arkamikontrolet
New member
Spor dünyasını takip edenler, geçtiğimiz günlerde enteresan bir haberle karşılaştı. Asya Olimpiyat Komitesi, 2029 Asya Kış Olimpiyatları için seçtiği mesken sahibi ülkeyi deklare etti. Bu ülke, kar denildiği vakit aklımıza en son gelecek ülkelerden biri olan Suudi Arabistan oldu.
Son senelerda dönüp baktığımız vakit, kendi içine kapalı ya da baskıcı olmakla bilinen, ekseriyetle insan hakları ihlalleri ile anılan ülkelerin hayli sayıda büyük tertibe konut sahipliği yaptığını görüyoruz. Bugün bütün dünyanın gözünde berbat pozisyonda bulunan Rusya, son on yılda Kış Olimpiyatları’na ve Formula 1’e konut sahipliği yaptı. Bugün bir epey sporda tertip komiteleri paranın esiri ve sportswashing aracı olmakla suçlanıyor. Pekala nedir bu sportswashing?
Not: Bu yazı alıştığınız yazılardan biraz daha uzun olacak. Çünkü mevzu ile ilgili olarak Türkçe yazılmış sırf 1 (bir) adet Türkçe akademik çalışma var, en sonda kaynaklarda bulabilirsiniz. O yüzden daha geniş bir açıdan bakmak, bilhassa yakın gelecekte oldukçaça irdelenecek bu bahis için değerli.
Kavramın bir de Türkçesi olsa ya?
Sportswashing kavramı epey eski bulunmasına karşın isimlendirilmesi fakat 2015 yılında gerçekleşiyor. 2015 yılında Azerbaycan’da yapılacak bir tertibe yönelik hareketlerde ortaya çıkan kavram çabucak sonrasında dünya çapında kabul görüyor.
Aslında bahisle ilgili olarak Türkçe akademik literatür pek az lakin kavramın Türkçe bir ismi de bulunuyor: “sporla aklama”. Bu aklama, bilhassa futbol sohbetlerinde sık sık söylenen “Kara para aklıyorlar abi, bahis baronları abi” tezlerindeki üzere kara parayla değil, kötü şöhretle alakalı. Amaç dikkatleri insan hakları ihlallerinden, adaletsiz uygulamalardan uzağa çekmek.
Aslında spor daima politik açıdan kullanılmış olabilir mi?
Antik Roma’dan bu yana halkın yansısını yumuşatmak, daha dost canlısı bir imaj çizmek isteyen imparatorlar ve hükümdarlar sporu bu maksatla kullandı. At arabası yarışları, gladyatör dövüşleri gibi cümbüşler, imparatorların halkın nezdindeki imajını düzeltmeye hizmet ederdi. Günümüzde de bu durum pek değişmedi.
Hatta bu durum sırf Avrupa toplumlarına has de değildi. Antik Mısır, o dönemki rakipleri olan toplumlardan atletleri da davet eder ve güreş maçları düzenlerdi. Bu maçların cümbüş kadar değerli bir diğer maksadı daha vardı, o da Mısır’ın ne kadar kuvvetli olduğunu bir güreşçi üzerinden göstermek.
elbet dünya değiştikçe sporun yapısı da ve kültürel olarak pozisyonu da daima olarak değişiyor. Algı yaratma ve toplumsal denetim açısından bakıldığında spor büyük bir güce sahip ve bu güç de çoğunlukla otoriter idareler tarafınca kullanılıyor. Sportswashing ile birlikte kişi, kurum ya da kurumlar kendilerine olumlu bir imaj yahut sempati yaratmak, olumsuz tenkitlerden uzaklaşmak için spor aktivitelerini kullanıyor.
Franco’nun hayaleti
Gelelim Franco’ya. Sporla ilgili bir yazıda niye eski İspanya diktatörünün ismi var? Çünkü kendisi hem İspanya’nın futboldaki gücünü kullanarak dünyaya gövde gösterisi yapıyor aynı vakitte İspanya ortasında Real Madrid hegemonyasının kurulmasına önayak oluyordu. Ona göre spor, hem her daim hazır genç nüfus elde etmek tıpkı vakitte kitleleri yönetmek için değerliydi. Üstünde hakikat düzgün bir kıyafeti, futbolu ve televizyonu olan kimse bir şeyden şikayet etmezdi. Nazilerin ve Faşistlerin sonu daha sonrasında daha yumuşak bir dikta için de bu güç gerekliydi.
Hatta bu tesir aslında Türk Futbol Tarihi’nde bile görülür. 1954 Dünya Kupası öncesi, Türkiye ile İspanya birebir kümede yer aldığında, kupaya gidecek ekibi belirlemek için iki maç oynanır. Birinci maçı 4-1 kaybedip ikinci maçı 1-0 kazandığımız için, tarafsız alanda bir üçüncü maç oynanır. (bu biçimdelar averaj uygulaması yoktu) daha sonrasında da İtalya’da yapılan maç 2-2 biter. Tribüne kaçak girmiş çocuklardan birine gözleri bağlı biçimde kura çektirilir. Kurayı çeken çocuğun da isminin Franco olması İspanyollar tarafınca talihe yorulur fakat küçük çocuğun çektiği kağıtta Turchia (Türkiye) müellif. esasen diktatör olan Franco’nun da İspanya için ne kadar iyi olduğu farklı bir tartışma konusudur da o bu yazının konusu değildir.
Franco’nun futbol üzerinde o denli bir manipülasyon gücü vardır ki FIFA bile turnuva başlamadan kümeden çıkacak ekibin seri başı olacağını belirtir, çünkü kümeden İspanya’nın çıkacağına kesin gözüyle bakılır. Fakat o iş o denli olmaz, Franco da ulusal ekiple sergileyemediği gösterişi Real Madrid üzerinden stantlar. Bu esnada da sağda solda irili ufaklı ne kadar otoriter idare var ise onlara sportswashing’in nasıl yapılacağına dair ders niteliğinde yollar gösterir. Her diktatörün ülkede bir spor ekibi olması ile sporun diktatöre memleketler arası saygınlık kazandırması içindeki farkı ortaya koyan isim olur.
Aslında o da Hitler gibi başka diktatörlerden öğrendiklerini geliştirmektedir ya, o periyodun spor-siyaset münasebeti başlı başına bir evrak konusu olduğu için bırakıyoruz şimdilik. Hitler’in Olimpiyatı olarak da isimlendirilen 1936 Münih Olimpiyatları da önemli bir propaganda maksadıdır, o olimpiyatta madalya alırken Nazi selamı veren Amerikalı vs. atletleri görmek mümkündür. Lakin Hitler, sportswashing’den çok son kısımda tartışacağımız üzere propaganda yapmıştır.
Peki niye illa spor da sanat aktiviteleri değil?
Yeterince paranız var ise neredeyse herkesi her yere işini yapmak üzere gelmeye ikna edebilirsiniz. bir epey futbolcunun mesleğinin sonlarında ABD, Çin ve Körfez ülkelerine gitme sebebi şişkin bir emeklilik ikramiyesi almaktır. Bir Erling Haaland’ı şu an alamazsınız lakin vakti gelince bir Xavi’niz olabilir. Pekala otoriter rejimler niye sanat ya da öteki bir şey değil de spora yönelirler?
Öncelikle insanların ilgisini spora çekmek oldukca kolaydır. Bugün neredeyse herkesle bir spor üzerine konuşabilirsiniz lakin rastgele bir sanat kısmı üzerine, ideoloji üzerine konuşamazsınız. Çünkü bu alanlara dahil olabilmek için gereken eğitim seviyesi farklıdır. Aslında sporu da doğru düzgün konuşabilmek için aşikâr bir spor bilgisi gerekir fakat “Orta alanda sayısal üstünlük yaratıp, rakibin oyun merkezini baskı altına almamız ve beklerle stoperler içindeki half space’lere oyuncu kaçırmamız lazım ki daha olgun, gol ihtimali yüksek kaliteli konum bulalım” demedilk evvel “Kardeşim ortası bomboş, girin ortadan” denebiliyor. Sanatta , ideolojide ya da diğer bir fazlaca alanda bu yok.
Bir diğer kıymetli nokta da sporun yapı olarak eğlence sektörüne dönüşmüş olması ve epeyce daha geniş kitlelere ulaşıyor olması. İtirazınız var ise çabucak küçük bir deney yapalım. Bir dostunuza, bu hafta tuttuğu ekibin kimle oynayacağını sorun. Bir de bir dostunuza bu hafta kentte hangi tiyatro olduğunu ya da sinemada vizyonda hoş bir sinema olup olmadığını sorun.
Bir de gelin, sporun popülerliği haricindeki tesirine bakalım:
Otoriter rejimlerin onaylanma gereksinimi ve spor…
Spor tertipleri, politikayı spordan uzak tutmaya çok kararlıdır. FIFA da IOC (Uluslararası Olimpiyat Komitesi) politik hareketleri spordan uzak tutmaya çalışır. Oyuncuların yapamayacağı gol sevinçlerinden yayına verilmeyecek tezahürat ve imgelere kadar önemli bir listeleri vardır. Bu tertipler, çalışmalarının apolitik olduğu konusunda ısrarcıdır.
Bu apolitik tutum, otoriter rejimlerin gereksinim duyduğu uluslararası onaylanma muhtaçlığını da karşılar. Ülkedeki destekçileri “İşte başarımız” diye lanse edecekleri bir tertibe kavuşurken, dış ülkelerde yaşayan ve siyasetle hayli da ilgilenmeyen kesitler de “O kadar da berbat bir yer değil herbiçimde, millet eğleniyor” diye düşünür. Yakın vakte kadar ülkenin yarısının bayan oldukları için otomobil kullanamadığı Suudi Arabistan sokaklarında Formula 1 araçları görür görmez beşerler, ülkenin çağdaşlığa daha açık olduğunu düşünebilir.
Neyin ne vakit konuşulduğuna aktifliğin kendisi karar verir!
Sportswashing’in niye işe yaradığı konusunda farklı teoriler var. Bu teorilerden biri ise tartışmalı mevzuların konuşulma vakti. Katar Dünya Kupası bu mevzuda kıymetli örnek. Üstteki arama sonuçlarını kendi ekranımdan aldım. Pekala 2010 yılında organizasyon Katar’a verildiğinden bu yana, inşaat çalışmalarında kaç kişi öldü? Guardian’a göre bu sayı, Şubat 2021’de 6750 idi. (Katarlı yetkililer bu savları reddediyor) Bu hususta rastgele bir haber ya da arama önerisi var mı? Yok. Çünkü Google algoritması, tavsiyelerini öbür aramalara göre veriyor.
Teorimiz de aslında bu arama sonuçlarını destekleyen, daha doğrusu bekleyen bir teori. Çünkü bu teoriye bakılırsa olumsuz olaylar ve hak ihlalleri sürekli konuşulur fakat bu konuşmalar, aktifliğin başlaması ile bir arada son bulur. Çünkü daima olarak bir aktivite vardır ve büyük haber pahası taşıyan olaylar alanda olup bitenlerdir. Guardian istediği kadar istatistik tutup Katar’ı eleştirebilir; kupa başladığında İngiltere Ulusal Kadrosu haberlerini manşetine taşıyacaktır. Çünkü hem okurlar bunu isteyecektir, tıpkı vakitte gazetecilerin diğer bir şeye odaklanmaya vakti olmayacaktır.
Organizasyonları bu ülkelere verenler, bu durumun farkında değil mi?
Her şeyin artısı, eksisi olduğu üzere sportswashing’in de artısı ve eksisi var. Tertiplerdeki bireyler de otoriter rejimlerin spor yardımıyla kendilerine bir modül geçerlilik kazandırmak istediğini ve ülkelerindeki huzuru müdafaaya yardımcı olmaya çalıştıklarını biliyor. Müsaade vermelerinin altında ise farklı anlayışlar yatıyor.
Bu anlayışlardan biri elbette ki para. Tertip için fazlaca para dökebileceği garanti olan birilerinin olması her vakit için düzgün oluyor. Ayrıyeten tertipler için ülkelerin yaptığı yatırımın da uzun vadede o toplumlara yararının olabileceği düşünülüyor.
Bir öteki kıymetli husus başlığı da spor diplomasisi. Bir devletin barışçıl yollarla bağlantı kurabileceği, siyasi ve diplomatik amaçlarına ulaşabileceği tüm sportif kaynaklar spor diplomasisi olarak isimlendiriliyor. diplomasi çift taraflı bir olgu olduğu için pekala daha özgürlükçü dünyanın da otoriter rejimlerle bağlantı kurması ve daha açık olmaya davet etmesi için spor tertipleri bir araç olabiliyor. Örneğin Sebastian Vettel, Suudi Arabistan’da bayanların araç kullanmasına yönelik olumlu tesir yaratmak için bayanlarla Go Kart yapabiliyor ya da Katar’da içki içilebilen özel alanlar ayrılarak, alkol yasağı yumuşatılabiliyor.
Sportswashing yapılan ülkelerde reaksiyon yok mu?
Bu yansıların varlığı, ülkenin yapısına bakılırsa değişiyor. Örneğin 2016 Rio Olimpiyatları için yapılan harcamalar, gerçekleşen usulsüzlükler ve insan hakları ihlalleri, direkt Brezilyalıları etkilediği için reaksiyonlar ve protestolar pek fazlaydı. Bir başka örnek olan Katar’da ise inşaatlarda çalışanlar halihazırda göçmenlerden oluşuyor. Haliyle Katar halkı açısından durum daha tolere edilebilir. bir daha de kimi kesitlerden çok harcamalara yönelik reaksiyonlar gelebiliyor.
Öte yandan karşı kampta bulunanlar ise teorilere nazaran iki farklı görüşü temsil etme eğiliminde oluyor. Bu görüşlerden birincisi, merkez sağ görüşle gelen “Ülkemizi temsil ediyoruz/Ülkemizin gücünü gösteriyoruz ve bu yüzden hakkımızda kara propaganda var” görüşü. İkinci görüş ise otoriter ülkelerin halklarının da spordan keyif almaya hakkı olduğunu savunuyor. Kaldı ki bu aktifliklerin daha sonradan yerini değiştirmek ya da otoriter idareleri büsbütün dışlamak, halkta da bir düşmanlık tesiri yaratabiliyor. Francbu biçimdeında İspanya’dan kaçanlar bile Cumhuriyet bayrakları açıp Real Madrid’i deplasmanlarda destekliyordu. Gruplar ya da tertiplerle hükümetler spor izleyicilerinin gözünde ayrılıyor.
Kaldı ki vakit zaman sportswashing sahiden de değişimin bildirisini vermek için de kullanılıyor. Birtakım ülkeler yeni yüzlerini tanıtmak için spor üzere nazarance daha yumuşak ve daha eğlenceli bir açıdan yanaşmayı tercih edebiliyor.
Peki sportswashing bir propaganda maksadı mıdır?
Her ne kadar işin ortasında bir imaj düzeltme çabası olsa da sportswashing’in propaganda aracı olduğunu söylemek pek de hakikat olmaz. Propaganda çalışmalarının hedefi “En üstün benim dediğimdir” demektir. TDK’deki yeni tanıma baktığımızda “bir öğreti, fikir yahut inancı diğerlerine tanıtmak, benimsetmek ve yaymak maksadıyla kelam, yazı vb. yollarla gerçekleştirilen çalışmalar” sözünü görüyoruz. Sportswashing yalnızca politik bir yapı değildir, toplumsal ve ekonomik yanı da bulunur.
Sportswashing ise dikkatleri insan hakları ihlallerinden, yolsuzluklardan, hak ihlallerinden, savaşlardan ya da makûs imaj oluşturmalarına niye olan öteki olaylardan çekmeyi amaçlıyor. Bu ülkelerin, kurumların ya da şahısların maksadı kendilerine yönelik olumlu izlenimler oluşturmak, sempati hissi uyandırmak ve dikkatleri öteki tarafa çekmektir.
Sportswashing’in dijital dünyaya tesiri yok mu pekala?
elbet ki sporla aklamanın dijital dünya üzerinde de tesiri bulunuyor. Bilhassa iki farklı açıdan sportswashing tesirini gorebiliyoruz. Birincisi, bilhassa e-spor müsabakalarını ülkelerine çekmek ve oyun içeriklerinde kendileriyle ilgili olumlu izlenimler oluşturmak üzerinden gerçekleşiyor. Çünkü bu ülkeler epeyce önemli bir pazara sahip.
İkinci değerli nokta ise günümüzde çabucak her şeyi öğrendiğimiz internet aramaları. Sportswashing yapan bir kişi, kurum, kuruluş ya da ülke ile ilgili olarak aramalar -bir süre de olsa- olumsuz sonuçlardan uzağa kayar. Bunun kararı olarak da ülkeler farklı bir izlenime kavuşabilir. Öte yandan tartışmaların daha da alevlenmesi ve protestolar gerçekleşmesi durumunda ise Streisand tesiri ile üstü kapatılmak istenen olumsuz davranışlar daha hayli öne çıkabiliyor.
Sportswashing; boks, golf, bisiklet, Formula 1, basketbol, futbol gibi çeşitli alanlarda gerçekleşebiliyor. Yazıyı bakılırsace kısa tutmak ismine yaşanan olumsuz olaylar ve olaylarla ilişkilendirilen kişi, kurum ve ülkelere verilen etkinlikler listesi koymamayı tercih ettik.
Kaynaklar:
Son senelerda dönüp baktığımız vakit, kendi içine kapalı ya da baskıcı olmakla bilinen, ekseriyetle insan hakları ihlalleri ile anılan ülkelerin hayli sayıda büyük tertibe konut sahipliği yaptığını görüyoruz. Bugün bütün dünyanın gözünde berbat pozisyonda bulunan Rusya, son on yılda Kış Olimpiyatları’na ve Formula 1’e konut sahipliği yaptı. Bugün bir epey sporda tertip komiteleri paranın esiri ve sportswashing aracı olmakla suçlanıyor. Pekala nedir bu sportswashing?
Not: Bu yazı alıştığınız yazılardan biraz daha uzun olacak. Çünkü mevzu ile ilgili olarak Türkçe yazılmış sırf 1 (bir) adet Türkçe akademik çalışma var, en sonda kaynaklarda bulabilirsiniz. O yüzden daha geniş bir açıdan bakmak, bilhassa yakın gelecekte oldukçaça irdelenecek bu bahis için değerli.
Kavramın bir de Türkçesi olsa ya?
Sportswashing kavramı epey eski bulunmasına karşın isimlendirilmesi fakat 2015 yılında gerçekleşiyor. 2015 yılında Azerbaycan’da yapılacak bir tertibe yönelik hareketlerde ortaya çıkan kavram çabucak sonrasında dünya çapında kabul görüyor.
Aslında bahisle ilgili olarak Türkçe akademik literatür pek az lakin kavramın Türkçe bir ismi de bulunuyor: “sporla aklama”. Bu aklama, bilhassa futbol sohbetlerinde sık sık söylenen “Kara para aklıyorlar abi, bahis baronları abi” tezlerindeki üzere kara parayla değil, kötü şöhretle alakalı. Amaç dikkatleri insan hakları ihlallerinden, adaletsiz uygulamalardan uzağa çekmek.
Aslında spor daima politik açıdan kullanılmış olabilir mi?
Antik Roma’dan bu yana halkın yansısını yumuşatmak, daha dost canlısı bir imaj çizmek isteyen imparatorlar ve hükümdarlar sporu bu maksatla kullandı. At arabası yarışları, gladyatör dövüşleri gibi cümbüşler, imparatorların halkın nezdindeki imajını düzeltmeye hizmet ederdi. Günümüzde de bu durum pek değişmedi.
Hatta bu durum sırf Avrupa toplumlarına has de değildi. Antik Mısır, o dönemki rakipleri olan toplumlardan atletleri da davet eder ve güreş maçları düzenlerdi. Bu maçların cümbüş kadar değerli bir diğer maksadı daha vardı, o da Mısır’ın ne kadar kuvvetli olduğunu bir güreşçi üzerinden göstermek.
elbet dünya değiştikçe sporun yapısı da ve kültürel olarak pozisyonu da daima olarak değişiyor. Algı yaratma ve toplumsal denetim açısından bakıldığında spor büyük bir güce sahip ve bu güç de çoğunlukla otoriter idareler tarafınca kullanılıyor. Sportswashing ile birlikte kişi, kurum ya da kurumlar kendilerine olumlu bir imaj yahut sempati yaratmak, olumsuz tenkitlerden uzaklaşmak için spor aktivitelerini kullanıyor.
Franco’nun hayaleti
Gelelim Franco’ya. Sporla ilgili bir yazıda niye eski İspanya diktatörünün ismi var? Çünkü kendisi hem İspanya’nın futboldaki gücünü kullanarak dünyaya gövde gösterisi yapıyor aynı vakitte İspanya ortasında Real Madrid hegemonyasının kurulmasına önayak oluyordu. Ona göre spor, hem her daim hazır genç nüfus elde etmek tıpkı vakitte kitleleri yönetmek için değerliydi. Üstünde hakikat düzgün bir kıyafeti, futbolu ve televizyonu olan kimse bir şeyden şikayet etmezdi. Nazilerin ve Faşistlerin sonu daha sonrasında daha yumuşak bir dikta için de bu güç gerekliydi.
Hatta bu tesir aslında Türk Futbol Tarihi’nde bile görülür. 1954 Dünya Kupası öncesi, Türkiye ile İspanya birebir kümede yer aldığında, kupaya gidecek ekibi belirlemek için iki maç oynanır. Birinci maçı 4-1 kaybedip ikinci maçı 1-0 kazandığımız için, tarafsız alanda bir üçüncü maç oynanır. (bu biçimdelar averaj uygulaması yoktu) daha sonrasında da İtalya’da yapılan maç 2-2 biter. Tribüne kaçak girmiş çocuklardan birine gözleri bağlı biçimde kura çektirilir. Kurayı çeken çocuğun da isminin Franco olması İspanyollar tarafınca talihe yorulur fakat küçük çocuğun çektiği kağıtta Turchia (Türkiye) müellif. esasen diktatör olan Franco’nun da İspanya için ne kadar iyi olduğu farklı bir tartışma konusudur da o bu yazının konusu değildir.
Franco’nun futbol üzerinde o denli bir manipülasyon gücü vardır ki FIFA bile turnuva başlamadan kümeden çıkacak ekibin seri başı olacağını belirtir, çünkü kümeden İspanya’nın çıkacağına kesin gözüyle bakılır. Fakat o iş o denli olmaz, Franco da ulusal ekiple sergileyemediği gösterişi Real Madrid üzerinden stantlar. Bu esnada da sağda solda irili ufaklı ne kadar otoriter idare var ise onlara sportswashing’in nasıl yapılacağına dair ders niteliğinde yollar gösterir. Her diktatörün ülkede bir spor ekibi olması ile sporun diktatöre memleketler arası saygınlık kazandırması içindeki farkı ortaya koyan isim olur.
Aslında o da Hitler gibi başka diktatörlerden öğrendiklerini geliştirmektedir ya, o periyodun spor-siyaset münasebeti başlı başına bir evrak konusu olduğu için bırakıyoruz şimdilik. Hitler’in Olimpiyatı olarak da isimlendirilen 1936 Münih Olimpiyatları da önemli bir propaganda maksadıdır, o olimpiyatta madalya alırken Nazi selamı veren Amerikalı vs. atletleri görmek mümkündür. Lakin Hitler, sportswashing’den çok son kısımda tartışacağımız üzere propaganda yapmıştır.
Peki niye illa spor da sanat aktiviteleri değil?
Yeterince paranız var ise neredeyse herkesi her yere işini yapmak üzere gelmeye ikna edebilirsiniz. bir epey futbolcunun mesleğinin sonlarında ABD, Çin ve Körfez ülkelerine gitme sebebi şişkin bir emeklilik ikramiyesi almaktır. Bir Erling Haaland’ı şu an alamazsınız lakin vakti gelince bir Xavi’niz olabilir. Pekala otoriter rejimler niye sanat ya da öteki bir şey değil de spora yönelirler?
Öncelikle insanların ilgisini spora çekmek oldukca kolaydır. Bugün neredeyse herkesle bir spor üzerine konuşabilirsiniz lakin rastgele bir sanat kısmı üzerine, ideoloji üzerine konuşamazsınız. Çünkü bu alanlara dahil olabilmek için gereken eğitim seviyesi farklıdır. Aslında sporu da doğru düzgün konuşabilmek için aşikâr bir spor bilgisi gerekir fakat “Orta alanda sayısal üstünlük yaratıp, rakibin oyun merkezini baskı altına almamız ve beklerle stoperler içindeki half space’lere oyuncu kaçırmamız lazım ki daha olgun, gol ihtimali yüksek kaliteli konum bulalım” demedilk evvel “Kardeşim ortası bomboş, girin ortadan” denebiliyor. Sanatta , ideolojide ya da diğer bir fazlaca alanda bu yok.
Bir diğer kıymetli nokta da sporun yapı olarak eğlence sektörüne dönüşmüş olması ve epeyce daha geniş kitlelere ulaşıyor olması. İtirazınız var ise çabucak küçük bir deney yapalım. Bir dostunuza, bu hafta tuttuğu ekibin kimle oynayacağını sorun. Bir de bir dostunuza bu hafta kentte hangi tiyatro olduğunu ya da sinemada vizyonda hoş bir sinema olup olmadığını sorun.
Bir de gelin, sporun popülerliği haricindeki tesirine bakalım:
Otoriter rejimlerin onaylanma gereksinimi ve spor…
Spor tertipleri, politikayı spordan uzak tutmaya çok kararlıdır. FIFA da IOC (Uluslararası Olimpiyat Komitesi) politik hareketleri spordan uzak tutmaya çalışır. Oyuncuların yapamayacağı gol sevinçlerinden yayına verilmeyecek tezahürat ve imgelere kadar önemli bir listeleri vardır. Bu tertipler, çalışmalarının apolitik olduğu konusunda ısrarcıdır.
Bu apolitik tutum, otoriter rejimlerin gereksinim duyduğu uluslararası onaylanma muhtaçlığını da karşılar. Ülkedeki destekçileri “İşte başarımız” diye lanse edecekleri bir tertibe kavuşurken, dış ülkelerde yaşayan ve siyasetle hayli da ilgilenmeyen kesitler de “O kadar da berbat bir yer değil herbiçimde, millet eğleniyor” diye düşünür. Yakın vakte kadar ülkenin yarısının bayan oldukları için otomobil kullanamadığı Suudi Arabistan sokaklarında Formula 1 araçları görür görmez beşerler, ülkenin çağdaşlığa daha açık olduğunu düşünebilir.
Neyin ne vakit konuşulduğuna aktifliğin kendisi karar verir!
Sportswashing’in niye işe yaradığı konusunda farklı teoriler var. Bu teorilerden biri ise tartışmalı mevzuların konuşulma vakti. Katar Dünya Kupası bu mevzuda kıymetli örnek. Üstteki arama sonuçlarını kendi ekranımdan aldım. Pekala 2010 yılında organizasyon Katar’a verildiğinden bu yana, inşaat çalışmalarında kaç kişi öldü? Guardian’a göre bu sayı, Şubat 2021’de 6750 idi. (Katarlı yetkililer bu savları reddediyor) Bu hususta rastgele bir haber ya da arama önerisi var mı? Yok. Çünkü Google algoritması, tavsiyelerini öbür aramalara göre veriyor.
Teorimiz de aslında bu arama sonuçlarını destekleyen, daha doğrusu bekleyen bir teori. Çünkü bu teoriye bakılırsa olumsuz olaylar ve hak ihlalleri sürekli konuşulur fakat bu konuşmalar, aktifliğin başlaması ile bir arada son bulur. Çünkü daima olarak bir aktivite vardır ve büyük haber pahası taşıyan olaylar alanda olup bitenlerdir. Guardian istediği kadar istatistik tutup Katar’ı eleştirebilir; kupa başladığında İngiltere Ulusal Kadrosu haberlerini manşetine taşıyacaktır. Çünkü hem okurlar bunu isteyecektir, tıpkı vakitte gazetecilerin diğer bir şeye odaklanmaya vakti olmayacaktır.
Organizasyonları bu ülkelere verenler, bu durumun farkında değil mi?
Her şeyin artısı, eksisi olduğu üzere sportswashing’in de artısı ve eksisi var. Tertiplerdeki bireyler de otoriter rejimlerin spor yardımıyla kendilerine bir modül geçerlilik kazandırmak istediğini ve ülkelerindeki huzuru müdafaaya yardımcı olmaya çalıştıklarını biliyor. Müsaade vermelerinin altında ise farklı anlayışlar yatıyor.
Bu anlayışlardan biri elbette ki para. Tertip için fazlaca para dökebileceği garanti olan birilerinin olması her vakit için düzgün oluyor. Ayrıyeten tertipler için ülkelerin yaptığı yatırımın da uzun vadede o toplumlara yararının olabileceği düşünülüyor.
Bir öteki kıymetli husus başlığı da spor diplomasisi. Bir devletin barışçıl yollarla bağlantı kurabileceği, siyasi ve diplomatik amaçlarına ulaşabileceği tüm sportif kaynaklar spor diplomasisi olarak isimlendiriliyor. diplomasi çift taraflı bir olgu olduğu için pekala daha özgürlükçü dünyanın da otoriter rejimlerle bağlantı kurması ve daha açık olmaya davet etmesi için spor tertipleri bir araç olabiliyor. Örneğin Sebastian Vettel, Suudi Arabistan’da bayanların araç kullanmasına yönelik olumlu tesir yaratmak için bayanlarla Go Kart yapabiliyor ya da Katar’da içki içilebilen özel alanlar ayrılarak, alkol yasağı yumuşatılabiliyor.
Sportswashing yapılan ülkelerde reaksiyon yok mu?
Bu yansıların varlığı, ülkenin yapısına bakılırsa değişiyor. Örneğin 2016 Rio Olimpiyatları için yapılan harcamalar, gerçekleşen usulsüzlükler ve insan hakları ihlalleri, direkt Brezilyalıları etkilediği için reaksiyonlar ve protestolar pek fazlaydı. Bir başka örnek olan Katar’da ise inşaatlarda çalışanlar halihazırda göçmenlerden oluşuyor. Haliyle Katar halkı açısından durum daha tolere edilebilir. bir daha de kimi kesitlerden çok harcamalara yönelik reaksiyonlar gelebiliyor.
Öte yandan karşı kampta bulunanlar ise teorilere nazaran iki farklı görüşü temsil etme eğiliminde oluyor. Bu görüşlerden birincisi, merkez sağ görüşle gelen “Ülkemizi temsil ediyoruz/Ülkemizin gücünü gösteriyoruz ve bu yüzden hakkımızda kara propaganda var” görüşü. İkinci görüş ise otoriter ülkelerin halklarının da spordan keyif almaya hakkı olduğunu savunuyor. Kaldı ki bu aktifliklerin daha sonradan yerini değiştirmek ya da otoriter idareleri büsbütün dışlamak, halkta da bir düşmanlık tesiri yaratabiliyor. Francbu biçimdeında İspanya’dan kaçanlar bile Cumhuriyet bayrakları açıp Real Madrid’i deplasmanlarda destekliyordu. Gruplar ya da tertiplerle hükümetler spor izleyicilerinin gözünde ayrılıyor.
Kaldı ki vakit zaman sportswashing sahiden de değişimin bildirisini vermek için de kullanılıyor. Birtakım ülkeler yeni yüzlerini tanıtmak için spor üzere nazarance daha yumuşak ve daha eğlenceli bir açıdan yanaşmayı tercih edebiliyor.
Peki sportswashing bir propaganda maksadı mıdır?
Her ne kadar işin ortasında bir imaj düzeltme çabası olsa da sportswashing’in propaganda aracı olduğunu söylemek pek de hakikat olmaz. Propaganda çalışmalarının hedefi “En üstün benim dediğimdir” demektir. TDK’deki yeni tanıma baktığımızda “bir öğreti, fikir yahut inancı diğerlerine tanıtmak, benimsetmek ve yaymak maksadıyla kelam, yazı vb. yollarla gerçekleştirilen çalışmalar” sözünü görüyoruz. Sportswashing yalnızca politik bir yapı değildir, toplumsal ve ekonomik yanı da bulunur.
Sportswashing ise dikkatleri insan hakları ihlallerinden, yolsuzluklardan, hak ihlallerinden, savaşlardan ya da makûs imaj oluşturmalarına niye olan öteki olaylardan çekmeyi amaçlıyor. Bu ülkelerin, kurumların ya da şahısların maksadı kendilerine yönelik olumlu izlenimler oluşturmak, sempati hissi uyandırmak ve dikkatleri öteki tarafa çekmektir.
Sportswashing’in dijital dünyaya tesiri yok mu pekala?
elbet ki sporla aklamanın dijital dünya üzerinde de tesiri bulunuyor. Bilhassa iki farklı açıdan sportswashing tesirini gorebiliyoruz. Birincisi, bilhassa e-spor müsabakalarını ülkelerine çekmek ve oyun içeriklerinde kendileriyle ilgili olumlu izlenimler oluşturmak üzerinden gerçekleşiyor. Çünkü bu ülkeler epeyce önemli bir pazara sahip.
İkinci değerli nokta ise günümüzde çabucak her şeyi öğrendiğimiz internet aramaları. Sportswashing yapan bir kişi, kurum, kuruluş ya da ülke ile ilgili olarak aramalar -bir süre de olsa- olumsuz sonuçlardan uzağa kayar. Bunun kararı olarak da ülkeler farklı bir izlenime kavuşabilir. Öte yandan tartışmaların daha da alevlenmesi ve protestolar gerçekleşmesi durumunda ise Streisand tesiri ile üstü kapatılmak istenen olumsuz davranışlar daha hayli öne çıkabiliyor.
Sportswashing; boks, golf, bisiklet, Formula 1, basketbol, futbol gibi çeşitli alanlarda gerçekleşebiliyor. Yazıyı bakılırsace kısa tutmak ismine yaşanan olumsuz olaylar ve olaylarla ilişkilendirilen kişi, kurum ve ülkelere verilen etkinlikler listesi koymamayı tercih ettik.
Kaynaklar:
- Otoriter Rejimlerin Aklanma Prosedürü Olarak Sportswashing:
- Suudi Arabistan Krallığı Örneği
- How Countries Use Sports To Improve Their Image
- ‘Sportswashing’: unethical but sadly here to stay
- Sportswashing: a growing threat to sport
- Qatar’s soft power sports diplomacy
- Saudi uses sports ‘soft power’ as lever of influence
- Sportswashing, a new word for an old idea
- Advocacy and sports: human rights in Bahrain
- Revealed: 6,500 migrant workers have died in Qatar since World Cup awarded
- Qatar’s sports strategy: a case of sports diplomacy or sportswashing?
- A clean image? – A study of Qatar, the human rights violations they are accused of and the strategies the country uses to improve its image
- Using Sports to “Build It Up” or “Wash It down”: How Sportswashing Give Sports a Bad Name.