Dahi kafalar
New member
Zehirli erkeklik 2017’dir.
Tabii ki ortadan kalkmadı, ancak #MeToo’dan bu yana geçen yıllarda, birçok erkek erkekliği uzun süredir çarpıtan stoacılık ve öfkeyi bırakmaya çalışıyor. Bazıları terapi arıyor. Diğerleri, duygularıyla temasa geçmek ve daha iyi erkekler olmak için atölye çalışmalarına ve erkek gruplarına kaydoldu. İyi ya da kötü, tanıdığınız herkes Ted Lasso’yu izliyor. Güçlü, sessiz tip cazibesinin bir kısmını kaybediyor.
Erkeklikle kişisel ilişkim dolu. İlk 31 yılımı, ait olmadığımı hissetmediğim yerlerde dolaşarak geçirdim ve bana sık sık açık veya örtülü olarak erkekliği doğru bir şekilde yapmadığım söylendi. Çocukken sık sık ağlardım ve bir keresinde bir kuzenim beni bir kenara çekerek, bir çocukken gözümden ayak bileğime kadar bir kesik olmadıkça asla ağlamamam gerektiğini söyledi. Lisede, en yakın arkadaşıma büyükbabamın öldüğünü söyledikten sonra, eğer ağlamayı planlıyorsam lütfen evinden çıkmamı istedi.
İki yıl önce, ikili olmayan bir trans birey olarak çıktım. Gerçek cinsiyet kimliğimi ifade etmek, savunmasızlıkla olan ilişkimi hemen düzeltmedi, ancak savunmasızlığın ne olduğunu ve nasıl işleyebileceğini daha derinlemesine araştırmamı sağladı. Olduğu gibi, savunmasızlık kültürel bir an yaşıyordu – popüler TED konuşmalarının konusu ve The ManKind Project ve Evryman gibi erkeklerin gelişmesine yardım etmeye yatırım yapan grupların odak noktası olarak (erkeklerin geri çekilmeleri, erkeklerde kendini yansıtmayı teşvik eden önceki hareketleri yankılıyordu, Robert Bly’nin “mitopoetik erkek hareketi” dahil).
Daha fazla erkeğin kırılganlığı kucaklamasını izlemek heyecan vericiydi. 2019’daki bir erkek grubu toplantısında, büyüdüğünü bildiğim gibi erkeklerin eylemleri ve duyguları için sorumluluk aldıklarını gördüm. Bu yeni normalden çok uzaktı ama en azından erkekler bir araya gelip konuşuyordu. Erkekliğin durumu hakkında umutlu hissetmeye başladım.
Ama erkeklerin kırılganlığının zehirli bir şeye dönüşmesini izledikçe umudum azalmaya başladı: Hadi buna huysuz bir kırılganlık diyelim.
Partnerinin arkadaşlarını asla görmemesini sağlamak için yalnızlığını dile getiren erkek arkadaşı düşünün. Ya da @beam_me_up_softboi Instagram hesabında toplanan sözde softbois’in yüzlerce metni ve anekdotları – duygularını çığların karı paylaştığı şekilde ifade eden erkekler, genellikle bir manipülasyon veya pasif saldırganlık biçimi olarak. HBO Show “Succession”da Kendall Roy, istismara uğramış kadınların kötü durumuyla empati kurduğunu, yalnızca narsisistik arzularını beslemek için söylüyor. Ve “Gelecek Vaat Eden Genç Kadın” filmi, duyarlılığı gizlice kadın düşmanlığına ve istismara kayan “iyi adam”ın dehşetini gözler önüne serdi.
Geçen yılki yüksek profilli mahkeme davalarında bazı uç örnekler yaşandı. Vurduğu iki kişinin ölümü ve bir diğerinin yaralanmasından sonra beraat eden Kyle Rittenhouse ile babası ve bir komşusu ile birlikte Ahmaud Arbery cinayetinden hüküm giyen Travis McMichael’ın mahkeme salonundaki gözyaşları kamuoyuna yansıdı. huysuz güvenlik açığı görüntüleri. Bu mazlum, kendini beğenmiş zihniyetin kişinin kendi savunmasızlığını diğerlerininkilere göre nasıl ayrıcalıklı hale getirdiğini çarpıcı bir şekilde gösteriyorlar: Ağlayan katil, kurbanının savunmasızlığını fark etmez.
Geçen yıl Capitol’e yapılan 6 Ocak saldırısının ardından huysuz bir kırılganlık festivali yaşandı. Saldırının kendisi şiddetli ve öfkeli olsa da, o gün polis memurlarına müstehcen çığlıklar atan veya ağır nesneler atan çoğu erkek mafyadaki çoğu, daha sonra utançlarını dile getirdiklerinde ağladılar, mazeretler sundular veya kaybettikleri iş ve arkadaşlardan şikayet ettiler. Bir isyancı, eylemleri için “Foxitis”i bile suçladı: Avukatı, Fox News’i aylarca izlemenin onu istikrarsızlaştırdığını ve gerçek olmayanlara inanmaya başladığı noktaya geldiğini savundu. Klasik zehirli erkeklik, sözde kahramanlar 6 Ocak’ta “Amerika’yı kurtarmak” için bir araya geldiklerinde tam anlamıyla sergileniyordu, ancak bazıları hesap sorulduğunda talihsiz patsies haline geldi. Pelerinleri bebek battaniyesi oldu.
Hırçın kırılganlık elbette erkeklerle sınırlı değildir. Bir örnek, Central Park’taki bir kuş gözlemcisinin “Afrikalı-Amerikalı bir adamın hayatımı tehdit ettiğini” yalan bir şekilde polise bildirdiği görüntülenen kadın Amy Cooper’ın sesinin nefes nefese ve panikle çıkmasında bulunabilir. köpeğini tasmasız.
Gerçek güvenlik açığı nedir? Kırılganlık konusundaki çalışmaları onu ünlü yapan bir araştırmacı olan Brené Brown, 2013 tarihli “Cesur Çok Cesaret: Savunmasız Olma Cesareti Yaşam Biçimimizi, Sevmeyi, Ebeveynliği Nasıl Dönüştürüyor?” kitabında “belirsizlik, risk ve duygusal maruz kalma” olarak tanımlıyor. ve Kurşun. Ancak hırçın güvenlik açığı, güvenlik açığı dilini bir sopa olarak kullanır. Gerçek savunmasızlık, değişimi, kişisel yanılabilirliği ve başkalarına güvenmenin insan koşulunu kabul etmek anlamına geliyorsa, huysuz kırılganlık, gücü elde tutmanın bir yolu olarak duygusal kırılganlığı taklit eder.
Gerçek savunmasızlık korkutucu görünüyorsa, öyledir – ama bu, herkes için olduğu gibi erkekler için de onu daha az gerekli kılmaz. Ya 5 Ocak 2021’de Donald Trump’ın seçim yenilgisine üzülen bir adam arkadaşlarına ve sevdiklerine korktuğunu ve artık kendisine değer vermediğine inandığı bir dünyada kontrolünü kaybettiğini hissettiğini itiraf ederse? Ya bu duygularla oturup isterse ağlasaydı ve değişen bir manzarada yolunu nasıl çizeceğini tartışsaydı? Bu savunmasız olurdu.
Bu tür bir güvenlik açığı elbette zor olabilir. Olumlu değişime kendini adamış erkek grupları önem kazansa bile, toplumumuz hala geniş çapta geleneksel erkeklik normlarını ve kısıtlamalarını dayatıyor. Ve çevrimiçi olarak, aşırı derecede toksik davranışların teşvik edildiği ve alkışlandığı birçok alan var – bunlardan bazıları aynı zamanda güvenlik açığı dilini de kullanıyor. Örneğin, incel forumlarında erkekler, cinsel olarak reddedilmenin acısıyla uğraşmak yerine, hak ettiklerini düşündükleri kadınlara saldırır ve bu bazen korkunç şiddete yol açar.
Peki, ne yapılmalı? Erkeklerin tartışma grupları ve televizyondaki daha incelikli erkek başroller, kendi başlarına erkeklik beklentilerimizi değiştiremese de, var olmaları ve popülerlik kazanmaları bir şey için önemlidir. Bell Hooks, 2005 tarihli “The Will to Change: Men, Masculinity and Love” adlı kitabında, erkeklere koşullanmalarının üstesinden nasıl geleceklerini göstermek için feminist düşünceyi kullandığı “Değişim için bir plan yoksa erkekler değişemez” diye yazdı.
Zor kısım henüz gelmedi. Değişim yorucu, sıkıcı ve korkutucu. Alçakgönüllülük ve kırılganlık gerektirir – gerçek şeyler, ucuz taklit değil. Ve bazı erkeklerin hak ettiğini düşündüğü şeylerden vazgeçmeyi gerektirir. Bununla birlikte, ödüller bu çabayı değerli kılacaktır.
“Aşkı bilmek için,” diye yazıyor Bayan Hooks, “erkekler hükmetme arzusunu bırakabilmelidir. ”
Alex McElroy (@abmcelroy1), sorunlu erkekleri reforme etmek için bir tarikat başlatan iki arkadaş hakkında “Atmosferliler” adlı romanın yazarıdır.
The Times yayınlamaya kararlıdır harf çeşitliliği editöre. Bu veya makalelerimizden herhangi biri hakkında ne düşündüğünüzü duymak isteriz. İşte bazıları ipuçları . Ve işte e-postamız: harfler@nytimes. com .
The New York Times Opinion bölümünü takip edin Facebook , Twitter (@NYTopinion) ve Instagram .
Tabii ki ortadan kalkmadı, ancak #MeToo’dan bu yana geçen yıllarda, birçok erkek erkekliği uzun süredir çarpıtan stoacılık ve öfkeyi bırakmaya çalışıyor. Bazıları terapi arıyor. Diğerleri, duygularıyla temasa geçmek ve daha iyi erkekler olmak için atölye çalışmalarına ve erkek gruplarına kaydoldu. İyi ya da kötü, tanıdığınız herkes Ted Lasso’yu izliyor. Güçlü, sessiz tip cazibesinin bir kısmını kaybediyor.
Erkeklikle kişisel ilişkim dolu. İlk 31 yılımı, ait olmadığımı hissetmediğim yerlerde dolaşarak geçirdim ve bana sık sık açık veya örtülü olarak erkekliği doğru bir şekilde yapmadığım söylendi. Çocukken sık sık ağlardım ve bir keresinde bir kuzenim beni bir kenara çekerek, bir çocukken gözümden ayak bileğime kadar bir kesik olmadıkça asla ağlamamam gerektiğini söyledi. Lisede, en yakın arkadaşıma büyükbabamın öldüğünü söyledikten sonra, eğer ağlamayı planlıyorsam lütfen evinden çıkmamı istedi.
İki yıl önce, ikili olmayan bir trans birey olarak çıktım. Gerçek cinsiyet kimliğimi ifade etmek, savunmasızlıkla olan ilişkimi hemen düzeltmedi, ancak savunmasızlığın ne olduğunu ve nasıl işleyebileceğini daha derinlemesine araştırmamı sağladı. Olduğu gibi, savunmasızlık kültürel bir an yaşıyordu – popüler TED konuşmalarının konusu ve The ManKind Project ve Evryman gibi erkeklerin gelişmesine yardım etmeye yatırım yapan grupların odak noktası olarak (erkeklerin geri çekilmeleri, erkeklerde kendini yansıtmayı teşvik eden önceki hareketleri yankılıyordu, Robert Bly’nin “mitopoetik erkek hareketi” dahil).
Daha fazla erkeğin kırılganlığı kucaklamasını izlemek heyecan vericiydi. 2019’daki bir erkek grubu toplantısında, büyüdüğünü bildiğim gibi erkeklerin eylemleri ve duyguları için sorumluluk aldıklarını gördüm. Bu yeni normalden çok uzaktı ama en azından erkekler bir araya gelip konuşuyordu. Erkekliğin durumu hakkında umutlu hissetmeye başladım.
Ama erkeklerin kırılganlığının zehirli bir şeye dönüşmesini izledikçe umudum azalmaya başladı: Hadi buna huysuz bir kırılganlık diyelim.
Partnerinin arkadaşlarını asla görmemesini sağlamak için yalnızlığını dile getiren erkek arkadaşı düşünün. Ya da @beam_me_up_softboi Instagram hesabında toplanan sözde softbois’in yüzlerce metni ve anekdotları – duygularını çığların karı paylaştığı şekilde ifade eden erkekler, genellikle bir manipülasyon veya pasif saldırganlık biçimi olarak. HBO Show “Succession”da Kendall Roy, istismara uğramış kadınların kötü durumuyla empati kurduğunu, yalnızca narsisistik arzularını beslemek için söylüyor. Ve “Gelecek Vaat Eden Genç Kadın” filmi, duyarlılığı gizlice kadın düşmanlığına ve istismara kayan “iyi adam”ın dehşetini gözler önüne serdi.
Geçen yılki yüksek profilli mahkeme davalarında bazı uç örnekler yaşandı. Vurduğu iki kişinin ölümü ve bir diğerinin yaralanmasından sonra beraat eden Kyle Rittenhouse ile babası ve bir komşusu ile birlikte Ahmaud Arbery cinayetinden hüküm giyen Travis McMichael’ın mahkeme salonundaki gözyaşları kamuoyuna yansıdı. huysuz güvenlik açığı görüntüleri. Bu mazlum, kendini beğenmiş zihniyetin kişinin kendi savunmasızlığını diğerlerininkilere göre nasıl ayrıcalıklı hale getirdiğini çarpıcı bir şekilde gösteriyorlar: Ağlayan katil, kurbanının savunmasızlığını fark etmez.
Geçen yıl Capitol’e yapılan 6 Ocak saldırısının ardından huysuz bir kırılganlık festivali yaşandı. Saldırının kendisi şiddetli ve öfkeli olsa da, o gün polis memurlarına müstehcen çığlıklar atan veya ağır nesneler atan çoğu erkek mafyadaki çoğu, daha sonra utançlarını dile getirdiklerinde ağladılar, mazeretler sundular veya kaybettikleri iş ve arkadaşlardan şikayet ettiler. Bir isyancı, eylemleri için “Foxitis”i bile suçladı: Avukatı, Fox News’i aylarca izlemenin onu istikrarsızlaştırdığını ve gerçek olmayanlara inanmaya başladığı noktaya geldiğini savundu. Klasik zehirli erkeklik, sözde kahramanlar 6 Ocak’ta “Amerika’yı kurtarmak” için bir araya geldiklerinde tam anlamıyla sergileniyordu, ancak bazıları hesap sorulduğunda talihsiz patsies haline geldi. Pelerinleri bebek battaniyesi oldu.
Hırçın kırılganlık elbette erkeklerle sınırlı değildir. Bir örnek, Central Park’taki bir kuş gözlemcisinin “Afrikalı-Amerikalı bir adamın hayatımı tehdit ettiğini” yalan bir şekilde polise bildirdiği görüntülenen kadın Amy Cooper’ın sesinin nefes nefese ve panikle çıkmasında bulunabilir. köpeğini tasmasız.
Gerçek güvenlik açığı nedir? Kırılganlık konusundaki çalışmaları onu ünlü yapan bir araştırmacı olan Brené Brown, 2013 tarihli “Cesur Çok Cesaret: Savunmasız Olma Cesareti Yaşam Biçimimizi, Sevmeyi, Ebeveynliği Nasıl Dönüştürüyor?” kitabında “belirsizlik, risk ve duygusal maruz kalma” olarak tanımlıyor. ve Kurşun. Ancak hırçın güvenlik açığı, güvenlik açığı dilini bir sopa olarak kullanır. Gerçek savunmasızlık, değişimi, kişisel yanılabilirliği ve başkalarına güvenmenin insan koşulunu kabul etmek anlamına geliyorsa, huysuz kırılganlık, gücü elde tutmanın bir yolu olarak duygusal kırılganlığı taklit eder.
Gerçek savunmasızlık korkutucu görünüyorsa, öyledir – ama bu, herkes için olduğu gibi erkekler için de onu daha az gerekli kılmaz. Ya 5 Ocak 2021’de Donald Trump’ın seçim yenilgisine üzülen bir adam arkadaşlarına ve sevdiklerine korktuğunu ve artık kendisine değer vermediğine inandığı bir dünyada kontrolünü kaybettiğini hissettiğini itiraf ederse? Ya bu duygularla oturup isterse ağlasaydı ve değişen bir manzarada yolunu nasıl çizeceğini tartışsaydı? Bu savunmasız olurdu.
Bu tür bir güvenlik açığı elbette zor olabilir. Olumlu değişime kendini adamış erkek grupları önem kazansa bile, toplumumuz hala geniş çapta geleneksel erkeklik normlarını ve kısıtlamalarını dayatıyor. Ve çevrimiçi olarak, aşırı derecede toksik davranışların teşvik edildiği ve alkışlandığı birçok alan var – bunlardan bazıları aynı zamanda güvenlik açığı dilini de kullanıyor. Örneğin, incel forumlarında erkekler, cinsel olarak reddedilmenin acısıyla uğraşmak yerine, hak ettiklerini düşündükleri kadınlara saldırır ve bu bazen korkunç şiddete yol açar.
Peki, ne yapılmalı? Erkeklerin tartışma grupları ve televizyondaki daha incelikli erkek başroller, kendi başlarına erkeklik beklentilerimizi değiştiremese de, var olmaları ve popülerlik kazanmaları bir şey için önemlidir. Bell Hooks, 2005 tarihli “The Will to Change: Men, Masculinity and Love” adlı kitabında, erkeklere koşullanmalarının üstesinden nasıl geleceklerini göstermek için feminist düşünceyi kullandığı “Değişim için bir plan yoksa erkekler değişemez” diye yazdı.
Zor kısım henüz gelmedi. Değişim yorucu, sıkıcı ve korkutucu. Alçakgönüllülük ve kırılganlık gerektirir – gerçek şeyler, ucuz taklit değil. Ve bazı erkeklerin hak ettiğini düşündüğü şeylerden vazgeçmeyi gerektirir. Bununla birlikte, ödüller bu çabayı değerli kılacaktır.
“Aşkı bilmek için,” diye yazıyor Bayan Hooks, “erkekler hükmetme arzusunu bırakabilmelidir. ”
Alex McElroy (@abmcelroy1), sorunlu erkekleri reforme etmek için bir tarikat başlatan iki arkadaş hakkında “Atmosferliler” adlı romanın yazarıdır.
The Times yayınlamaya kararlıdır harf çeşitliliği editöre. Bu veya makalelerimizden herhangi biri hakkında ne düşündüğünüzü duymak isteriz. İşte bazıları ipuçları . Ve işte e-postamız: harfler@nytimes. com .
The New York Times Opinion bölümünü takip edin Facebook , Twitter (@NYTopinion) ve Instagram .