Dahi kafalar
New member
Geçen ay The Washington Post, “Amerikalılar yalnız kalmayı seçiyor. İşte bu yüzden bunu tersine çevirmeliyiz.” İçinde ekonomist Bryce Ward, arkadaşlarla yüz yüze geçirilen zamanın 2013’ten bu yana demografik gruplar arasında hızla düştüğünü yazıyor. düşmesinde rol oynadı.” “Bu değişimin uzun vadeli sonuçlarını bilmek için çok erken, ancak sosyal hayatlarımızın gerilemesinin endişe verici bir gelişme olduğunu varsaymak güvenli görünüyor” diye ekliyor. The Atlantic’ten Derek Thompson, Ward’ın makalesine selam veren bir tweet’te, yalnız geçirilen süredeki artışı “Amerika’nın kaygı ve depresyon dalgasının temel nedeni” olarak nitelendirdi.
Burada çok şey oluyor – ve çağdaş sorunlarımızın çoğunu yalnız daha fazla zaman geçirmeye bağlamaya pek hazır değilim.
Uzun bir günün ardından yatakta yatay duran Ward’ın makalesini okuduğumda yalnızdım ve insanların daha fazla yalnız vakit geçirmelerinin nedenlerinden bazılarını yanlış teşhis ediyor, muhtemelen sanal bağlantıların gücünü hafife alıyor olabileceğini düşündüm. Bu değişimin kendisinin endişe verici olduğuna ikna olmadım, en azından henüz değil.
İlk noktada, belki de Amerikalılar, biz sadece yorgun olduğumuz için arkadaşlarıyla daha az zaman geçiriyorlar. Rastgele bir Salı gününün sonunda, yumuşak pantolonumla eski “Snapped” bölümlerini izlemek istiyorum. Giyinmek, evimden çıkmak, dik oturmak veya derin bir sohbet etmek istemiyorum – gerçekten siyasi kutuplaşmayla hiçbir ilgisi yok.
Bloomberg’den Justin Fox, benim yaş grubum olan yaşlı Y kuşağının 35 ila 44 yaşındakilerin yirmi yıl öncesine göre daha az boş zamanı olduğunu yazıyor. Çalışma İstatistikleri Bürosu’ndan tarihsel verileri analiz etti ve 35 ila 44 yaşlarındaki Amerikalıların 2003’ten bu yana günde 16 dakika boş zaman kaybettiklerini buldu; Fox, zamanın hem daha uzun çalışma saatlerine hem de daha uzun bakım saatlerine gideceğini söylüyor – gerçekten zamanımız kısıtlı, diyor, “35 ila 44 yaşındaki bölgenizdeki çocuklara karşı nazik olun.”
Ancak uzun saatler çalışan sadece yaşlı Y kuşağı değil; En son verilere göre, Amerikalılar OECD ülkeleri arasında ortalamadan daha uzun süre çalışıyor. Genel olarak, federal olarak zorunlu ücretli iznimiz, ücretli hastalık günlerimiz veya ücretli tatil günlerimiz yoktur; Amerika Birleşik Devletleri bu politikalarda cimri bir aykırıdır.
İkinci noktada, yalnız olmanın arkadaşlarınızla bağlantı kuramayacağınız anlamına geldiğini düşünmüyorum ve belki de insanlar ihtiyaç duydukları desteğin bir kısmını sanal bağlantı yoluyla aldıkları için arkadaşlarıyla yüz yüze daha az zaman geçiriyorlar: Pek çok kişi gibi genç (ish) Amerikalılar, “Snapped” bölümlerini izlerken ülke genelindeki ve Kanada’daki arkadaşlarımla mesajlaşıyor ve DM atıyorum, memler gönderiyorum, günden notları karşılaştırıyorum ve çocuklarımla ilgili sevimli fotoğraflar ve hikayeler paylaşıyorum.
Calgary’deki Mount Royal Üniversitesi’nde sosyal medya ve arkadaşlığı araştıran doçent Malinda Desjarlais, sosyal medya çağının başlarında çevrimiçi ve çevrimdışı etkileşim arasında daha fazla fark olduğunu söyledi. Ama şimdi “sanal dünya ile gerçek dünya arasındaki dijital uçurumu ortadan kaldırdık. Gençler böyle yaşıyor – hepsi birbirine bağlı.
Desjarlais’in araştırması, mahrem bilgilerin “sosyal olarak etkileşimli teknolojiler” (anlık mesajlaşma gibi) aracılığıyla paylaşılmasının, kişisel arkadaşlık kalitesini de artırdığını göstermiştir. Yani: Yalnızken, pasif bir şekilde internette gezinmiyor veya boş bir duvara bakmıyoruz, sosyal bağlarımızı güçlendiriyor olabiliriz.
Chapel Hill’deki Kuzey Karolina Üniversitesi Bilgi, Teknoloji ve Kamusal Yaşam Merkezi’nde doçent ve baş araştırmacı olan Alice Marwick’in bana söylediği gibi: “İlişkilerimiz internetle sınırlı kalmıyor ya da internette kalmıyor. internet, ilişkilerimiz her yerde birdenbire oluyor.”
Gün boyunca kocasıyla farklı ortamlar aracılığıyla sohbet ettiğini anlattı – Twitter DM, metin ve tabii ki şahsen. Marwick ayrıca yakın zamanda bir üniversite toplantısından sonra yeniden bağlantı kurduğu bir grup arkadaşından da bahsetti. Artık devam eden bir grup sohbetleri var. “Onlara yeniden yakın hissetmem ve bu ilişkilere onların kaldığı yerden devam etmem benim için inanılmaz derecede değerli bir yol oldu,” dedi bana.
Tatillerde arkadaşlarımızı ve ailemizi görmek için çaba göstermemiz gerektiği konusunda Ward’a katılıyorum ve toplumda artan yalnızlığın herhangi bir kanıtı hakkında endişelenmemiz gerektiğini düşünüyorum. Yalnız kalma süresindeki hızlı artışın mutlaka herkes için bir nimet olduğunu iddia etmiyorum. Yine de, daha fazla yalnız kalmanın otomatik olarak insanların daha yalnız olduğu anlamına gelmediğini belirtmek önemlidir.
Yine de, akşam saatlerinde herhangi bir şey yapmak için daha fazla enerjim olmasını çok isterim. Şu anda 2020’de olduğundan daha fazla insanın gerçekten daha yalnız ve daha endişeli olduğunu düşünüyorum, ancak bunun tecrit edici, korkutucu ve potansiyel olarak ölümcül bir virüs ve bunun beraberindeki ekonomik ve bakıcı etkilerini yaşadıkları için olduğunu iddia ediyorum.
Hepimizin dışarı çıkıp daha fazla sosyalleşmemizi önermek ya da uygun bir kurban haline gelen teknolojiye karşı şüpheci davranmak yerine, sormamız gerektiğini söyleyebilirim. Niye insanlar yalnız başına daha fazla zaman geçiriyor ve bu zamanın tek başına onları memnun edip etmediği. Bu arada, arkadaşlarımdan geri dönmem gereken bazı mesajlar var.
Minik Zaferler
Ebeveynlik eziyet olabilir. Küçük zaferleri kutlayalım.
Minik Zaferinizi yayınlamak için bir şans istiyorsanız, bizi Instagram’da bulun @NYTebeveynlik ve #tinyvictories hashtag’ini kullanın, bize e-posta gönder ya da girin Bu sayfanın altındaki Minik Zafer . Tam adınızı ve konumunuzu ekleyin. Minik Zaferler, netlik ve stil için düzenlenebilir. Adınız, konumunuz ve yorumlarınız yayınlanabilir ancak iletişim bilgileriniz yayınlanmayacaktır. Bize göndererek, okuduğunuzu, anladığınızı ve kabul ettiğinizi kabul ediyorsunuz. Okuyucu Gönderim Koşulları bize gönderdiğiniz tüm içerik ve diğer bilgilerle ilgili olarak.
Burada çok şey oluyor – ve çağdaş sorunlarımızın çoğunu yalnız daha fazla zaman geçirmeye bağlamaya pek hazır değilim.
Uzun bir günün ardından yatakta yatay duran Ward’ın makalesini okuduğumda yalnızdım ve insanların daha fazla yalnız vakit geçirmelerinin nedenlerinden bazılarını yanlış teşhis ediyor, muhtemelen sanal bağlantıların gücünü hafife alıyor olabileceğini düşündüm. Bu değişimin kendisinin endişe verici olduğuna ikna olmadım, en azından henüz değil.
İlk noktada, belki de Amerikalılar, biz sadece yorgun olduğumuz için arkadaşlarıyla daha az zaman geçiriyorlar. Rastgele bir Salı gününün sonunda, yumuşak pantolonumla eski “Snapped” bölümlerini izlemek istiyorum. Giyinmek, evimden çıkmak, dik oturmak veya derin bir sohbet etmek istemiyorum – gerçekten siyasi kutuplaşmayla hiçbir ilgisi yok.
Bloomberg’den Justin Fox, benim yaş grubum olan yaşlı Y kuşağının 35 ila 44 yaşındakilerin yirmi yıl öncesine göre daha az boş zamanı olduğunu yazıyor. Çalışma İstatistikleri Bürosu’ndan tarihsel verileri analiz etti ve 35 ila 44 yaşlarındaki Amerikalıların 2003’ten bu yana günde 16 dakika boş zaman kaybettiklerini buldu; Fox, zamanın hem daha uzun çalışma saatlerine hem de daha uzun bakım saatlerine gideceğini söylüyor – gerçekten zamanımız kısıtlı, diyor, “35 ila 44 yaşındaki bölgenizdeki çocuklara karşı nazik olun.”
Ancak uzun saatler çalışan sadece yaşlı Y kuşağı değil; En son verilere göre, Amerikalılar OECD ülkeleri arasında ortalamadan daha uzun süre çalışıyor. Genel olarak, federal olarak zorunlu ücretli iznimiz, ücretli hastalık günlerimiz veya ücretli tatil günlerimiz yoktur; Amerika Birleşik Devletleri bu politikalarda cimri bir aykırıdır.
İkinci noktada, yalnız olmanın arkadaşlarınızla bağlantı kuramayacağınız anlamına geldiğini düşünmüyorum ve belki de insanlar ihtiyaç duydukları desteğin bir kısmını sanal bağlantı yoluyla aldıkları için arkadaşlarıyla yüz yüze daha az zaman geçiriyorlar: Pek çok kişi gibi genç (ish) Amerikalılar, “Snapped” bölümlerini izlerken ülke genelindeki ve Kanada’daki arkadaşlarımla mesajlaşıyor ve DM atıyorum, memler gönderiyorum, günden notları karşılaştırıyorum ve çocuklarımla ilgili sevimli fotoğraflar ve hikayeler paylaşıyorum.
Calgary’deki Mount Royal Üniversitesi’nde sosyal medya ve arkadaşlığı araştıran doçent Malinda Desjarlais, sosyal medya çağının başlarında çevrimiçi ve çevrimdışı etkileşim arasında daha fazla fark olduğunu söyledi. Ama şimdi “sanal dünya ile gerçek dünya arasındaki dijital uçurumu ortadan kaldırdık. Gençler böyle yaşıyor – hepsi birbirine bağlı.
Desjarlais’in araştırması, mahrem bilgilerin “sosyal olarak etkileşimli teknolojiler” (anlık mesajlaşma gibi) aracılığıyla paylaşılmasının, kişisel arkadaşlık kalitesini de artırdığını göstermiştir. Yani: Yalnızken, pasif bir şekilde internette gezinmiyor veya boş bir duvara bakmıyoruz, sosyal bağlarımızı güçlendiriyor olabiliriz.
Chapel Hill’deki Kuzey Karolina Üniversitesi Bilgi, Teknoloji ve Kamusal Yaşam Merkezi’nde doçent ve baş araştırmacı olan Alice Marwick’in bana söylediği gibi: “İlişkilerimiz internetle sınırlı kalmıyor ya da internette kalmıyor. internet, ilişkilerimiz her yerde birdenbire oluyor.”
Gün boyunca kocasıyla farklı ortamlar aracılığıyla sohbet ettiğini anlattı – Twitter DM, metin ve tabii ki şahsen. Marwick ayrıca yakın zamanda bir üniversite toplantısından sonra yeniden bağlantı kurduğu bir grup arkadaşından da bahsetti. Artık devam eden bir grup sohbetleri var. “Onlara yeniden yakın hissetmem ve bu ilişkilere onların kaldığı yerden devam etmem benim için inanılmaz derecede değerli bir yol oldu,” dedi bana.
Tatillerde arkadaşlarımızı ve ailemizi görmek için çaba göstermemiz gerektiği konusunda Ward’a katılıyorum ve toplumda artan yalnızlığın herhangi bir kanıtı hakkında endişelenmemiz gerektiğini düşünüyorum. Yalnız kalma süresindeki hızlı artışın mutlaka herkes için bir nimet olduğunu iddia etmiyorum. Yine de, daha fazla yalnız kalmanın otomatik olarak insanların daha yalnız olduğu anlamına gelmediğini belirtmek önemlidir.
Yine de, akşam saatlerinde herhangi bir şey yapmak için daha fazla enerjim olmasını çok isterim. Şu anda 2020’de olduğundan daha fazla insanın gerçekten daha yalnız ve daha endişeli olduğunu düşünüyorum, ancak bunun tecrit edici, korkutucu ve potansiyel olarak ölümcül bir virüs ve bunun beraberindeki ekonomik ve bakıcı etkilerini yaşadıkları için olduğunu iddia ediyorum.
Hepimizin dışarı çıkıp daha fazla sosyalleşmemizi önermek ya da uygun bir kurban haline gelen teknolojiye karşı şüpheci davranmak yerine, sormamız gerektiğini söyleyebilirim. Niye insanlar yalnız başına daha fazla zaman geçiriyor ve bu zamanın tek başına onları memnun edip etmediği. Bu arada, arkadaşlarımdan geri dönmem gereken bazı mesajlar var.
Minik Zaferler
Ebeveynlik eziyet olabilir. Küçük zaferleri kutlayalım.
Minik Zaferinizi yayınlamak için bir şans istiyorsanız, bizi Instagram’da bulun @NYTebeveynlik ve #tinyvictories hashtag’ini kullanın, bize e-posta gönder ya da girin Bu sayfanın altındaki Minik Zafer . Tam adınızı ve konumunuzu ekleyin. Minik Zaferler, netlik ve stil için düzenlenebilir. Adınız, konumunuz ve yorumlarınız yayınlanabilir ancak iletişim bilgileriniz yayınlanmayacaktır. Bize göndererek, okuduğunuzu, anladığınızı ve kabul ettiğinizi kabul ediyorsunuz. Okuyucu Gönderim Koşulları bize gönderdiğiniz tüm içerik ve diğer bilgilerle ilgili olarak.