Dahi kafalar
New member
KYIV, Ukrayna — Ukrayna’nın geçen hafta Amerikalı, Avrupalı ve Rus diplomatlar arasında yapılan görüşmelere büyük ölçüde katılmamış olması utanç verici. Özellikle tehlikede olan geleceğimiz olduğu için ve Kiev’in istekleri bir sürpriz olarak gelebilir.
Ülkemiz, bir Rus işgali karşısında bir Batılı kurtarıcı veya bir NATO kurtarması konusunda umutla dolup taşmıyor. Rusya’nın boyunduruğundan kurtulmuş gerçek bir demokrasi olma arzumuzu paylaşan Batılı ortaklarımızdan istediğimiz şey, Moskova işgal ederse bir şansımız olsun diye savaşa hazırlanmamıza yardım etmeleridir.
Biz Ukraynalılar, Amerikalı liderlerin “Ukrayna olmadan Ukrayna hakkında hiçbir şey” demeye özen göstermelerini takdir etsek de, bu tam olarak gerçekleşmiyor. Amerika Birleşik Devletleri, NATO müttefikleri ve Rusya tarafından takas edilen retorik yaylımlar arasında sesimiz sık sık boğuluyor.
Açık olmak gerekirse: Kafanıza silah dayadığınızda yapılan konuşmalar basitçe “konuşma” değildir. Ve şimdi Ukrayna’da bize olan da bu.
Cenevre ve Brüksel’de görüşmeler yapılırken Rusya, Ukrayna sınırlarına askeri helikopter sevk etmeye başladı ve Ukrayna’ya komşu Rusya bölgelerinde yeni askeri tatbikatlara başladı. Bu, Moskova’nın sınırda yaklaşık 100.000 asker toplamasının ardından geldi; ayrıca Rusya’nın diğer bölgelerinden askeri teçhizat ve personeli sınıra doğru hareket ettirdiği bildiriliyor.
İşgal etse de etmese de, Başkan Vladimir Putin’in büyük olasılıkla bu birlik birikimini Avrupa ve Amerika Birleşik Devletleri’ni kıtadaki güç dengesini yeniden müzakere etmeye zorlamak için kullandığını biliyoruz.
Ama biz siyasi bir futbol değiliz. Batılı liderler bu hikayedeki asıl kurbanın Ukrayna olduğunu unutmamalı. Bu görüşmelerin görünüşte saldırgan olan Rusya’nın güvenlik kaygılarını ele almak için olması, bizimki önce gelse bile rahatsız edici. Batılı liderler, Rusya’yı caydırmak için diyalog yollarının sayısının fazla olduğu bir durumdan kaçınmalıdır – ve şu anda durum bu.
Elbette diplomasi kritik öneme sahiptir ve hepimiz realpolitik’in gösteriyi nasıl yürüttüğünü biliyoruz. Ancak Rusya’nın iyi niyetle müzakere edeceğini varsaymak da saflık olur. Örneğin Amerika Birleşik Devletleri, Moskova’yı, Bay Putin’e işgal bahanesi sağlayabilecek bir olay düzenlemek için doğu Ukrayna’ya sabotajcılar göndermekle suçladı.
Bu nedenle görüşmelere, ek güvenlik ve askeri yardım, özellikle de hava savunması sağlamak gibi Ukrayna’nın direncini artıracak net eylemler eşlik etmeliydi.
Ukrayna, Batı’dan kendisini savunmasını istemiyor. Daha ziyade askeri kapasitemizi güçlendirerek bu mücadeleye hazırlanmak için yardım istiyor. Dahası, Ukrayna’yı savunmanın en iyi yolu, büyük ülkelerin komşularına hükmetmesini engelleyen “etki alanı yok” ilkesi ve NATO’nun ittifaka yeni başvuranları karşılamaya yönelik “açık kapı” politikası da dahil olmak üzere Batı doktrinlerini ve değerlerini savunmaktır. Ukrayna ve ittifak arasındaki yakın işbirliği – Ukrayna Ordusunun NATO üye ülkeleriyle çalışma kabiliyetini artıran ve aynı zamanda Rusya’ya Ukrayna’nın yalnız olmadığını hatırlatan askeri tatbikatlar gibi – devam etmeli.
Ukrayna’yı NATO’ya kabul etmenin riskleri hakkındaki tartışmayı anlıyor olsak da, NATO üye ülkeleri arasında bunu yapmamanın riskleri hakkında da tartışma olmalı. Ukrayna’nın üyeliğini engellemek, Rusya’ya NATO’da veto hakkı olduğu algısını verebilir veya ittifaka üye olmak isteyen diğer ülkelerdeki çatışmaları kışkırtmaktan fayda sağlayabilir.
Bunlar bizim sorularımız. Ve bu arada, en kötüsüne hazırlanıyoruz.
Çok yakın zamana kadar, anketler Ukraynalıların artan elektrik faturalarından ve kötüleşen ekonomiden büyük ölçüde korktuklarını gösterdi ve yarısından azı savaşın mümkün olduğunu söyledi. Bunun nedeni, Putin’in yaklaşık sekiz yıllık saldırganlığının ardından Ukraynalılar, onun (maalesef) Batı ile kendi şartlarına göre müzakere daveti almak için bir taktik olarak kılıç sallamayı başarılı bir şekilde kullanmasına alıştı.
Ancak şimdi, Ukraynalılar yeni bir istila ihtimaliyle giderek daha fazla meşgul oluyorlar. Bay Putin ile görüşmelerin verimli olacağına inanmıyorlar, bu da Rusya’nın Ukrayna’yı Moskova’nın etki alanına geri getirmenin tek yolu olarak askeri harekatı göreceği anlamına geliyor. Bu endişeler burada bir düşünce kuruluşundaki çalışmalarımda ve arkadaşlarım ve ailemle yaptığım görüşmelerde yankılanıyor.
Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, bugünlerde popüler bir konu, bir işgal durumunda orduyu tamamlamak için sivil “direniş” birimlerine nasıl katılılacağıdır. Ukrayna’nın birçok şehrinde ve otoyollarda bulunan reklam panoları, insanları askere alınacak bir telefon numarasıyla saflara katılmaya teşvik ediyor. Bir istila başladığında alınması gereken temel öğelerin bulunduğu sözde acil durum çantasının gerekliliği hakkında Facebook gönderilerinin açıldığını gördüm.
Doğudaki savaştan uzak ve işgal altındaki Kırım’dan uzak, neredeyse güvenli bir liman olarak görülen Kiev bile, Putin’in Ukrayna’ya saldırabileceği korkusuyla gergin durumda.
Diplomatik görüşmelerle ilgili güncellemeler, akşam haberlerine hükmediyor ve Facebook sohbetlerini canlandırıyor. Anketlerimizden birinin gösterdiği gibi, Ukraynalıların çoğunluğu, gelecekte NATO veya Avrupa Birliği’ne katılma umutlarından vazgeçse bile, Putin’in Ukrayna’ya iğne yapmaya devam edeceğine ikna olmuş durumda.
Müzakere masasındaki Batılı liderler, Ukraynalıların hayatlarını Bay Putin’in emperyalist saplantılarına göre değil, hayallerine göre planlamayı hak ettiğini hatırlamalıdır. Ve Ukrayna’nın başarısızlığı sadece Putin rejimi için bir kazanım değil, aynı zamanda küresel demokrasiye de bir darbe olacaktır.
Alyona Getmanchuk (@getmalyona), Ukrayna ve Avrupa arasındaki bağlantıları güçlendirmeye odaklanan bir düşünce kuruluşu olan Yeni Avrupa Merkezi’nin direktörüdür.
The Times yayınlamaya kararlıdır harf çeşitliliği editöre. Bu veya makalelerimizden herhangi biri hakkında ne düşündüğünüzü duymak isteriz. İşte bazıları ipuçları . Ve işte e-postamız: harfler@nytimes. com .
The New York Times Opinion bölümünü takip edin Facebook , Twitter (@NYTopinion) ve Instagram .
Ülkemiz, bir Rus işgali karşısında bir Batılı kurtarıcı veya bir NATO kurtarması konusunda umutla dolup taşmıyor. Rusya’nın boyunduruğundan kurtulmuş gerçek bir demokrasi olma arzumuzu paylaşan Batılı ortaklarımızdan istediğimiz şey, Moskova işgal ederse bir şansımız olsun diye savaşa hazırlanmamıza yardım etmeleridir.
Biz Ukraynalılar, Amerikalı liderlerin “Ukrayna olmadan Ukrayna hakkında hiçbir şey” demeye özen göstermelerini takdir etsek de, bu tam olarak gerçekleşmiyor. Amerika Birleşik Devletleri, NATO müttefikleri ve Rusya tarafından takas edilen retorik yaylımlar arasında sesimiz sık sık boğuluyor.
Açık olmak gerekirse: Kafanıza silah dayadığınızda yapılan konuşmalar basitçe “konuşma” değildir. Ve şimdi Ukrayna’da bize olan da bu.
Cenevre ve Brüksel’de görüşmeler yapılırken Rusya, Ukrayna sınırlarına askeri helikopter sevk etmeye başladı ve Ukrayna’ya komşu Rusya bölgelerinde yeni askeri tatbikatlara başladı. Bu, Moskova’nın sınırda yaklaşık 100.000 asker toplamasının ardından geldi; ayrıca Rusya’nın diğer bölgelerinden askeri teçhizat ve personeli sınıra doğru hareket ettirdiği bildiriliyor.
İşgal etse de etmese de, Başkan Vladimir Putin’in büyük olasılıkla bu birlik birikimini Avrupa ve Amerika Birleşik Devletleri’ni kıtadaki güç dengesini yeniden müzakere etmeye zorlamak için kullandığını biliyoruz.
Ama biz siyasi bir futbol değiliz. Batılı liderler bu hikayedeki asıl kurbanın Ukrayna olduğunu unutmamalı. Bu görüşmelerin görünüşte saldırgan olan Rusya’nın güvenlik kaygılarını ele almak için olması, bizimki önce gelse bile rahatsız edici. Batılı liderler, Rusya’yı caydırmak için diyalog yollarının sayısının fazla olduğu bir durumdan kaçınmalıdır – ve şu anda durum bu.
Elbette diplomasi kritik öneme sahiptir ve hepimiz realpolitik’in gösteriyi nasıl yürüttüğünü biliyoruz. Ancak Rusya’nın iyi niyetle müzakere edeceğini varsaymak da saflık olur. Örneğin Amerika Birleşik Devletleri, Moskova’yı, Bay Putin’e işgal bahanesi sağlayabilecek bir olay düzenlemek için doğu Ukrayna’ya sabotajcılar göndermekle suçladı.
Bu nedenle görüşmelere, ek güvenlik ve askeri yardım, özellikle de hava savunması sağlamak gibi Ukrayna’nın direncini artıracak net eylemler eşlik etmeliydi.
Ukrayna, Batı’dan kendisini savunmasını istemiyor. Daha ziyade askeri kapasitemizi güçlendirerek bu mücadeleye hazırlanmak için yardım istiyor. Dahası, Ukrayna’yı savunmanın en iyi yolu, büyük ülkelerin komşularına hükmetmesini engelleyen “etki alanı yok” ilkesi ve NATO’nun ittifaka yeni başvuranları karşılamaya yönelik “açık kapı” politikası da dahil olmak üzere Batı doktrinlerini ve değerlerini savunmaktır. Ukrayna ve ittifak arasındaki yakın işbirliği – Ukrayna Ordusunun NATO üye ülkeleriyle çalışma kabiliyetini artıran ve aynı zamanda Rusya’ya Ukrayna’nın yalnız olmadığını hatırlatan askeri tatbikatlar gibi – devam etmeli.
Ukrayna’yı NATO’ya kabul etmenin riskleri hakkındaki tartışmayı anlıyor olsak da, NATO üye ülkeleri arasında bunu yapmamanın riskleri hakkında da tartışma olmalı. Ukrayna’nın üyeliğini engellemek, Rusya’ya NATO’da veto hakkı olduğu algısını verebilir veya ittifaka üye olmak isteyen diğer ülkelerdeki çatışmaları kışkırtmaktan fayda sağlayabilir.
Bunlar bizim sorularımız. Ve bu arada, en kötüsüne hazırlanıyoruz.
Çok yakın zamana kadar, anketler Ukraynalıların artan elektrik faturalarından ve kötüleşen ekonomiden büyük ölçüde korktuklarını gösterdi ve yarısından azı savaşın mümkün olduğunu söyledi. Bunun nedeni, Putin’in yaklaşık sekiz yıllık saldırganlığının ardından Ukraynalılar, onun (maalesef) Batı ile kendi şartlarına göre müzakere daveti almak için bir taktik olarak kılıç sallamayı başarılı bir şekilde kullanmasına alıştı.
Ancak şimdi, Ukraynalılar yeni bir istila ihtimaliyle giderek daha fazla meşgul oluyorlar. Bay Putin ile görüşmelerin verimli olacağına inanmıyorlar, bu da Rusya’nın Ukrayna’yı Moskova’nın etki alanına geri getirmenin tek yolu olarak askeri harekatı göreceği anlamına geliyor. Bu endişeler burada bir düşünce kuruluşundaki çalışmalarımda ve arkadaşlarım ve ailemle yaptığım görüşmelerde yankılanıyor.
Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, bugünlerde popüler bir konu, bir işgal durumunda orduyu tamamlamak için sivil “direniş” birimlerine nasıl katılılacağıdır. Ukrayna’nın birçok şehrinde ve otoyollarda bulunan reklam panoları, insanları askere alınacak bir telefon numarasıyla saflara katılmaya teşvik ediyor. Bir istila başladığında alınması gereken temel öğelerin bulunduğu sözde acil durum çantasının gerekliliği hakkında Facebook gönderilerinin açıldığını gördüm.
Doğudaki savaştan uzak ve işgal altındaki Kırım’dan uzak, neredeyse güvenli bir liman olarak görülen Kiev bile, Putin’in Ukrayna’ya saldırabileceği korkusuyla gergin durumda.
Diplomatik görüşmelerle ilgili güncellemeler, akşam haberlerine hükmediyor ve Facebook sohbetlerini canlandırıyor. Anketlerimizden birinin gösterdiği gibi, Ukraynalıların çoğunluğu, gelecekte NATO veya Avrupa Birliği’ne katılma umutlarından vazgeçse bile, Putin’in Ukrayna’ya iğne yapmaya devam edeceğine ikna olmuş durumda.
Müzakere masasındaki Batılı liderler, Ukraynalıların hayatlarını Bay Putin’in emperyalist saplantılarına göre değil, hayallerine göre planlamayı hak ettiğini hatırlamalıdır. Ve Ukrayna’nın başarısızlığı sadece Putin rejimi için bir kazanım değil, aynı zamanda küresel demokrasiye de bir darbe olacaktır.
Alyona Getmanchuk (@getmalyona), Ukrayna ve Avrupa arasındaki bağlantıları güçlendirmeye odaklanan bir düşünce kuruluşu olan Yeni Avrupa Merkezi’nin direktörüdür.
The Times yayınlamaya kararlıdır harf çeşitliliği editöre. Bu veya makalelerimizden herhangi biri hakkında ne düşündüğünüzü duymak isteriz. İşte bazıları ipuçları . Ve işte e-postamız: harfler@nytimes. com .
The New York Times Opinion bölümünü takip edin Facebook , Twitter (@NYTopinion) ve Instagram .