Dahi kafalar
New member
Geçen ay Çin’in Covid’i kontrol altına alma politikalarına karşı cüretkar gösterilerde dile getirilen halk hoşnutsuzluğu, Başkan Xi Jinping’in iktidarda olduğu on yılda karşılaştığı en büyük iç krizi temsil ediyor. Hükümeti protestoları hızla bastırdı. Şimdi olayları huzursuz bir nüfus ile boyun eğmez bir otoriter hükümet arasında yavaş yavaş yanan bir çıkmaz olarak görmek cazip gelebilir. Ancak Komünist Partinin Çin halkıyla ilişkisi bundan daha karmaşık.
Göstericilere baskı uyguladığı anda, Bay Xi’nin hükümeti, çarpıcı bir yanıt verebilirlik sergileyerek popüler olmayan “sıfır Kovid” stratejisinden uzaklaşarak, esasen onların ana talebine boyun eğdi. Bu dönemi geride bırakmak için daha fazla çalışma gerekiyor, ancak Bay Xi’nin artık Çin’i yöneten toplumsal sözleşmeyi yeniden yazma fırsatı var – istikrar ve refah karşılığında halkın otokrasiye boyun eğdiği zımni pazarlık.
Krizin siyasi potansiyelini maksimize etme ustası olan Deng Xiaoping’den öğrenebilirdi. Bay Deng, 1970’lerin sonunda Mao Zedong’un ölümünden sonra iktidara geri döndüğünde, Komünist Parti varoluşsal bir krizle karşı karşıya kaldı: Mao’nun despotik yönetimi Çin’i yoksullaştırmış ve partiyi harap etmişti. Bay Deng anı yakaladı, siyasi istikrar ve yaşam standartlarının iyileştirilmesi adına Mao’nun Komünist nirvana fantezilerini terk etti. Partinin halkla mutabakatı yeniden çizildi.
1990’ların başlarında, Çin’in yönetici seçkinleri bir kez daha moralleri bozuk ve yönsüzdü. Pekin’de 1989’da demokrasi yanlısı gösterilere yönelik baskı, partinin imajını lekeledi ve Aralık 1991’de Sovyetler Birliği parçalandı. Bay Deng, krizi yine fırsata çevirdi. Sovyetlerin dağılmasından sadece aylar sonra, 87 yaşındaki lider partiyi topladı ve piyasa reformlarına yeni bir soluk getirdi. Bunu takip eden onlarca yıllık ekonomik başarı, partinin “cennetin yetkisini” – imparatorluk döneminin ilahi bir yönetme hakkı kavramını – yeniden doğruladı.
Bay Deng, suçu başkalarının (Mao ve Sovyetler) üzerine yüklenen krizlerden yararlanma avantajına sahipti. Bay Xi’nin önemli miktarda siyasi sermaye yatırdığı ancak ekonomiyi boğan ve ender sokak gösterilerini kışkırtan bir Kovid politikasından kendisini ayırması o kadar kolay olmayacak. Ama kendine göre bir avantajı var: Ekim ayındaki Komünist Parti kongresi sırasında, Bay Xi üçüncü bir dönemi garantiledi ve partinin üst kademelerini destekçileriyle istifledi. Büyük bir politika hatasını kabul etmek, siyasi hayatta kalmasını tehlikeye atmayacaktır.
Bay Xi’nin yalnızca sıfır Covid’den uzaklaşmak için değil, aynı zamanda partinin halkla olan anlaşmasını bir kez daha tehlikeye atan kişisel bir yönetim tarzından da uzaklaşmak için stratejik bir penceresi var. Bay Xi’nin önünde, uzun süredir devam eden bu sözleşme, partiyi liyakate dayalı ve idari açıdan yetkin olmaya zorlamıştı. Memurlar bulundukları il ve ilçelerin ekonomik performansına göre terfi ettirildi ve sınırlı da olsa vatandaşların şikâyetlerini dile getirebilecekleri kanallar mevcuttu. Avukatlar, gazeteciler ve aktivistler, kötü yöneten veya gücü kötüye kullanan yerel makamlara karşı şimdi olduğundan çok daha fazla özgürlüğe sahipti.
Bay Xi, tüm bunlardan ayrıldı. Ekonomi canlanırken dizginleri on yıl önce devraldı, ancak iktidar partisi yolsuzluk ve çevresel yıkımla lekelendi. Bu sorunların üzerine gitti ve ekonomik kalkınma ve idari yeterlilik yerine ideolojik bağlılığa öncelik verdi. Mao dönemini hatırlatan siyasi beyin yıkama geri döndü ve hükümet özel sektöre karşı daha az dostane hale geldi. Bir “renkli devrim”den korkan Bay Xi, Mao’dan bu yana en sert sosyal kontrolleri ve sansürü dayattı.
Kasım ayı sonlarında birçok şehirde düzenlenen protestolar, yüzeyde, sokağa çıkma yasağı ve aralıksız Covid testi gibi sert ve keyfi taktiklere yönelikti. Ancak diğer ciddi kamusal kaygılar yıllardır artıyordu: yavaşlayan bir ekonomi, artan genç işsizliği, emlak sektörü krizi, sıkılaşan sosyal kontroller ve Bay Xi’nin itibarını yitirmiş Komünist ideolojiyi yeniden canlandırması. Ekim ayında yalnız bir protestocu, Pekin’de parti kongresinin konutasına “Kültür Devrimi istemiyoruz! Reform istiyoruz!” – sonraki ay sokak gösterilerinde söylenen sözler.
Bay Xi’nin devlet hakimiyetindeki bir ekonomi ve mutlak rejim güvenliği şeklindeki mevcut ideolojik rotasına bağlı kalması akıllıca olmaz. Bunu yaparsa, Çin ekonomisi neredeyse kesinlikle düşük performans gösterecektir. Ona sadakat gösterme takıntılı yetkililer, gösterileri tetikleyen şey olan kamuoyunu yok sayan yanlış tasarlanmış politikaları ikiye katlayabilir. Bay Xi’nin iddialı dış politikası Batı’yı daha da yabancılaştıracak ve Çin’i baltalamaya çalışan “düşman güçler” hakkındaki süregelen paranoya, zaten yorgun olan halk üzerinde daha fazla baskı getirecek.
Bunun yerine, Bay Xi, Bay Deng’i kanalize etmelidir. İyi bir başlangıç, yeniden ekonomik kalkınmaya odaklanmak ve belki de bazıları, Bay Xi özel sektörü baskı altına aldığı için son yıllarda gözaltında tutulan, bir kenara itilen veya dikkat çekmeyen önde gelen girişimcilerle görüşmek olabilir. Son iki yılda uygulanan sakatlayıcı teknoloji düzenlemelerinin iptali de olumlu bir sinyal gönderecektir. Aslında Bay Xi, iktidardaki ilk yılında ekonomik ıslahatı derinleştirmek için devlet yerine piyasa güçlerinin kalkınmaya öncülük etmesi çağrısında bulunan iddialı bir plan sundu. Yıllar geçtikçe söylemi ve politikaları sola kaydığı için o ıslahat gündeminin çok azı hayata geçirildi ama hiçbir zaman geç değil ve şimdi ihtiyaç var.
Son gösteriler, hükümetin daha duyarlı olması gerektiğini de açıkça ortaya koydu. Halkın – Bay Xi’nin neredeyse tamamen kapattığı – politikayı sorgulamasına izin veren bu sınırlı kanalların eski haline getirilmesi, partinin yetkin bir yönetim sunmasına yardımcı olacaktır. Çin’in büyüyen orta sınıfının özlemleri, tek parti yönetimi için uzun vadeli bir tehdit oluşturabilir, ancak onlar devrimi değil evrimi tercih ediyor. Ancak sıfır Kovid’in özetlediği şekliyle hükümetin beceriksizliği ve kayıtsızlığı onları radikalleştirebilir.
Bay Xi partideki diğer sesleri dinlemediği sürece Bay Deng’in pragmatizmine dönüş inandırıcı olmayacaktır. Komünist Parti, iktidara gelmeden önce, önde gelen hiziplerinin çıkarlarını dengelemeyi amaçlayan bir toplu karar alma sistemi gözlemledi. Bu genellikle felce yol açtı. Ancak partinin, tek adam kuralıyla gelen – sıfır Kovid gibi – büyük politika yanlış adımlarından kaçınmasına da yardımcı oldu. Artık tamamen yetki sahibi olan Bay Xi, biraz güçten vazgeçmeyi itici bulabilir. Ancak yine de karar vermede daha fazla istişareye izin verebilir.
Bay Xi’nin rotasını değiştirmesi gerektiğini düşünüp düşünmediğini bilmiyoruz. Ancak son protestoları doğru okursa, Çin halkıyla yeni bir anlaşmanın kendi “cennetin yetkisini” korumak için gerekli olabileceğini anlaması gerekir.
Minxin Pei, Claremont McKenna Koleji’nde hükümet profesörüdür. Kendisi yakında çıkacak olan “Guarding Dictatorship: China’s Surveillance State” kitabının yazarıdır. Araştırması, Çin’deki devlet gözetimi ve yolsuzluğa odaklanıyor.
The Times yayınlamaya kararlı çeşitli harfler editöre. Bu veya makalelerimizden herhangi biri hakkında ne düşündüğünüzü duymak isteriz. İşte bazıları ipuçları . Ve işte e-postamız: [email protected] .
The New York Times Görüş bölümünü takip edin Facebook , Twitter (@NYTopinion) ve instagram .
Göstericilere baskı uyguladığı anda, Bay Xi’nin hükümeti, çarpıcı bir yanıt verebilirlik sergileyerek popüler olmayan “sıfır Kovid” stratejisinden uzaklaşarak, esasen onların ana talebine boyun eğdi. Bu dönemi geride bırakmak için daha fazla çalışma gerekiyor, ancak Bay Xi’nin artık Çin’i yöneten toplumsal sözleşmeyi yeniden yazma fırsatı var – istikrar ve refah karşılığında halkın otokrasiye boyun eğdiği zımni pazarlık.
Krizin siyasi potansiyelini maksimize etme ustası olan Deng Xiaoping’den öğrenebilirdi. Bay Deng, 1970’lerin sonunda Mao Zedong’un ölümünden sonra iktidara geri döndüğünde, Komünist Parti varoluşsal bir krizle karşı karşıya kaldı: Mao’nun despotik yönetimi Çin’i yoksullaştırmış ve partiyi harap etmişti. Bay Deng anı yakaladı, siyasi istikrar ve yaşam standartlarının iyileştirilmesi adına Mao’nun Komünist nirvana fantezilerini terk etti. Partinin halkla mutabakatı yeniden çizildi.
1990’ların başlarında, Çin’in yönetici seçkinleri bir kez daha moralleri bozuk ve yönsüzdü. Pekin’de 1989’da demokrasi yanlısı gösterilere yönelik baskı, partinin imajını lekeledi ve Aralık 1991’de Sovyetler Birliği parçalandı. Bay Deng, krizi yine fırsata çevirdi. Sovyetlerin dağılmasından sadece aylar sonra, 87 yaşındaki lider partiyi topladı ve piyasa reformlarına yeni bir soluk getirdi. Bunu takip eden onlarca yıllık ekonomik başarı, partinin “cennetin yetkisini” – imparatorluk döneminin ilahi bir yönetme hakkı kavramını – yeniden doğruladı.
Bay Deng, suçu başkalarının (Mao ve Sovyetler) üzerine yüklenen krizlerden yararlanma avantajına sahipti. Bay Xi’nin önemli miktarda siyasi sermaye yatırdığı ancak ekonomiyi boğan ve ender sokak gösterilerini kışkırtan bir Kovid politikasından kendisini ayırması o kadar kolay olmayacak. Ama kendine göre bir avantajı var: Ekim ayındaki Komünist Parti kongresi sırasında, Bay Xi üçüncü bir dönemi garantiledi ve partinin üst kademelerini destekçileriyle istifledi. Büyük bir politika hatasını kabul etmek, siyasi hayatta kalmasını tehlikeye atmayacaktır.
Bay Xi’nin yalnızca sıfır Covid’den uzaklaşmak için değil, aynı zamanda partinin halkla olan anlaşmasını bir kez daha tehlikeye atan kişisel bir yönetim tarzından da uzaklaşmak için stratejik bir penceresi var. Bay Xi’nin önünde, uzun süredir devam eden bu sözleşme, partiyi liyakate dayalı ve idari açıdan yetkin olmaya zorlamıştı. Memurlar bulundukları il ve ilçelerin ekonomik performansına göre terfi ettirildi ve sınırlı da olsa vatandaşların şikâyetlerini dile getirebilecekleri kanallar mevcuttu. Avukatlar, gazeteciler ve aktivistler, kötü yöneten veya gücü kötüye kullanan yerel makamlara karşı şimdi olduğundan çok daha fazla özgürlüğe sahipti.
Bay Xi, tüm bunlardan ayrıldı. Ekonomi canlanırken dizginleri on yıl önce devraldı, ancak iktidar partisi yolsuzluk ve çevresel yıkımla lekelendi. Bu sorunların üzerine gitti ve ekonomik kalkınma ve idari yeterlilik yerine ideolojik bağlılığa öncelik verdi. Mao dönemini hatırlatan siyasi beyin yıkama geri döndü ve hükümet özel sektöre karşı daha az dostane hale geldi. Bir “renkli devrim”den korkan Bay Xi, Mao’dan bu yana en sert sosyal kontrolleri ve sansürü dayattı.
Kasım ayı sonlarında birçok şehirde düzenlenen protestolar, yüzeyde, sokağa çıkma yasağı ve aralıksız Covid testi gibi sert ve keyfi taktiklere yönelikti. Ancak diğer ciddi kamusal kaygılar yıllardır artıyordu: yavaşlayan bir ekonomi, artan genç işsizliği, emlak sektörü krizi, sıkılaşan sosyal kontroller ve Bay Xi’nin itibarını yitirmiş Komünist ideolojiyi yeniden canlandırması. Ekim ayında yalnız bir protestocu, Pekin’de parti kongresinin konutasına “Kültür Devrimi istemiyoruz! Reform istiyoruz!” – sonraki ay sokak gösterilerinde söylenen sözler.
Bay Xi’nin devlet hakimiyetindeki bir ekonomi ve mutlak rejim güvenliği şeklindeki mevcut ideolojik rotasına bağlı kalması akıllıca olmaz. Bunu yaparsa, Çin ekonomisi neredeyse kesinlikle düşük performans gösterecektir. Ona sadakat gösterme takıntılı yetkililer, gösterileri tetikleyen şey olan kamuoyunu yok sayan yanlış tasarlanmış politikaları ikiye katlayabilir. Bay Xi’nin iddialı dış politikası Batı’yı daha da yabancılaştıracak ve Çin’i baltalamaya çalışan “düşman güçler” hakkındaki süregelen paranoya, zaten yorgun olan halk üzerinde daha fazla baskı getirecek.
Bunun yerine, Bay Xi, Bay Deng’i kanalize etmelidir. İyi bir başlangıç, yeniden ekonomik kalkınmaya odaklanmak ve belki de bazıları, Bay Xi özel sektörü baskı altına aldığı için son yıllarda gözaltında tutulan, bir kenara itilen veya dikkat çekmeyen önde gelen girişimcilerle görüşmek olabilir. Son iki yılda uygulanan sakatlayıcı teknoloji düzenlemelerinin iptali de olumlu bir sinyal gönderecektir. Aslında Bay Xi, iktidardaki ilk yılında ekonomik ıslahatı derinleştirmek için devlet yerine piyasa güçlerinin kalkınmaya öncülük etmesi çağrısında bulunan iddialı bir plan sundu. Yıllar geçtikçe söylemi ve politikaları sola kaydığı için o ıslahat gündeminin çok azı hayata geçirildi ama hiçbir zaman geç değil ve şimdi ihtiyaç var.
Son gösteriler, hükümetin daha duyarlı olması gerektiğini de açıkça ortaya koydu. Halkın – Bay Xi’nin neredeyse tamamen kapattığı – politikayı sorgulamasına izin veren bu sınırlı kanalların eski haline getirilmesi, partinin yetkin bir yönetim sunmasına yardımcı olacaktır. Çin’in büyüyen orta sınıfının özlemleri, tek parti yönetimi için uzun vadeli bir tehdit oluşturabilir, ancak onlar devrimi değil evrimi tercih ediyor. Ancak sıfır Kovid’in özetlediği şekliyle hükümetin beceriksizliği ve kayıtsızlığı onları radikalleştirebilir.
Bay Xi partideki diğer sesleri dinlemediği sürece Bay Deng’in pragmatizmine dönüş inandırıcı olmayacaktır. Komünist Parti, iktidara gelmeden önce, önde gelen hiziplerinin çıkarlarını dengelemeyi amaçlayan bir toplu karar alma sistemi gözlemledi. Bu genellikle felce yol açtı. Ancak partinin, tek adam kuralıyla gelen – sıfır Kovid gibi – büyük politika yanlış adımlarından kaçınmasına da yardımcı oldu. Artık tamamen yetki sahibi olan Bay Xi, biraz güçten vazgeçmeyi itici bulabilir. Ancak yine de karar vermede daha fazla istişareye izin verebilir.
Bay Xi’nin rotasını değiştirmesi gerektiğini düşünüp düşünmediğini bilmiyoruz. Ancak son protestoları doğru okursa, Çin halkıyla yeni bir anlaşmanın kendi “cennetin yetkisini” korumak için gerekli olabileceğini anlaması gerekir.
Minxin Pei, Claremont McKenna Koleji’nde hükümet profesörüdür. Kendisi yakında çıkacak olan “Guarding Dictatorship: China’s Surveillance State” kitabının yazarıdır. Araştırması, Çin’deki devlet gözetimi ve yolsuzluğa odaklanıyor.
The Times yayınlamaya kararlı çeşitli harfler editöre. Bu veya makalelerimizden herhangi biri hakkında ne düşündüğünüzü duymak isteriz. İşte bazıları ipuçları . Ve işte e-postamız: [email protected] .
The New York Times Görüş bölümünü takip edin Facebook , Twitter (@NYTopinion) ve instagram .