ve sulak alanlarda yaşamayı yeğleyen Sazlık kedisi, Türkiye’de Eğirdir Gölü, Nallıhan, Manavgat Çayı, Akyatan Gölü ve Porsuk Çayı’nda görülmüştür.
Jenerasyonu tehlike altında olan Sazlık kedisi, ülkemizde en son Adana, Yumurtalık’ta görüntülenmiştir. Fakat petrokimya ve çarpık yapılaşma sebebiyle Sazlık kedisinin Türkiye’deki bu son doğal hayat alanı da yok olma tehlikesiyle karşı karşıya.
Karakulak (Caracal caracal)
Dış görünüşüyle vaşağa benzeyen, hatta yanlış bir biçimde Step ve Mısır vaşağı üzere isimlerle anılan Karakulak, Afrika altın kedisi ve serval ile yakın akraba olan bir tiptir. Türkiye’de Karakulak’ın Güney Toroslar, Konya Havzası ve Güneydoğu Anadolu’da yaşadığı düşünülmektedir.
İnsanlara basitçe ahenk sağlamasıyla bilinen Karakulak; evcilleştirilebilir olmalarıyla da bilinir. Lakin belirtmekte yarar var- tam bir saklanma ustası olan Karakulak’a tabiatta rastlamak için ekstra şanslı olmanız gerekir. Anadolu’nun kimi yerlerinde fotokapanlarla takip edilmekte olan Karakulak’ın sayısı pek az olduğundan avlaması muhakkak yasaktır.
Vaşak (Lynx lynx)
Orta büyüklükteki etçil, omurgalı ve yabani bir tıp olan vaşak, kedilere olan benzerliğinin yanında onlardan yaklaşık 5 ila 6 kat daha ağırdır. Yırtıcı olmalarına karşın evcilleştirilebilen vaşaklar, çoklukla çam ormanları ve açık ormanlık topraklarda hayatlarını sürdürür. Türkiye’de ise vaşaklara Tunceli, Antalya, Ardahan, Bolu, Çankırı, Kars, Kastamonu, Erzurum, Sivas, Artvin ve Rize’de rastlamak mümkündür. Çok uygun birer dağcı olan vaşaklar, evcil kedilerin bilakis mükemmel yüzücülerdir.
Lakin maalesef ki vaşaklar da insanlığın tehdidi altında yok olmak üzere olan cinslerden birisidir. Ne yazık ki bu hoş canlılar, World Conservation Union’ın (Dünya Muhafaza Birliği) deklare ettiğı kuşağı tehlike altındaki 120 göğüslü çeşidi listesinde yer almakta.
Anadolu Parsı (Panthera pardus tulliana)
Bilimsel ismi Panthera pardus tulliana olan Anadolu parsı; Orta Doğu ve Batı Asya’da yaygın görülen İran parsının (Panthera pardus saxicolor) Anadolu’da yaşamakta olan bir ırkıdır. Uzun bir süre bir pars alt tipi olarak kabul edilen Anadolu parsı, batı ve orta Asya pars tiplerinden genetik olarak pek farklı olmadığının keşfedilmesinin akabinde İran parsının bir alt çeşidi olmuştur.
yıllardır Türkiye’de görülmeyen ve jenerasyonu tükendiği düşünülen Anadolu parsı kısa bir süre öncesinde termal kameralara yakalanmış; bu büyüleyici canlının tehlike altında da olsa varlığını sürdürmeye devam ettiği anlaşılmıştı.