Dahi kafalar
New member
Amerikalılar yabancı deneyimlerden öğrenmekte zorlanıyorlar. Büyüklüğümüz ve uluslararası bir dil olarak İngilizcenin rolü (ki bu, diğer dilleri öğrenmeye yönelik teşvikimizi azaltır), bizi alternatif yaşam biçimlerine ve değişim olasılıklarına karşı kayıtsız kılmak için bir araya geliyor.
Ortak noktamız çok fazla olan ülkeler söz konusu olduğunda, yalıtılmışlığımız özellikle zarar verici olabilir. Batı Avrupa bizim teknolojik deneğimizdir; kuzey Avrupa’daki emek üretkenliği burada üretkenliğin biraz altında. Ancak Avrupa’nın politikaları ve kurumları bizimkinden çok farklı ve bu farklılıkların nasıl ortaya çıktığına bakarak çok şey öğrenebiliriz. Ne yazık ki, Avrupa’nın taklit etmek isteyebileceğimiz bir şey yaptığına dair herhangi bir öneri, “sosyalizm” çığlıklarıyla haykırılma eğilimindedir. ”
Bu da beni mevcut ekonomik durumun yeterince tartışılmayan bir yönüne getiriyor: Avrupa’nın salgın nedeniyle boşta kalan işçileri yeniden işgücüne sokmadaki karşılaştırmalı başarısı.
Muhtemelen Amerika Birleşik Devletleri’nin birçok kişinin Büyük İstifa dediği şeyi yaşadığının farkındasınızdır – en azından Covid öncesi ücretlerde, işleri kabul etmeye istekli insan sayısında önemli bir düşüş. Salgının arifesine göre dört milyon daha az Amerikalı istihdam ediliyor, ancak işçilerin işlerini bırakma oranı – genellikle işgücü piyasasının sıkılığının iyi bir göstergesi – rekor kırdı ve işverenlerin işçi bulma mücadelesi, hızlı ücret artışlarına
Bu yılın başlarında birçok Cumhuriyetçi, cömert işsizlik yardımlarının işçileri iş kabul etmekten caydırması nedeniyle emeğin kıt olduğu konusunda ısrar etti. Ancak, bu artan faydalar, işgücüne katılım üzerinde görünür bir etki olmaksızın ortadan kalktı. Neler oluyor?
Eh, Avrupa ile bir karşılaştırma konuya biraz ışık tutabilir. Büyük İstifa için, büyük ölçüde bir Amerikan fenomeni olduğu ortaya çıktı. Avrupa ülkeleri, insanları işe geri döndürme konusunda bizim sahip olduğumuzdan çok daha başarılı oldular. Özellikle Fransa’da, istihdam ve işgücüne katılım şimdi pandemi öncesi seviyelerin oldukça üzerindedir. Bu farkı ne açıklar?
Cevabın bir kısmı daha yaşlı çalışanları içerebilir. Amerika Birleşik Devletleri’nde, işgücündeki düşüş, özellikle çoğu pandemik işten çıkarmalardan sonra geri dönmeyen 55 yaşın üzerindeki yetişkinler arasında keskin olmuştur. Bu, işçilerin ABD’deki meslektaşlarından daha erken emekli olma eğiliminde olduğu Fransa’da daha az önemli bir faktör olabilir. Bununla birlikte, Danimarka gibi bazı Avrupa ülkelerindeki yaşlı yetişkinlerin aslında ABD’deki meslektaşlarından daha fazla istihdam edilme olasılığı daha yüksektir; yine de Danimarka bir Büyük İstifadan da kaçındı.
Başka bir cevap, Covid yardımına nasıl yaklaştığımızla ilgili Atlantik ötesi farklılıklarda olabilir. Birleşik Devletler, işletmelerin ayakta kalmasına ve işgücünü elinde tutmasına yardımcı olmak için biraz çaba sarf ederken, esas olarak, artırılmış işsizlik yardımlarıyla yerinden edilmiş işçilere yardımcı olduk. Öte yandan Avrupa, esas olarak işi elde tutma planlarına dayanıyordu – şu anda çalışmıyor olsalar bile insanları işveren maaş bordrolarında tutmayı amaçlayan hükümet yardımı.
ABD yaklaşımıyla ilgili sorunlar şimdi belirginleşiyor. Dediğim gibi, işsizlik sigortasının çalışmayı önemli ölçüde caydırdığına dair bir kanıt yok. Ancak Avrupa’daki işgücü desteğinin, işçilerin eski işlerine bağlı kalmasına yardımcı olarak hızlı bir geri dönüşü kolaylaştırdığı yerlerde, ABD politikası bu bağlantıların çoğunun kesilmesine izin vererek istihdamın iyileşmesini zorlaştırdı.
Son olarak, spekülatif bir hipotez sunmama izin verin: Belki de Avrupalıların Amerikan tarzı bir Büyük İstifaya girişmemelerinin bir nedeni, işlerinden o kadar da nefret etmemeleridir.
Anekdot olarak, Amerikalıların eski işlerine dönmek istememelerinin ardındaki faktörlerden biri, pandemi sırasında zorunlu aylaklığın birçok insana yaşam seçimlerini yeniden gözden geçirme şansı vermesidir – ve önemli bir sayı, düşük ücretli ve berbat çalışma koşullarına sahip işlerin öyle olmadığını fark etmiş olabilir. sahip olmaya değer.
Elbette Avrupa hiçbir şekilde bir işçi cenneti değildir. Ancak burada meşakkatli ve düşük ücretli bazı işler Atlantik’in diğer tarafında daha az korkunç. Danimarka’da McDonald’s saatte 20 dolardan fazla ödüyor ve her yıl altı haftalık ücretli tatil sunuyor. Bu istisnai bir durum olabilir, ancak ABD, düşük asgari ücrete sahip olması, çok az tatil süresi sunması ve ebeveyn ve hastalık izni vermemesi nedeniyle zengin ülkeler arasında öne çıkıyor. Belki de bu kadar çok Amerikalı işçinin geri dönmek istememesinin bir nedeni, ABD’deki işlerin kalitesiz olmasıdır.
ABD seçkinleri, özellikle sağda değil, uzun süredir işleri daha iyi hale getirmenin geri tepeceğini, çünkü daha yüksek işgücü maliyetlerinin istihdamı azaltacağını varsayıyordu. Ancak Avrupa deneyimi aksini söylüyor. Pandemiden önce bile, birçok Avrupa ülkesi istihdam yaratmada oldukça başarılıydı; Örneğin Fransa, sürekli olarak birinci sınıf yetişkinler arasında ABD’den daha yüksek istihdam oranlarına sahip olmuştur.
Ve şimdi, çalışma hayatında kabus gibi bir kesintinin ardından, işçi yanlısı politikalar, Avrupa ekonomilerinin burada yönettiğimizden daha hızlı istihdam toparlanmasına yardımcı oluyor gibi görünüyor. Onların deneyimlerinden öğrenecek bir şeyimiz olmadığına emin miyiz?
The Times yayınlamaya kararlıdır harf çeşitliliği editöre. Bu veya makalelerimizden herhangi biri hakkında ne düşündüğünüzü duymak isteriz. İşte bazıları ipuçları . Ve işte e-postamız: harfler@nytimes. com .
The New York Times Opinion bölümünü takip edin Facebook , Twitter (@NYTopinion) ve Instagram .
Ortak noktamız çok fazla olan ülkeler söz konusu olduğunda, yalıtılmışlığımız özellikle zarar verici olabilir. Batı Avrupa bizim teknolojik deneğimizdir; kuzey Avrupa’daki emek üretkenliği burada üretkenliğin biraz altında. Ancak Avrupa’nın politikaları ve kurumları bizimkinden çok farklı ve bu farklılıkların nasıl ortaya çıktığına bakarak çok şey öğrenebiliriz. Ne yazık ki, Avrupa’nın taklit etmek isteyebileceğimiz bir şey yaptığına dair herhangi bir öneri, “sosyalizm” çığlıklarıyla haykırılma eğilimindedir. ”
Bu da beni mevcut ekonomik durumun yeterince tartışılmayan bir yönüne getiriyor: Avrupa’nın salgın nedeniyle boşta kalan işçileri yeniden işgücüne sokmadaki karşılaştırmalı başarısı.
Muhtemelen Amerika Birleşik Devletleri’nin birçok kişinin Büyük İstifa dediği şeyi yaşadığının farkındasınızdır – en azından Covid öncesi ücretlerde, işleri kabul etmeye istekli insan sayısında önemli bir düşüş. Salgının arifesine göre dört milyon daha az Amerikalı istihdam ediliyor, ancak işçilerin işlerini bırakma oranı – genellikle işgücü piyasasının sıkılığının iyi bir göstergesi – rekor kırdı ve işverenlerin işçi bulma mücadelesi, hızlı ücret artışlarına
Bu yılın başlarında birçok Cumhuriyetçi, cömert işsizlik yardımlarının işçileri iş kabul etmekten caydırması nedeniyle emeğin kıt olduğu konusunda ısrar etti. Ancak, bu artan faydalar, işgücüne katılım üzerinde görünür bir etki olmaksızın ortadan kalktı. Neler oluyor?
Eh, Avrupa ile bir karşılaştırma konuya biraz ışık tutabilir. Büyük İstifa için, büyük ölçüde bir Amerikan fenomeni olduğu ortaya çıktı. Avrupa ülkeleri, insanları işe geri döndürme konusunda bizim sahip olduğumuzdan çok daha başarılı oldular. Özellikle Fransa’da, istihdam ve işgücüne katılım şimdi pandemi öncesi seviyelerin oldukça üzerindedir. Bu farkı ne açıklar?
Cevabın bir kısmı daha yaşlı çalışanları içerebilir. Amerika Birleşik Devletleri’nde, işgücündeki düşüş, özellikle çoğu pandemik işten çıkarmalardan sonra geri dönmeyen 55 yaşın üzerindeki yetişkinler arasında keskin olmuştur. Bu, işçilerin ABD’deki meslektaşlarından daha erken emekli olma eğiliminde olduğu Fransa’da daha az önemli bir faktör olabilir. Bununla birlikte, Danimarka gibi bazı Avrupa ülkelerindeki yaşlı yetişkinlerin aslında ABD’deki meslektaşlarından daha fazla istihdam edilme olasılığı daha yüksektir; yine de Danimarka bir Büyük İstifadan da kaçındı.
Başka bir cevap, Covid yardımına nasıl yaklaştığımızla ilgili Atlantik ötesi farklılıklarda olabilir. Birleşik Devletler, işletmelerin ayakta kalmasına ve işgücünü elinde tutmasına yardımcı olmak için biraz çaba sarf ederken, esas olarak, artırılmış işsizlik yardımlarıyla yerinden edilmiş işçilere yardımcı olduk. Öte yandan Avrupa, esas olarak işi elde tutma planlarına dayanıyordu – şu anda çalışmıyor olsalar bile insanları işveren maaş bordrolarında tutmayı amaçlayan hükümet yardımı.
ABD yaklaşımıyla ilgili sorunlar şimdi belirginleşiyor. Dediğim gibi, işsizlik sigortasının çalışmayı önemli ölçüde caydırdığına dair bir kanıt yok. Ancak Avrupa’daki işgücü desteğinin, işçilerin eski işlerine bağlı kalmasına yardımcı olarak hızlı bir geri dönüşü kolaylaştırdığı yerlerde, ABD politikası bu bağlantıların çoğunun kesilmesine izin vererek istihdamın iyileşmesini zorlaştırdı.
Son olarak, spekülatif bir hipotez sunmama izin verin: Belki de Avrupalıların Amerikan tarzı bir Büyük İstifaya girişmemelerinin bir nedeni, işlerinden o kadar da nefret etmemeleridir.
Anekdot olarak, Amerikalıların eski işlerine dönmek istememelerinin ardındaki faktörlerden biri, pandemi sırasında zorunlu aylaklığın birçok insana yaşam seçimlerini yeniden gözden geçirme şansı vermesidir – ve önemli bir sayı, düşük ücretli ve berbat çalışma koşullarına sahip işlerin öyle olmadığını fark etmiş olabilir. sahip olmaya değer.
Elbette Avrupa hiçbir şekilde bir işçi cenneti değildir. Ancak burada meşakkatli ve düşük ücretli bazı işler Atlantik’in diğer tarafında daha az korkunç. Danimarka’da McDonald’s saatte 20 dolardan fazla ödüyor ve her yıl altı haftalık ücretli tatil sunuyor. Bu istisnai bir durum olabilir, ancak ABD, düşük asgari ücrete sahip olması, çok az tatil süresi sunması ve ebeveyn ve hastalık izni vermemesi nedeniyle zengin ülkeler arasında öne çıkıyor. Belki de bu kadar çok Amerikalı işçinin geri dönmek istememesinin bir nedeni, ABD’deki işlerin kalitesiz olmasıdır.
ABD seçkinleri, özellikle sağda değil, uzun süredir işleri daha iyi hale getirmenin geri tepeceğini, çünkü daha yüksek işgücü maliyetlerinin istihdamı azaltacağını varsayıyordu. Ancak Avrupa deneyimi aksini söylüyor. Pandemiden önce bile, birçok Avrupa ülkesi istihdam yaratmada oldukça başarılıydı; Örneğin Fransa, sürekli olarak birinci sınıf yetişkinler arasında ABD’den daha yüksek istihdam oranlarına sahip olmuştur.
Ve şimdi, çalışma hayatında kabus gibi bir kesintinin ardından, işçi yanlısı politikalar, Avrupa ekonomilerinin burada yönettiğimizden daha hızlı istihdam toparlanmasına yardımcı oluyor gibi görünüyor. Onların deneyimlerinden öğrenecek bir şeyimiz olmadığına emin miyiz?
The Times yayınlamaya kararlıdır harf çeşitliliği editöre. Bu veya makalelerimizden herhangi biri hakkında ne düşündüğünüzü duymak isteriz. İşte bazıları ipuçları . Ve işte e-postamız: harfler@nytimes. com .
The New York Times Opinion bölümünü takip edin Facebook , Twitter (@NYTopinion) ve Instagram .