arkamikontrolet
New member
İskoç asıllı Dennis Nilsen, İngiltere’deki hepsi genç yaşlardaki 15 erkeği değişik ritüellerle öldürüyordu. Cinsel sadist ve nekrofili katilin “katil kimliği” haricinde pek kibar ve yardımsever olması ise oldukça enteresan.
Günlüklerinde yazdıkları ve hapishanede kaydettiği ses kayıtları yardımıyla hayatını, hislerini ve kabahatlerini onun ağzından öğrenebiliyoruz. Gelin, Dennis Nilsen’ın tüyler ürpertici hikâyesine birlikte bakalım.
Dennis’in, çocukluk senelerında dedesi tarafınca tacize uğraması onda kalıcı izler bıraktı.
23 Eylül 1945 tarihinde dünyaya gelen Nilsen’ın psikolojisi, 1948 yılında anne ve babasının ayrılmasıyla bozulmaya başlamıştı. Kendini her vakit yalnız hissedeceği dönemlerin temeli bu senelerda atıldı.
Ebeveynlerinin ayrılmasıyla 1951 yılında annesiyle, anneannesinin ve dedesinin yanına taşındı ve dediğine nazaran çocuk yaşta dedesi tarafınca tacize uğradı. Dennis, o günleri şöyle anlatıyor:
“Dedem konusu senelerca bilinçaltımın perdesinde çözülmeden kanayıp durdu. Dedemle benim aramda tuhaf şeylerin yaşandığı o beton koruganı hayal meyal hatırlıyorum. Birinci gelişim senelerımda sahip olduğum tek dokunsal temasın bir sübyancının acı verici ve baş karıştırıcı kucaklaması olduğunu söylemek epey fecî bir itiraf.”
“Bir biçimde farklı olduğumu fark ettim.”
Çocukluğunda yaşadığı travmaların akabinde ergenliğinin başında eş cinsel olduğunu fark etti. O devirlerde eş cinsellik hiç kabul görmeyen bir şey olduğu için kendini utanmış ve aklı karışmış hissetti.
Eş cinseller üstündeki toplumsal baskının kararında insanların kendinden ve öteki eş cinsellerden nefret ederek cürüm işlemeye başlayıp katile dönüşmesini biroldukca olayda nazaranbiliriz. Dennis, kendiyle ilgili kanılarından bahsederken şunları söylüyor:
“Bir biçimde farklı olduğum hissine kapıldım. Tahminen de yoksul, zayıf ve perişan giysili olmak; uyanmakta olan öz inancıma yapılan birinci akındı. Övünecek bir babanın olmaması öbür bir şey olabilirdi. İkinci on yılıma girmeden bir hatalı, bir yabancı, iğrenç biri olarak görüldüm… olağan olarak eş cinselim lakin kendime saklıyorum. Birinin itiraf edeceği son şey eş cinsel olmaktır.”
Ergenlik devirlerinde kendine “ölü makyajı” yapmasıyla bir arada nekrofiliye giden seyahatin birinci adımı atıldı.
Ergenlik periyotlarında ablasına ve ağabeyine karşı cinsel isteğini fark etmişti lakin bir süre daha sonra ablasına karşı olan yönelimini bastırabildi ve eş cinsel olduğunu ailesi dahil tüm etrafından senelerca gizledi.
Çocukluk ve ergenlik devirlerini içe kapanık, utangaç, silik geçirdi ve daima kendine “ölü makyajı” yapmaya başladı. Günlüklerinde yazdıklarına göre bu hobisi vakit içinde ona zevk vermişti ve makyaj yaptıktan daha sonra aynada kendine bakarak mastürbasyon yapıyordu.
Askeriyeye başladığında cinsel sadizm ve nekrofili dürtüleri baş gösterdi.
Dennis, okulu bitirince 1961 yılında askeriyeye başladı ve bu periyotlarda omurundaki ona zevk veren tek şey alkol olmuştu.
Askerdeki senelerında cinsel sadizm ve “ölüsevicilik” yani nekrofiliye yönelen fantezileri baş gösterdi. Yalnızca adamların bulunduğu bir ortamda yıllar geçirmek Dennis’i onlarla ilgili sapkın fanteziler kurmaya yöneltiyordu. 11 yıllık askerliğinden daha sonra konuta döndüğünde ailesiyle ilgisi tamamen bozulmuştu.
Yeni taşındığı meskeninde birinci cinayetini dehşetli ritüellerle işledi.
ondan sonrasında 1973-1983 yılları içinde polis, güvenlik bakılırsavlisi, genel müdür yardımcısı, icra memuru üzere çeşitli alanlarda çalıştı. Korkunç cinayetlerini ise 1974’te işlemeye başladı.
1975 yılında arkadaşıyla birlikte ihtişamlı bir konuta taşındı. Bu konut onun cinayetlerini işlemeye başladığı yer olacaktı. Barlarda tanıştığı gençleri kibarlığıyla ikna ederek meskenine gdolayıp onlarla ilgiye giriyordu.
8 ay boyunca meyyit bir vücutla tıpkı odada yaşadı.
Gece meskenine götürdüğü birinci adam, sabah gitmek isteyince onu boğdu ve “o artık beni asla terk edemeyecek biri” diye düşündü. Boğarak öldürmek hem de birfazlaca cinsel sadistin kullandığı bir sistemdi zira insanlara hükmetme kanısı onlara zevk veriyordu.
İlk cinayetinden daha sonra meyyit vücudu temizledi, yaralarına makyaj yaptı ve yatağına yatırıp tecavüz etti. Meyyit vücut 8 ay boyunca bu meskende kaldı lakin bir süre daha sonra koku dayanılmaz bir hâl aldı.
Dennis, günlüğünde: “Onu döşemenin altına soktum ve bir hafta daha sonra bedeninin değişip değişmediğini merak ettim. Bedeni hayli kirliydi, banyoya götürdüm, temizledim, nerdeyse hiç renk değiştirmemişti, cildi soğuk ve bembeyazdı.” kelamlarıyla birinci cinayetinden kalanları anlatıyordu.
İkinci cinayetinde kanıt bulunsaydı her şey o an son bulabilirdi.
11 Ekim 1979’da bir daha bir barda tanıştığı öğrenciyi nazik halleriyle ikna ederek konuta götürdü fakat bu sefer adamı öldüremeden kaçmıştı. Adam, derhâl polise gitti lakin kanıt bulunamadı. Tahminen de kanıt bulunsaydı bundan daha sonra işlenecek 13 cinayet engellenecekti.
Bu hadiseden 2 ay daha sonra bir daha barda tanıştığı bir öğrenciyi meskenine götürdü ve öldürdü. O gece cinsel ritüellerini gerçekleştirdikten daha sonra sonraki gün fotoğraf makinesi almaya gitti. Seri katillerin sıkça yaptığı bir ritüel olarak cesede pozlar verdirdi ve fotoğraflarını çekti.
Öldürme isteği denetim edilemeyecek bir hâl almıştı.
Günlüğünde, bu devirlerde öldürme isteğine sahip çıkamadığını yazmıştı. Artık döşemenin altında sakladığı cesetler sığmıyordu. Bunun için diğer bir tahlil aradı ve cesetleri parçalayarak yakma ve kemikleri gömme yoluyla meyyit vücutlardan kurtulmaya başladı.
Önce yaşamasına yardım etti, sonrasındasında dürtülerine hâkim olamayarak bir daha öldürdü.
Bir daha sonraki kurbanı, daha evvel yardım ettiği bir genç olacaktı. Dennis’in meskeninin önünde epilepsi krizi geçiren gence yardım edip çabucak hastaneye götürerek onu kurtarmıştı. sonrasındasında bahtsız genç teşekkür etmek için Dennis’in konutuna gittiğinde katil, kendine hâkim olamayıp tıpkı ritüelleri bu adamın üzerinde de gerçekleştirdi.
Hareketlerinden ve günlüğüne yazdıklarından anlayacağımız üzere, kibar ve yardımsever biri olmaya çalışıyordu fakat dürtülerine o kadar yenik düşüyordu ki bir daha insanları öldürüyordu.
Giderlerin tıkanması yıllar daha sonra birinci kere onu ele verdi.
5 Ekim 1981 tarihinde yeni meskene taşınan Nilsen, yeni metotlar düşünmeye başlamıştı zira bu mesken bir apartman dairesiydi. Cesetleri gömebileceği, yakabileceği ve uzun mühlet saklayabileceği imkânları yoktu. Tahlili, cesetleri küçük modüllere ayırarak tencerelerde haşlamakta ve kemikleri tuvalet sarfiyatına atmakta buldu.
normal olarak vakit içinde tuvalet masrafı tıkandı. Bu durum, yakalanmasındaki en büyük etken olacaktı. Tıkanıklığı fark eden apartman sakinleri tesisatçı çağırdıklarında gördükleri karşısında şok oldular. Sarfiyattan çıkan kemik kesimlerinin üzerine Dennis bu kemiklerin tavuğa ilişkin olduğunu iddia etti.
Polis, Dennis’in konutunu aradığında gardırobunda insan vücudu modülleriyle karşılaştı.
ondan sonrasında ayrıntılı incelemelerin yapılmasıyla devreye polis girdi ve çıkan kemiklerin insanlara ilişkin olduğundan emin oldular. Artık meskenlerin sırayla aranma vakti gelmişti.
Dennis’in konutu aranmaya başladığında gardırobundaki poşetlerde parçalanmış kafa, kol, bacak gibi biroldukca organa rastladılar. Doğal ki artık kemik modüllerinin sorumlusunun kim olduğu biliniyordu. İşte senelerca soğukkanlılıkla işlediği cinayetler bu türlü açığa çıkmıştı.
Öldürme motivasyonu hiç bir vakit bilinemedi.
10 Şubat’ta sorgusu başladı ve her şeyi sakin bir biçimde itiraf etti. şimdi 15 kişiyi öldürdüğü varsayım edilen Dennis, cinayetleri “nezaketle” işlediğini söylemiş oldu. niçin öldürdüğü ve öldürürkenki motivasyonu hiç bir vakit anlaşılmadı.
İtiraflarının kararında ömür boyu mahpus cezasına çarptırıldı. 2018 yılında, 72 yaşındayken mide ameliyatının bir komplikasyonu olarak kan pıhtılaşması sebebiyle hayatını kaybetti.
Popüler kültürde Dennis Nilsen:
“DES” isminde bir biyografi dizisi ve “Bir Katilin Anıları” isimli belgeseli çok beğenilen ve ses getiren yapıtlar içinde yerini aldı.
Özellikle belgeseli, cezaevindeki hücresinde kaydettiği kasetler aracılığıyla ömrünü ve işlediği cürümleri anlattığı ses kayıtlarından oluştuğu için hayli ilgi çekti.
Günlüklerinde yazdıkları ve hapishanede kaydettiği ses kayıtları yardımıyla hayatını, hislerini ve kabahatlerini onun ağzından öğrenebiliyoruz. Gelin, Dennis Nilsen’ın tüyler ürpertici hikâyesine birlikte bakalım.
Dennis’in, çocukluk senelerında dedesi tarafınca tacize uğraması onda kalıcı izler bıraktı.
23 Eylül 1945 tarihinde dünyaya gelen Nilsen’ın psikolojisi, 1948 yılında anne ve babasının ayrılmasıyla bozulmaya başlamıştı. Kendini her vakit yalnız hissedeceği dönemlerin temeli bu senelerda atıldı.
Ebeveynlerinin ayrılmasıyla 1951 yılında annesiyle, anneannesinin ve dedesinin yanına taşındı ve dediğine nazaran çocuk yaşta dedesi tarafınca tacize uğradı. Dennis, o günleri şöyle anlatıyor:
“Dedem konusu senelerca bilinçaltımın perdesinde çözülmeden kanayıp durdu. Dedemle benim aramda tuhaf şeylerin yaşandığı o beton koruganı hayal meyal hatırlıyorum. Birinci gelişim senelerımda sahip olduğum tek dokunsal temasın bir sübyancının acı verici ve baş karıştırıcı kucaklaması olduğunu söylemek epey fecî bir itiraf.”
“Bir biçimde farklı olduğumu fark ettim.”
Çocukluğunda yaşadığı travmaların akabinde ergenliğinin başında eş cinsel olduğunu fark etti. O devirlerde eş cinsellik hiç kabul görmeyen bir şey olduğu için kendini utanmış ve aklı karışmış hissetti.
Eş cinseller üstündeki toplumsal baskının kararında insanların kendinden ve öteki eş cinsellerden nefret ederek cürüm işlemeye başlayıp katile dönüşmesini biroldukca olayda nazaranbiliriz. Dennis, kendiyle ilgili kanılarından bahsederken şunları söylüyor:
“Bir biçimde farklı olduğum hissine kapıldım. Tahminen de yoksul, zayıf ve perişan giysili olmak; uyanmakta olan öz inancıma yapılan birinci akındı. Övünecek bir babanın olmaması öbür bir şey olabilirdi. İkinci on yılıma girmeden bir hatalı, bir yabancı, iğrenç biri olarak görüldüm… olağan olarak eş cinselim lakin kendime saklıyorum. Birinin itiraf edeceği son şey eş cinsel olmaktır.”
Ergenlik devirlerinde kendine “ölü makyajı” yapmasıyla bir arada nekrofiliye giden seyahatin birinci adımı atıldı.
Ergenlik periyotlarında ablasına ve ağabeyine karşı cinsel isteğini fark etmişti lakin bir süre daha sonra ablasına karşı olan yönelimini bastırabildi ve eş cinsel olduğunu ailesi dahil tüm etrafından senelerca gizledi.
Çocukluk ve ergenlik devirlerini içe kapanık, utangaç, silik geçirdi ve daima kendine “ölü makyajı” yapmaya başladı. Günlüklerinde yazdıklarına göre bu hobisi vakit içinde ona zevk vermişti ve makyaj yaptıktan daha sonra aynada kendine bakarak mastürbasyon yapıyordu.
Askeriyeye başladığında cinsel sadizm ve nekrofili dürtüleri baş gösterdi.
Dennis, okulu bitirince 1961 yılında askeriyeye başladı ve bu periyotlarda omurundaki ona zevk veren tek şey alkol olmuştu.
Askerdeki senelerında cinsel sadizm ve “ölüsevicilik” yani nekrofiliye yönelen fantezileri baş gösterdi. Yalnızca adamların bulunduğu bir ortamda yıllar geçirmek Dennis’i onlarla ilgili sapkın fanteziler kurmaya yöneltiyordu. 11 yıllık askerliğinden daha sonra konuta döndüğünde ailesiyle ilgisi tamamen bozulmuştu.
Yeni taşındığı meskeninde birinci cinayetini dehşetli ritüellerle işledi.
ondan sonrasında 1973-1983 yılları içinde polis, güvenlik bakılırsavlisi, genel müdür yardımcısı, icra memuru üzere çeşitli alanlarda çalıştı. Korkunç cinayetlerini ise 1974’te işlemeye başladı.
1975 yılında arkadaşıyla birlikte ihtişamlı bir konuta taşındı. Bu konut onun cinayetlerini işlemeye başladığı yer olacaktı. Barlarda tanıştığı gençleri kibarlığıyla ikna ederek meskenine gdolayıp onlarla ilgiye giriyordu.
8 ay boyunca meyyit bir vücutla tıpkı odada yaşadı.
Gece meskenine götürdüğü birinci adam, sabah gitmek isteyince onu boğdu ve “o artık beni asla terk edemeyecek biri” diye düşündü. Boğarak öldürmek hem de birfazlaca cinsel sadistin kullandığı bir sistemdi zira insanlara hükmetme kanısı onlara zevk veriyordu.
İlk cinayetinden daha sonra meyyit vücudu temizledi, yaralarına makyaj yaptı ve yatağına yatırıp tecavüz etti. Meyyit vücut 8 ay boyunca bu meskende kaldı lakin bir süre daha sonra koku dayanılmaz bir hâl aldı.
Dennis, günlüğünde: “Onu döşemenin altına soktum ve bir hafta daha sonra bedeninin değişip değişmediğini merak ettim. Bedeni hayli kirliydi, banyoya götürdüm, temizledim, nerdeyse hiç renk değiştirmemişti, cildi soğuk ve bembeyazdı.” kelamlarıyla birinci cinayetinden kalanları anlatıyordu.
İkinci cinayetinde kanıt bulunsaydı her şey o an son bulabilirdi.
11 Ekim 1979’da bir daha bir barda tanıştığı öğrenciyi nazik halleriyle ikna ederek konuta götürdü fakat bu sefer adamı öldüremeden kaçmıştı. Adam, derhâl polise gitti lakin kanıt bulunamadı. Tahminen de kanıt bulunsaydı bundan daha sonra işlenecek 13 cinayet engellenecekti.
Bu hadiseden 2 ay daha sonra bir daha barda tanıştığı bir öğrenciyi meskenine götürdü ve öldürdü. O gece cinsel ritüellerini gerçekleştirdikten daha sonra sonraki gün fotoğraf makinesi almaya gitti. Seri katillerin sıkça yaptığı bir ritüel olarak cesede pozlar verdirdi ve fotoğraflarını çekti.
Öldürme isteği denetim edilemeyecek bir hâl almıştı.
Günlüğünde, bu devirlerde öldürme isteğine sahip çıkamadığını yazmıştı. Artık döşemenin altında sakladığı cesetler sığmıyordu. Bunun için diğer bir tahlil aradı ve cesetleri parçalayarak yakma ve kemikleri gömme yoluyla meyyit vücutlardan kurtulmaya başladı.
Önce yaşamasına yardım etti, sonrasındasında dürtülerine hâkim olamayarak bir daha öldürdü.
Bir daha sonraki kurbanı, daha evvel yardım ettiği bir genç olacaktı. Dennis’in meskeninin önünde epilepsi krizi geçiren gence yardım edip çabucak hastaneye götürerek onu kurtarmıştı. sonrasındasında bahtsız genç teşekkür etmek için Dennis’in konutuna gittiğinde katil, kendine hâkim olamayıp tıpkı ritüelleri bu adamın üzerinde de gerçekleştirdi.
Hareketlerinden ve günlüğüne yazdıklarından anlayacağımız üzere, kibar ve yardımsever biri olmaya çalışıyordu fakat dürtülerine o kadar yenik düşüyordu ki bir daha insanları öldürüyordu.
Giderlerin tıkanması yıllar daha sonra birinci kere onu ele verdi.
5 Ekim 1981 tarihinde yeni meskene taşınan Nilsen, yeni metotlar düşünmeye başlamıştı zira bu mesken bir apartman dairesiydi. Cesetleri gömebileceği, yakabileceği ve uzun mühlet saklayabileceği imkânları yoktu. Tahlili, cesetleri küçük modüllere ayırarak tencerelerde haşlamakta ve kemikleri tuvalet sarfiyatına atmakta buldu.
normal olarak vakit içinde tuvalet masrafı tıkandı. Bu durum, yakalanmasındaki en büyük etken olacaktı. Tıkanıklığı fark eden apartman sakinleri tesisatçı çağırdıklarında gördükleri karşısında şok oldular. Sarfiyattan çıkan kemik kesimlerinin üzerine Dennis bu kemiklerin tavuğa ilişkin olduğunu iddia etti.
Polis, Dennis’in konutunu aradığında gardırobunda insan vücudu modülleriyle karşılaştı.
ondan sonrasında ayrıntılı incelemelerin yapılmasıyla devreye polis girdi ve çıkan kemiklerin insanlara ilişkin olduğundan emin oldular. Artık meskenlerin sırayla aranma vakti gelmişti.
Dennis’in konutu aranmaya başladığında gardırobundaki poşetlerde parçalanmış kafa, kol, bacak gibi biroldukca organa rastladılar. Doğal ki artık kemik modüllerinin sorumlusunun kim olduğu biliniyordu. İşte senelerca soğukkanlılıkla işlediği cinayetler bu türlü açığa çıkmıştı.
Öldürme motivasyonu hiç bir vakit bilinemedi.
10 Şubat’ta sorgusu başladı ve her şeyi sakin bir biçimde itiraf etti. şimdi 15 kişiyi öldürdüğü varsayım edilen Dennis, cinayetleri “nezaketle” işlediğini söylemiş oldu. niçin öldürdüğü ve öldürürkenki motivasyonu hiç bir vakit anlaşılmadı.
İtiraflarının kararında ömür boyu mahpus cezasına çarptırıldı. 2018 yılında, 72 yaşındayken mide ameliyatının bir komplikasyonu olarak kan pıhtılaşması sebebiyle hayatını kaybetti.
Popüler kültürde Dennis Nilsen:
“DES” isminde bir biyografi dizisi ve “Bir Katilin Anıları” isimli belgeseli çok beğenilen ve ses getiren yapıtlar içinde yerini aldı.
Özellikle belgeseli, cezaevindeki hücresinde kaydettiği kasetler aracılığıyla ömrünü ve işlediği cürümleri anlattığı ses kayıtlarından oluştuğu için hayli ilgi çekti.
- Kaynaklar: Boboscope, BBC, Moviemaker